vrijdag 8 december 2017

Rente betalen voor je eigen centen: de Philippe Maystadt erfenis!

Machtsmisbruik, willekeur en oplichting zijn onmiskenbaar de meest typerende woorden voor het tragische spel rond de Nationale Bank.  Soms is het bedrog echter zo zichtbaar en openlijk dat de ganse vertoning een beetje zielig wordt.

Reeds jaren voer ik gericht actie tegen de jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro van de Nationale Bank aan de Staat.  Dit jaar ontvangen de privé aandeelhouders (50% van de aandelen) netto een dividend van ongeveer 19,9 miljoen euro terwijl er ongeveer 300 miljoen euro naar de Staat gaat (50% van de aandelen).  In die 300 miljoen euro zit de hoger vermelde schenking van 24,4 miljoen waarvan alle directeurs al sedert 2012 met het schaamrood op de wangen moeten toegeven dat de Bank die 24,4 miljoen helemaal niet verschuldigd is aan de Staat.  Waar komt die 24,4 miljoen euro vandaan?

Het gaat hier over een erfenis van de Tweede Wereldoorlog.  Na de Tweede Wereldoorlog werden de rekeningen opgemaakt en nadat men zoveel mogelijk de Belgische Staat had bevoordeeld, bleef de Staat toch nog 35 miljard frank, in die tijd nog veel geld, schuldig aan de Nationale Bank.  Die schuld werd het levende bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Belgische politici want, naast het feit dat ze nooit terugbetaald werd, toverde men die schuld om tot een eeuwigdurende bron van inkomsten voor de schuldenaar die in gebreke bleef.  Hoe zit de vork aan de steel?

Om de Belgische Staat andermaal te bevoordelen moest de Staat slechts 0,1% rente betalen op die schuld van 35 miljard hetgeen uiteraard meebracht dat onze politici niet veel zin hadden om zo'n goedkoop krediet terug te betalen.  Je kunt de situatie een beetje vergelijken met één van de gevolgen van de politiek van de ECB vandaag: Waarom zouden politici met begrotingsproblemen zware inspanningen leveren als ze dankzij de ECB quasi gratis geld krijgen?

Van die 35 miljard frank werd uiteindelijk slechts één miljard terugbetaald en het saldo van 34 miljard bleef doodleuk als schuldvordering in de boeken van de NBB staan zodat die schuld langzaam maar zeker kon wegrotten door de inflatie.  Maar toen kwam het Verdrag van Maastricht roet in het eten strooien want volgens dat Verdrag mochten landen, die wilden toetreden tot de euro, geen schulden hebben bij hun centrale banken.  Aangezien België nog voor 34 miljard frank in het rood stond bij de NBB werd die schuld dus een no pasaran situatie voor ons land naar de euro.  Hoeveel was die 34 miljard uit 1948 in koopkrachttermen trouwens nog waard in 1991?  Maakten de Belgische politici een eind  aan het schandaal en werd die schuld eindelijk vereffend?   Neen, er werd een meesterlijk oplichtersplan uitgewerkt.



Op 2 januari 1991 sloten de Belgische Staat en de Nationale Bank een geheim akkoord waarbij die uitstaande schuld werd omgezet in Belgische staatsleningen en waarbij overeengekomen werd dat de Bank jaarlijks 2,9% rente zou betalen aan de Staat.  Een schuldeiser die rente moet betalen aan een schuldenaar die in gebreke blijft......  Het zal wel een typisch Belgisch sjoemelverhaal zijn zeker.  Waar komt die 2,9% vandaan?

Tot de jongste onteigening zonder compensatie van 2009 gold de schandelijke 3% regel die bepaalde dat alle winsten van de Bank, die uitstegen boven de 3% rendement op het vermogen, rechtstreeks toekwamen aan de Staat.  Deze regel was nog enigszins verdedigbaar op het moment dat inflatie nog niet bestond doch na de Eerste Wereldoorlog ging die vlieger helemaal niet meer op.  Immers, op het moment dat de inflatie hoger lag dan drie procent kreeg je per definitie een de facto onteigening van de aandeelhouders.  Toen Luc Coene en co in 2009 in de gaten kregen dat de rente misschien richting nul ging gaan, werd de oneerlijke 3% regel overboord gegooid en vervangen door een nieuwe regeling waarbij men zelfs bij een extreem lage rente geld naar de Staat kon blijven sluizen.

Terwijl die jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro in feite nooit had mogen bestaan werd ze na de coup van 2009 gepromoveerd tot schandaal buiten categorie.  Na het afschaffen van die drie procent regel was er uiteraard geen enkele reden meer om die 2,9% (3% - 0,1% = 2,9%) op die nooit terugbetaalde schuld te blijven betalen en dit werd de jongste jaren op de algemene vergaderingen van de Bank ieder jaar door de directie bevestigd.

De kracht van verandering ging aan dit schandaal een einde stellen en de N-VA was na de verkiezingen van 2014 zelfs zo dapper om het afschaffen van die betaling in het regeerakkoord te laten opnemen.  Doch toen de lucratieve postjes eenmaal binnen waren was er bij de N-VA blijkbaar geen ruimte meer voor een beetje fatsoen zodat ook in 2016 opnieuw onterecht 24,4 miljoen euro aan de Staat geschonken werd.

Zoals hoger aangegeven ligt die 24,4 miljoen euro 22,6% boven het totale netto-dividend dat dit jaar aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt waardoor de situatie uiteraard helemaal absurd wordt.  Dergelijke walgelijke praktijken worden goedgekeurd door alle traditionele partijen inclusief veranderingspartij N-VA, zelfstandigenorganisatie Unizo en het Verbond der Belgische Ondernemingen die allemaal zetelen in de Regentenraad.  De traditionele Belgische politieke partijen liggen aan de basis van het plunderen van de reserves van de NBB en zodoende hebben zij er alle belang bij dat alles bij het oude blijft om te voorkomen dat de onwaarschijnlijke reeks oplichterspraktijken blootgelegd wordt.  De N-VA had echter volkomen propere handen in dit schandaaldossier doch blijkbaar moesten fatsoen en eer wijken voor machtshonger.  Weigeren om dergelijke wanpraktijken stop te zetten is zonder enige twijfel niet erg verstandig omdat men hier zondigt tegen één van de basisregels in een samenleving die zegt dat het geen schande is om fouten te maken doch dat het weigeren om fouten recht te zetten misdadig is.  Hier betreft het een zaak die zo duidelijk en eenvoudig is dat ze door iedereen kan begrepen worden.  Dit wordt zonder twijfel één van de spreekwoordelijke nagels die op termijn onvermijdelijk hun plaats in de doodskist zullen opeisen.  Vorige maand las ik een boek waarin een wenende Winston Churchill, na zijn pijnlijke verkiezingsnederlaag in 1945, mijmerend tegen zijn secretaresse zei: “Ik heb er geen spijt van, mijn naam zal in de geschiedenis vermeld worden”.  De privé aandeelhouders van de Nationale Bank zullen er zorg voor dragen dat de namen van alle onafhankelijke directeurs en regenten van de Bank gepast zullen vermeld worden in de geschiedenisboeken als de mensen die uit eigenbelang en machtshonger de reserves van de Bank geplunderd hebben om oneerlijke, onbekwame politici een beetje meer speelruimte te bezorgen.

Op pagina 77 van het jaarverslag wordt de parabel van de schande als volgt voorgesteld:
“24,4 miljoen euro: Jaarlijks aan de Staat gestort bedrag ter compensatie van de meeruitgaven die voor de Staat voortvloeien uit de conversie van de geconsolideerde schuld tegenover de Bank in verhandelbare effecten.  De meerkosten voor de Staat van die in 1991 uitgevoerde conversie zijn gelijk aan het verschil tussen de 3% die hij aan de Bank liet, overeenkomstig de toenmalige verdelingsregel en de forfaitaire toelage van 0,1% die de Staat tot dan toe verschuldigd was op zijn geconsolideerde schuld tegenover de Bank.  Op het bedrag van die schuld, namelijk 34 miljard frank, beloopt dat verschil 986 miljoen frank, dat is 24,4 miljoen euro”.

A.    Aangezien de directie van de Bank sedert 2012 ieder jaar unaniem verklaart dat de Bank die 24,4 miljoen euro sedert 2009 niet meer verschuldigd is aan de Staat neem ik aan dat deze discussie gesloten is.  Of zijn er directieleden of regenten die sinds vorig jaar van mening veranderd zijn?
B.     In de verklarende tekst op pagina 77 wordt duidelijk gesproken over “de toenmalige verdelingsregeling”.  Dit betekent onherroepelijk dat die verdelingsregeling vandaag niet meer van toepassing is.  Reikt de onafhankelijkheid van de directie van de Nationale Bank zo ver dat zelfs betalingen, die niet meer verschuldigd zijn, niet stopgezet kunnen worden?
C.     In de verklarende tekst wordt verwezen naar het verschil tussen de 3%, die de Staat na de conversie moest betalen op de nooit vereffende schuld, en de symbolische 0,1% die de Bank jaarlijks mocht binnenrijven.  De meerkost voor de Staat bedroeg in 1991 dus 2,9% of 24,4 miljoen euro.  Hoeveel bedroeg die virtuele meerkost voor de Staat in 2016? 
D.    Wat was het gemiddelde rendement dat de Bank ontving op de Belgische staatsleningen in portefeuille?
E.     Wanneer gaat de Bank deze onzinnige stortingen stopzetten?
F.      Heeft de directie al stappen ondernomen om de sedert 2010 jaarlijks onterecht uitgekeerde 24,4 miljoen euro terug te vorderen?
G.    Sedert 2010 gaat het in het verhaal van die 24,4 miljoen ondertussen over een totaal van 170,8 miljoen euro die onterecht aan de Staat overgemaakt werd.  Hoe gaat de Regentenraad dit rechttrekken?
H.    Hoeveel nalatigheidsintresten gaan hierop aangerekend worden?
I.        Indien de Regentenraad zelf niet over het nodige gezond verstand beschikt lijkt het mij het makkelijkst dat de Regentenraad die 170,8 miljoen plus nalatigheidsintresten afhoudt van de winst die doorgesluisd wordt naar de Schatkist.  Kan de Regentenraad hierover tijdens de algemene vergadering duidelijkheid verschaffen en het antwoord opnemen in de notulen?
J.       Op pagina 81 van het jaarverslag staat duidelijk vermeld hoe de Regentenraad in alle onafhankelijkheid de winst verdeelt.  Het mag dan ook geen enkel probleem zijn om deze schandelijke situatie volgend jaar recht te trekken.  Kan de Regentenraad tijdens de algemene vergadering van maandag 15 mei 2017 hierover een duidelijk standpunt formuleren of is de onafhankelijkheid van die Regentenraad toch niet zo totaal als voorgesteld?

donderdag 7 december 2017

Evolutie goudvoorraad Nationale Bank

Vandaag overleed Philippe Maystadt (1948-2017), één van de hoofdrolspelers in de misdadige plundering van de goudreserves van de NBB.

De Nationale Bank van België was tot in 1988 een echte goudkever.
Nadat de Belgische politici besloten om de goudreserves van de NBB te plunderen smolt de goudvoorraad als sneeuw voor de zon.

1988 goudvoorraad 1303 ton
1989 min 127 ton -> 1176 ton (gemiddelde goudprijs 381 USD per ounce)
1992 min 202 ton -> 973 ton (gemiddelde goudprijs 344 USD per ounce)
1995 min 175 ton -> 799 ton (gemiddelde goudprijs 384 USD per ounce)
1996 min 203 ton -> 596 ton (gemiddelde goudprijs 388 USD per ounce)
1998 min 299 ton -> 297 ton (gemiddelde goudprijs 294 USD per ounce)
1999 min 11 ton (Luxemburg) -> 286 ton min 27 ton (ECB) -> 258 ton
2000-2004 giften Munt -> 257 ton
2005 min 30 ton -> 227 ton

Op 31 december 2010 had de NBB nog 227.502 kilogram goud in bezit.
1.076.000 kilogram goud werden verkocht tegen absurd lage prijzen om blunderende politici uit de nood te helpen.

Vandaag noteert het goud 1.255 dollar per ounce of ongeveer 250% hoger dan de spotprijzen waartegen het goud van de NBB verkwanseld werd om de Belgische staatsschuld kunstmatig te verlagen om zo de toetreding tot de euro te forceren.  Hierbij moet rekening gehouden worden met het feit dat de goudprijs kunstmatig laag gehouden wordt om de rust op de financiële markten te garanderen.

De toekomst zal uitwijzen hoe dramatisch de gevolgen van deze goudroof zijn.  Een goudroof trouwens waarbij de eigendomsrechten van de privé-aandeelhouders van de Bank op een onwaarschijnlijke manier verkracht werden.

woensdag 17 mei 2017

In memoriam Luc Coene (°11 maart 1947 / +5 januari 2017)

Erik Geenen
In memoriam Luc Coene Algemene Vergadering Nationale Bank 15 mei 2017

Zojuist hebben we een minuut stilte in acht genomen ter nagedachtenis van wijlen gouverneur Luc Coene.  Op zulk moment raakt een mens geklemd tussen twee wijsheden namelijk: “Van de doden niks dan goeds” en “ De waarheid heeft ook haar rechten”.  Gelet op de lovende commentaren in de pers, naar aanleiding van het overlijden van gouverneur Coene, denk ik dat het belangrijk is om op deze algemene vergadering de waarheid te doen primeren al is die, tot mijn grote spijt, niet zo fraai.

Om zijn doel te bereiken ging Luc Coene over spreekwoordelijke lijken.  Als bijzonder intelligent econoom wist hij verduiveld goed wat er moest gebeuren nadat Guy Verhofstadt dankzij de dioxine crisis en stoemelings aan de macht kwam.  Doch in plaats van het juiste te doen dreef machtshonger hem ertoe om actief mee te werken aan de lange reeks misdaden tegen het Belgische volk die Verhofstadt & co op hun geweten hebben.

Het opzetten van bedrieglijke constructies om frauduleuze begrotingen in mekaar te flansen, het verkwanselen van levensnoodzakelijke reserves en overschotten om de herverkiezing van Verhofstadt te verzekeren, de oprichting van het beruchte Zilverfonds, de creatie van de onbestaande pensioenreserves van de NMBS, het plunderen van de reserves van de Nationale Bank enzovoort.  Dit alles bracht ons land onnoemelijk veel onherstelbare schade toe en maakte dat België zwaar gehandicapt de financiële crisis inging.

Toen hij, dankzij de geleverde hand- en spandiensten aan Verhofstadt, in 2003 eerst directeur nadien vice-gouverneur en later gouverneur van de Nationale Bank werd bleef hij bewust de weg van het Kwaad bewandelen.  In plaats van constructief het debat aan te gaan met de onheus behandelde privé aandeelhouders van de Bank werden steeds meer reserves van de Bank illegaal naar de Schatkist versluisd en hij zette de kroon op het werk bij de jongste onteigening zonder compensatie uit 2009 waarbij hij er zorg voor droeg dat de Staat verder bevoordeeld kon worden indien de rente naar historische dieptepunten zou zakken.  Goed wetende dat de rente gedurende lange tijd zeer laag zou blijven dokterde gouverneur Coene een regeling uit waarbij de oneerlijke drie-procent-regel werd vervangen door een systeem waarbij de Regentenraad totaal willekeurig de privé aandeelhouders kon blijven onteigenen door het gros van de winsten naar de Staat door te schuiven.

Hoewel gouverneur Coene ruimschoots de tijd heeft gehad om een constructieve dialoog met de privé aandeelhouders aan te gaan en een faire oplossing uit te dokteren koos hij er voor om de privé aandeelhouders te blijven bestelen.  Nooit kregen de privé aandeelhouders de kans om discreet met de gouverneur of de directie van de Bank van gedachten te wisselen over de mogelijkheden om tot een oplossing te komen voor een probleem dat al veel te lang aansleept.  Wijlen gouverneur Luc Coene wist heel goed hoe de vork aan de steel zat doch hij weigerde pertinent de flagrante fouten recht te zetten.  Ieder mens maakt fouten doch zware fouten maken en geen enkele poging ondernemen om deze fouten recht te zetten of trachten om het maken van diezelfde fouten te vermijden transformeert die fouten in misdaden.  Dit alles is buitengewoon betreurenswaardig doch feiten zijn feiten en ze moeten vermeld worden om de situatie in de toekomst juist te kunnen reconstrueren.


Tot hier mijn tussenkomst naar aanleiding van het overlijden van gouverneur Coene.  Voor een correcte geschiedschrijving lijkt het mij opportuun dat dit in memoriam aangehecht wordt aan de notulen van deze vergadering en daarom zal ik nu een kopie overhandigen aan gouverneur Smets.

zondag 14 mei 2017

Algemene vergadering vraag 8

Vraag 8

De euro is zonder twijfel de grootste miskleun uit de Europese monetaire geschiedenis.  Een eenheidsmunt invoeren zonder eerst de nodige evenwichten te voorzien leidt tot hopeloze situaties en de politici die aan de basis lagen van deze dwaze operatie hebben hun plaats in de geschiedenisboeken veiliggesteld doch niet op de manier die ze in gedachten hadden, integendeel.

Door één voor één haar eigen basisregels te verkrachten slaagt de ECB er voorlopig in om de doodstrijd van de euro te rekken doch ook niet meer dan dat.  Een centrale bank heeft in feite maar één belangrijke opdracht, het beschermen van de koopkracht van het geld dat ze in omloop brengt door de inflatie te bestrijden.  Eventueel kan een inflatie van maximaal twee procent gedoogd worden doch vanaf het moment dat een centrale bank inflatie begint na te streven staat de wereld op z’n kop.  De crisis, waarin we ons bevinden, is het gevolg van het streven naar kunstmatige groei door de creatie van steeds meer schulden en dat spelletje is in 2007/2008 op haar limieten gebotst.  Sindsdien probeert men wanhopig om die limieten nog een stuk verder op te schuiven.

Na het uitbreken van de crisis werden wereldwijd tal van onderzoekscommissies opgericht en die kwamen allemaal tot dezelfde conclusie: “De crisis was het gevolg van teveel schulden en een te lage rente om het risico van die schulden te dekken”.  Vervolgens begonnen radeloze centrale bankiers nog meer schulden te creëren en de rente nog verder te verlagen.  Massaal wordt vers geld gecreëerd om slechte activa op te kopen terwijl ieder mens met een klein beetje gezond verstand weet dat een centrale bank, die geld creëert om waardeloze activa op te kopen, op het eind van de rit al het door haar gecreëerde geld waardeloos maakt.

Het Verdrag van Maastricht is helder en klaar: De centrale banken mogen hun overheden niet financieren!  Het verhaal van die onnozele oorlogsschuld van 34 miljard frank van de Belgische Staat aan de Bank maakt dat heel duidelijk.  Vandaag is het financieren van doodzieke overheden de core business geworden van de ECB en dat financieren gebeurt zo radicaal dat de rentevoeten op tal van plaatsen onder nul gaan zodat we in een situatie verzeild zijn waarbij schuldeisers moeten gaan betalen aan de schuldenaars.

De zaak is duidelijk: vanaf het moment dat je obligaties of schuldpapier van een schuldenaar koopt, ben jij degene die de schuldenaar in kwestie financiert en op het eind van de rit aan zijn deur gaat kloppen om het verschuldigde bedrag te innen.  De oorspronkelijke financier komt niet meer in het plaatje voor.  Het fabeltje van “we opereren enkel op de secundaire markt en zodoende financieren we niet” zou elkeen, die het durft uitspreken, in de grond moeten doen zakken van schaamte.  Als je daarenboven ook nog eens fors boven pari koopt dan financier je niet alleen de schuldenaar je geeft de eerdere schuldeiser de gelegenheid om een forse kunstmatige winst te realiseren.  Voorwaar een pervers schouwspel dat een zware tol zal eisen.

A.   Hoe kun je een crisis van teveel schulden en een te lage rente, om het risico van die schulden te dekken, oplossen door nog veel meer schulden te maken en de rente op nul te zetten?
B.   Wie heeft zo weinig verstand dat hij durft beweren dat het kopen van obligaties op de secundaire markt niet gelijkstaat met het financieren van de debiteur in kwestie?
C.  Sparen is deugdzaam en veel schulden maken is roekeloos, de geschiedenis en de literatuur zijn doorspekt met voorbeelden die deze eenvoudige waarheid in de verf zetten.  Welk lid van de Regentenraad begrijpt niet dat het onverstandig is om spaarders te straffen en schuldenaars en speculanten te belonen?
D.  Enkele maanden geleden zei de heer Jacques de Larosière tijdens een voordracht in Bergen dat het straffen van spaarders en het belonen van schuldenaars een absurditeit is die het ganse financiële systeem ondermijnt.  Onderschrijft de Regentenraad de visie van mijnheer de Larosière?
E.   De jongste maanden zien we steeds meer overnamepogingen op grote multinationals zoals Unilever en AKZO.  De reden is duidelijk: als je gratis geld kunt lenen en met dat geld een bedrijf kunt kopen dat een dividend van drie procent uitkeert en daarnaast jaar na jaar zwaar investeert met een deel van de gerealiseerde winsten, wordt je slapend rijk natuurlijk.  Hoe schat de Regentenraad de gevolgen in van de overgewaardeerde beurzen en de grootste zeepbel aller tijden in de obligatiewereld?

F.   Wat zijn volgens de Regentenraad de gevolgen van het huidige monetaire gesjoemel voor de stabiliteit van de verzekeraars?

zaterdag 6 mei 2017

Vraag 7 algemene vergadering

Vraag 7

Over 2016 behaalde de Nationale Bank een nettowinst van 638 miljoen of 88 miljoen euro meer dan over het boekjaar 2015.

De winst werd als volgt verdeeld:
319,1 miljoen euro of 797 euro per aandeel naar de beschikbare reserves;
56,316 miljoen euro als dividend voor de aandeelhouders (50% privé, 50% Staat);
262,8 miljoen euro, het saldo, als geschenk voor de Staat.

De dividendpolitiek wordt al enkele decennia misbruikt om de koers van het aandeel kunstmatig laag te houden.  Dit jaar krijgen de privé aandeelhouders netto 19,71 miljoen euro toebedeeld terwijl er meer dan 300 miljoen euro uitgekeerd wordt aan de Staat.

Bij dit alles niet uit het oog verliezen dat de Staat nooit één cent geïnvesteerd heeft in de Nationale Bank, 100% van het kapitaal werd ingebracht door de privé aandeelhouders.  Het feit, dat de Staat zich in 1948 exact 50% van de aandelen toegeëigend heeft, verandert daar uiteraard niks aan.

Om het dividend zo laag mogelijk te houden, misbruikt de Regentenraad reeds vele jaren de reserves doch dat is uiteraard een mes dat aan twee kanten snijdt.  Immers, door zoveel mogelijk geld in de beschikbare reserves te pompen stijgt de intrinsieke waarde van het aandeel jaarlijks substantieel.  Laat ons even de evolutie over de voorbije zeven boekjaren op een rijtje zetten:
2016: toevoeging aan de beschikbare reserves 797 euro per aandeel;
2015: toevoeging aan de beschikbare reserves 687 euro per aandeel;
2014: toevoeging aan de beschikbare reserves 849 euro per aandeel;
2013: toevoeging aan de beschikbare reserves 592 euro per aandeel;
2012: toevoeging aan de beschikbare reserves 835 euro per aandeel;               2011: toevoeging aan de beschikbare reserves 562 euro per aandeel;               2010: toevoeging aan de beschikbare reserves 520 euro per aandeel.

Dit maakt dat over de voorbije zeven boekjaren de intrinsieke waarde van het NBB aandeel enkel door de aangroei van de beschikbare reserves steeg met 4.842 euro per aandeel!

De koers van het aandeel schommelt de jongste weken rond drieduizend euro of 38% beneden de 4.842 euro die de jongste zeven jaar toegevoegd werd aan de beschikbare reserves.  
A.   Hebben de leden van de Regentenraad een verklaring voor het feit dat de koers van de Nationale Bank, een bedrijf dat sedert haar oprichting in 1850 enorme winsten heeft gegenereerd en waarvan hierboven zwart op wit aangetoond werd dat de reserves enkel de voorbije zeven jaar met 4.842 euro per aandeel toenamen, op dergelijke absurd laag niveau’s blijft noteren?
B.   Zou het kunnen dat het extreem lage niveau van de koers te wijten is aan de orgie van willekeur, machtsmisbruik en de lange reeks van onteigeningen zonder compensatie waarvan de privé aandeelhouders van de Bank het slachtoffer zijn?
C.   Er zijn slechts 200.000 aandelen Nationale Bank in omloop en blijkbaar zijn er quasi geen beleggers te vinden die, ondanks de enorme onderwaardering, aandelen van de Bank willen of durven kopen. Is het mogelijk dat beleggers afgeschrikt worden door de manier waarop de privé aandeelhouders van de Bank behandeld worden en dat daardoor die koers zo extreem laag blijft noteren?
D.   Wat is de mening van de regenten Karel Van Eetvelt en Pieter Timmermans van deze gang van zaken?

E.   Zijn Unizo en het Verbond van Belgische ondernemingen, die door de regenten Van Eetvelt en Timmermans in de Regentenraad vertegenwoordigd worden, voorstander van onteigeningen zonder compensatie om de Belgische staatsschuld af te bouwen?

woensdag 3 mei 2017

Algemene Vergadering vraag 6


Op pagina 21 van het jaarverslag van de Nationale Bank van België over 1948 staat een gedetailleerde tabel van het

“Goud· en deviezenbezit van de Nationale Bank (millioenen franken)”

Op pagina 76 van hetzelfde jaarverslag over 1948 wordt het helemaal interessant:

“Hierna volgt de vergelijking met de cijfers van vorig jaar 
31 December 1948 25 December 1947
Beschikbare goudvoorraad  fr. 27.333.965.142,07

Onbeschikbaar goudsaldo na herwaardering van de goudvoorraad (besluitwet n r 5 dd. 1 Mei 1944) .
Per 31 December 1948 zijn deze twee rubrieken samengebracht op een enkele rekening « Goudvoorraad », tengevolge van de aanwending van de passiefrekening « Schatkist : onbeschikbare rekening wegens herwaardering (besluitwet n' 5 van 1 Mei 1944) », tot de gedeeltelijke delging van de schuld van de Staat tegenover de Bank (zie commentaar volgende rubriek).”

Na de herwaardering van de goudvoorraad VAN DE BANK in 1944 was er een onbeschikbare reserverekening ontstaan waarop zich de fictieve “meerwaarde” van 10.493.184.844,77 frank bevond.  Eind 1948 wordt die onbeschikbare reserverekening bij de goudvoorraad van de Bank gevoegd tot de gedeeltelijke aflossing van de Schuld van de Staat aan de Bank.

Op pagina 53 van het jaarverslag over 1971 vinden we volgende duidelijke tabel terug:

Tabel 9. GOUDVOORRAAD EN NETTO DEVIEZENPOSITIE VAN DE NATIONALE BANK VAN BELGIE (1)
In de loop van de maanden september tot december zijn de goud- en deviezenreserves van de Bank verminderd, hoewel deze laatste niet meer op de valutamarkt tussenbeide kwam, behalve in guldens. De goudvoorraad nam af met fr. 2 miljard, in hoofdzaak ten gevolge van de aflossing van in goud uitgedrukte schatkistcertificaten en van cessies aan De Nederlands che Bank ingevolge het monetaire Benelux-akkoord.

Op pagina 62 van het jaarverslag over 1972 begint de geschiedenisvervalsing:

Tabel 12. NATIONALE BANK VAN BELGIE: GOUD- EN DEVIEZENRESERVES


Gedurende 121 jaar, van 1850 tot en met 1971, werd de goudvoorraad en de deviezenpositie van de Nationale Bank van België weergegeven, vanaf 1972 wordt het een beetje onduidelijker.

Goudvoorraad en deviezenreserves van de Nationale Bank (1971)
versus
NATIONALE BANK VAN BELGIE: GOUD EN DEVIEZENRESERVES (1972)

Het lijkt een onooglijk belachelijk verschil doch het vormt de aanzet tot de plundering van de goudreserves van de Bank.

Gedurende meer dan 120 jaar was het met “goudvoorraad en deviezenreserves van de NBB” heel duidelijk van wie die activa waren.
Doch een dubbele punt tussen Nationale Bank en goud verandert alles.
Want met: NATIONALE BANK: GOUD EN DEVIEZENRESERVES
is het ineens niet meer duidelijk van wie die reserves zijn.

Zijn die reserves van de Bank of houdt de Bank die reserves aan voor de Belgische Staat?   Dankzij meer dan honderd jaarverslagen tot en met 1971 is het echt wel duidelijk van wie die reserves zijn en moeten we absoluut niet meer twijfelen.  Enkel onbetrouwbare huurlingen van politieke goudrovers zullen genoeg heldenmoed aan de dag leggen om te durven verklaren dat het goud van de NBB van de Staat is.

Tot 1927 zijn die reserves trouwens voor 100% eigendom van de privé aandeelhouders.  Toen kregen de Belgische politici schrik dat die privé aandeelhouders vroeg of laat de Nationale Bank zouden vereffenen en de reserves zouden verdelen en lieten ze een wet stemmen waarbij de Staat bij vereffening van de Bank recht zou hebben op 3/5 van de reserves.

A.    In het licht van de hierboven citaten uit de jaarverslagen van de Bank: Kan de Regentenraad voor eens en voor altijd duidelijkheid verschaffen over hetgeen er de voorbije dertig jaar is gebeurd?
B.     Als in 1948 een onbeschikbare reserverekening van 10,5 miljard frank bij de goudreserve van de Bank wordt gevoegd om een deel van de schuld van de Staat aan de Bank af te lossen:  Is er dan nog één regent die durft beweren dat hij twijfelt over wie eigenaar is van het goud van de Bank?
C.     Hoe het mogelijk is dat 82,7% van het goud van de Bank werd verkocht tegen bradeerprijzen?
D.    Hoe valt te verklaren dat er meer dan negen miljard euro van een onbeschikbare reserverekening, afkomstig van die goudverkopen, aan de Staat werd uitgekeerd zonder dat de privé aandeelhouders ook maar één cent ontvingen?

E.     Kunnen de antwoorden op deze eenvoudige vragen duidelijk genotuleerd worden zodat onzinnige discussies hierover in de toekomst vermeden kunnen worden?

Algemene Vergadering vraag 5


Op pagina 8 van het jaarverslag over 1948 van de Bank vinden we volgende belangrijke passage terug in verband met de belangrijke hervormingen die in 1948 werden doorgevoerd .  Ik citeer:

“De laatste hervorming voorziet weliswaar de deelneming van de Staat in het maatschappelijk kapitaal ten belope van 50 pCt en het recht dat hij zich toekent zelf, de directeurs te benoemen : zij versterkt aldus de invloed van de Staat op de Bank
Nochtans stelt zij terzelfder tijd bepaalde waarborgen tegen een misbruik van zijn stemrecht in de buitengewone vergaderingen en tegen de benoemingen van directeurs die niet hoofdzakelijk om hun technische bekwaamheid zouden geschieden.
Krachtens het nieuwe artikel 92, mag de Staat alleen, in zijn hoedanigheid van aandeelhouder, geen enkele wijziging van de statuten opdringen. Overeenkomstig het nieuwe artikel 91 is de Staat niet bij machte de algemene vergadering tot afzetting van een regent of een censor te dwingen. Krachtens artikel 48 is de voordracht der candidaten voor de functie van directeur uitsluitend voorbehouden aan de Regentenraad.”

Duidelijke taal die weinig uitleg behoeft!
A.    Kan de Regentenraad eens uitleggen op welke manier de regenten erop toegezien hebben dat de Staat zijn invloed en stemrecht bij de Bank niet misbruikt heeft de jongste jaren?
B.     Hoe vallen de garanties ter bescherming van de belangen van de privé aandeelhouders te rijmen met het bij wet afschaffen van alle elementaire rechten van de privé aandeelhouders in 1993, de eindeloze reeks onteigeningen zonder compensatie sedert 1988, het opdringen van statutenwijzigingen en de wetswijziging omtrent de winstverdeling in 2009?
C.     De jongste jaren werden er enkele totaal onbekwame politieke marionetten benoemd tot directeur bij de Nationale Bank.  In hoeverre heeft de Regentenraad erop toegezien dat de benoemde directeurs over de nodige technische bekwaamheid beschikten?

maandag 1 mei 2017

Algemene Vergadering vraag 4

Vraag 4
Op pagina 32 van het jaarverslag lezen we het volgende:
“Als tegenprestatie voor het aan de Bank verleende emissierecht heeft de Staat recht op het saldo van de winst van de Bank, na winstreservering en dividenduitkering.  Aldus worden de gevolgen van de volatiliteit van de inkomsten in de eerste plaats gedragen door de Staat”.

Laat ons even de evolutie van de winst, het netto-dividend voor de privé aandeelhouders en de gulle schenkingen aan de Staat sedert 2011 op een rij zetten.  In miljoenen euro:


2011
2012
2013
2014
2015
2016
Winst
899
1.337
947
680
550
638
Staat
646
972
677
282
250
291
Dividend
21,26
23,10
24,84
21,73
19,77
19.71
% Staat
71,85
72,70
71,49
41,47
45,45
45,61
% Kiesvee
2,36
1,73
2,62
3,19
3,59
3,09

Laat ons eerst en vooral opmerken dat het resultaat de jongste jaren fors daalde omdat de monetaire analfabeten van de ECB de rente op nul gezet hebben.  De forse daling van het resultaat sinds 2011/2013 is dus voornamelijk te wijten aan het dwaze rentebeleid van de ECB met de Staat als grote begunstigde.
De Belgische Staat ontving de jongste jaren een paar honderd miljoen minder van de Bank doch genoot van een veel groter voordeel door de kunstmatig lage rente.
De Bank van haar kant ontving veel minder rente en dat nadeel werd niet gecompenseerd zoals dat bij de Staat wel het geval was.
Om deze eenvoudige waarheid met naakte cijfers te staven:
Eind 2007 bedroeg de Belgische staatsschuld 281 miljard euro;
In 2007 betaalde de Belgische Staat 12,62 miljard euro rente;
Eind 2016 bedroeg de Belgische staatsschuld 454 miljard euro (+62%);
In 2016 betaalde de Belgische Staat 11,3 miljard euro rente;
Mocht de rente op het reeds te lage niveau van 2007 gebleven zijn zou de Belgische Staat vorig jaar 20,44 miljard rente betaald hebben.
Het voordeel van de dwaze rentepolitiek van de ECB bedraagt voor de Belgische Staat zodoende 9,14 miljard euro!

A.    Hoeveel bedraagt het voordeel voor de Belgische Staat die het gevolg is van de rentepolitiek van de ECB?
B.     Hoe groot is het nadeel dat de Nationale Bank ondervindt van de rentepolitiek van de ECB?
C.     Om de geleerde regenten een handje te helpen heb ik hierboven de evolutie van de staatsschuld en de rentelasten gedetailleerd weergegeven.  Gaat de Regentenraad akkoord met mijn berekening of berekenen zij het voordeel voor de Staat op een andere manier?
D.    Valt het de Regenten op dat het totale netto-dividend dat aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt met uitzondering van 2013 ieder jaar lager ligt dan de schenking van 24,4 miljoen euro uit mijn vraag 1?

E.     Is het mogelijk om in de toekomst dergelijke kwetsende en misleidende slogans, zoals bij de aanvang van mijn vraag weergegeven, in het jaarverslag te vermijden?

Algemene Vergadering vraag 2 + 3

Vraag 2
Het is voor iedereen duidelijk dat een centrale bank geen gewoon bedrijf is.  Een centrale bank is een onderneming waar het Algemeen Belang automatisch voorrang heeft op winstmaximalisatie.  Om de geldhonger van de privé beleggers te beteugelen, bestaat het dividend van de Nationale Bank uit twee delen:
een eerste gegarandeerd dividend van zes procent op het kapitaal;
een tweede dividend dat als een soort van bonus uitgekeerd wordt indien goede resultaten dit toelaten.

Het grote probleem is dat men vergeten is dat eerste dividend van zes procent aan te passen aan de evolutie van de koopkracht sinds men het inflatietaboe vaarwel zei na de Eerste Wereldoorlog.  Daardoor bedraagt het eerste dividend bij de Nationale Bank vandaag nog steeds 1,5 euro of dezelfde zestig frank uit 1851 terwijl de vermindering van de koopkracht sinds 1914 meer dan 99,9 procent bedraagt.

Om de zaak in een juist perspectief te plaatsen:
In 1850 stond 60 frank gelijk met bijna twee maandlonen van een mijnwerker;
In 1851 bedroeg de jaarwedde van toenmalig NBB gouverneur de Haussy 18.500 frank!
Huidig gouverneur Jan Smets incasseerde vorig jaar 481.254 euro of 19,414 miljoen Belgische frank

Terwijl de wedde van de gouverneur steeg met een goede 105.000% steeg het eerste dividend voor de aandeelhouders van de Bank met 0%.  Indien het eerste dividend hetzelfde parcours zou hebben afgelegd als de wedde van de gouverneur zou het vandaag 1.576 euro per aandeel bedragen, duizendmaal meer dan de 1,5 euro die de aandeelhouders ontvangen.

Een burger, die vandaag beroep doet op een vakman, betaalt uiteraard ook meer dan 0,75 euro per maand.  Wellicht ligt 0,75 euro per minuut dichter bij de realiteit vandaag.

Dit jaar ontvangen de privé aandeelhouders van de Bank bruto 140,79 euro per aandeel of 98,55 euro netto.  Het totale bruto-dividend ligt zodoende meer dan 90% onder het koopkrachtniveau van het eerste dividend uit 1851.

Het probleem is dat we bij de Nationale Bank, na een geschiedenis van 167 jaar over enorme bedragen spreken.  Zo roofden de Belgische politici de voorbije twintig jaar meer dan tien miljard euro uit de reserves van de Nationale Bank.  Dit komt overeen met meer dan 50.000 euro per aandeel dat de Staat bezit.  Let op!  Hier spreken we enkel over het geld dat uit de reserves gestolen werd en laten we de enorme bedragen, die op allerlei andere manieren naar de Staat werden versluisd, buiten beschouwing.

"Privé aandeelhouders horen niet thuis in een centrale bank", wordt dikwijls gezegd.  Daar kan over gediscussieerd worden doch het is een onweerlegbaar feit dat privé aandeelhouders een zekere bescherming bieden tegen machtsgeile en geldhongerige politici.  Mochten de privé aandeelhouders van de Nationale Bank in 2002 niet in het verzet gegaan zijn tegen de onrechtmatige plunderingen van de reserves van de Bank zou er van die reserves vandaag wellicht nog weinig overblijven.
A.    Wanneer gaat men het eerste dividend aanpassen aan de evolutie van de koopkracht?
B.     Indien op deze rechtvaardige vraag geen fatsoenlijk antwoord kan geformuleerd worden: Is het mogelijk om de wedde van de directeurs van de Bank terug te brengen naar het niveau van 1851 (18.500 frank per jaar voor de gouverneur) zodat we, op het vlak van de verloning van de directie en de vergoeding voor het kapitaal, de lat gelijk kunnen leggen?


Vraag 3

Sedert 2009 incasseert de gouverneur van de Nationale Bank de vergoeding als bestuurder bij de Bank voor Internationale Betalingen zelf, voor 2009 ging deze betaling naar de Nationale Bank.  Hoeveel bedroeg deze verloning in 2016?  Is deze vergoeding vrijgesteld van belastingen in België?