Dossier Nationale Bank Macrotrends deel 1

Dossier: Nationale Bank van België 

​In de komende vier edities – gedurende de zomermaanden – laat ik activist Erik Geenen aan het woord over een dossier dat mij steeds meer is beginnen interesseren: de enorme onderwaardering van de aandelen van de Nationale Bank van België. Volgens Erik komt dat vooral omdat de NBB gebruikt wordt als melkkoe voor de Schatkist, waardoor de private aandeelhouder in de kou blijft staan. Maar, aldus nog Erik, is het best mogelijk om die aandelen op hun volle waarde te laten komen, als er maar genoeg druk gezet wordt op de bestuurders. Een interessant verhaal. 

Sedert het sneuvelen van de goud-dollarstandaard in 1971 kwam in het verhaal van de Nationale Bank de propaganda “het is allemaal van de Staat” langzaam maar zeker de geschiedenis vervalsen.  Alwaar in 1970 het jaarverslag nog over de “goudreserves van de Nationale Bank” berichtte veranderde dit na talloze tussenstappen tot “de officiële goudreserves van België”. Het feit dat de publieke opinie gedurende de voorbije decennia constant voorgehouden werd dat een beursnotering van een centrale bank een absurditeit is, heeft de zaak natuurlijk ook niet vooruit geholpen.  De waarheid is dat quasi alle centrale banken destijds met privé kapitaal werden opgericht en dat de meesten onder hen in de loop van de geschiedenis genationaliseerd werden.  Vandaag zijn naast de BNB ook de centrale banken van Zwitserland en Griekenland nog steeds beursgenoteerd terwijl de Federal Reserve voor de volle honderd procent “offline” in handen is van de Amerikaanse grootbanken. 

Een korte geschiedenis 

In 1948 maakte de Belgische regering misbruik van de naoorlogse situatie om zich 50% van de BNB aandelen toe te eigenen.  De Staat legde beslag op de oorlogswinsten van de Bank (265 miljoen frank) en gebruikte hiervan 200 miljoen BEF om een kapitaalverhoging te onderschrijven waarna het kapitaal 50/50 verdeeld is tussen Staat en privé.  De Belgische Staat heeft zodoende nooit één cent in de Bank geïnvesteerd, de aandelen werden immers betaald met inbeslaggenomen winsten van de Bank en na de fictieve kapitaalverhoging restte er zelfs een bonus van 65 miljoen frank.  In ruil voor de buitengewoon gunstige voorwaarden voor de Staat verkregen de privé aandeelhouders waterdichte garanties dat de overheid nooit misbruik zou kunnen maken van haar nieuw verworven machtspositie.  Dat de Belgische politici achteraf alle beloftes en garanties naar de prullenmand manipuleerden is ondertussen een geschiedkundig feit. 

De plundering van de reserves van de BNB kaderde in de door de Belgische politici opgezette kiezersbedrog waarbij de stemmen van de burger werden gekocht door het verkwanselen van zowat alle Belgische reserves.  Ontelbare miljarden werden verkwist om allerlei belangengroepen te paaien waardoor België, in 1970 wereldwijd nog één van de vijf rijkste landen, verpauperde tot een koninkrijk dat niet meer in staat is om zijn schuld- en andere verplichtingen na te komen.  Bij de BNB werden belangrijke reserves, waaronder 82% van de goudvoorraad geliquideerd tegen stuntprijzen om de staatsschuld kunstmatig te verlagen om tot de desastreuze euroclub te kunnen toetreden.  Een hallucinant verhaal waarbij in 1993 de belangrijkste rechten van de privé aandeelhouders gewoon bij wet afgeschaft werden. 

Sindsdien versluisden politici, bijgestaan door hun marionetten bij de Bank, in totaal meer dan 50.000 euro per aandeel (in handen van de Staat) naar de Belgische Schatkist om onder meer fictieve begrotingen in evenwicht te fabriceren, tekorten te minimaliseren en ook nog eens het “bloeiende” Zilverfonds te spijzen.  Dankzij het actieve verzet van de privé aandeelhouders sedert 2002 werd het bloeden grotendeels gestelpt doch onwaarschijnlijke schandalen blijven tot op vandaag overeind omwille van het doodzwijgen van het dossier in de media en de steun van banken en aanverwanten die hun regelgever niet voor het hoofd willen stoten.   

Desondanks 

Ondanks de roof van meer dan tien miljard euro blijft de restwaarde vandaag toch nog boven 35.000 euro per aandeel of zowat 1.200% boven de huidige beurskoers (2.720 euro). 

Nadat Deminor in 2002 de stok in het hoenderhok gooide steeg de koers op enkele maanden tijd van een goede duizend tot boven de vierduizend euro doch ondanks het feit dat sinds 2002 meer dan dan tienduizend euro per aandeel werd toegevoegd aan de belaste reserves, die aan iedere aandeelhouder toekomen, noteert het aandeel vandaag minder dan 3.000 euro.  De BNB bestaat dit jaar 168 jaar en je betaalt heden dus minder dan 30% van de onweerlegbare waardestijging van de jongste 16 jaar.  De waarde, die opgebouwd werd in de 152 jaar die daaraan voorafgingen, is uiteraard een pak hoger dan de aangroei van de reserves tussen 2002 en 2018.  Op de jongste algemene vergadering vernamen we dat de huidige waarde van de participatie van de BNB in de Bank voor Internationale Betalingen momenteel 5.090 euro per BNB aandeel bedraagt.  Dit cijfer komt van de BNB zelf, we mogen er zodoende van uit gaan dat het eerder aan de lage kant ligt.   Sinds 2012 geeft de directie van de Bank ook toe dat het goud wel degelijk eigendom van de BNB is waardoor de intrinsieke waarde opnieuw toeneemt met meer dan 17.000 euro per aandeel.  Het feit dat geen enkele journalist of analist hiervan melding maakt spreekt boekdelen.  Met de drie vernoemde elementen (stijging reserves sedert 2002-waarde BIB participatie-goud) zitten we reeds op een waarde van meer dan 32.000 euro per aandeel!  Onwetendheid gecombineerd met de angst voor willekeur, machtsmisbruik en corruptie houden de koers op minder dan tien procent van de werkelijke waarde. 

In de komende edities van MT gaan we de malversaties in het BNB dossier verder toelichten, de belangrijke rol van de Nationale Bank bij de Bank voor Internationale Betalingen (de BNB heeft 9% van de BIB aandelen in portefeuille!!!) en het IMF in de kijker plaatsen, de werkelijke waarde van een BNB aandeel belichten en uitleggen hoe we de enorme onderwaardering grotendeels kunnen wegwerken. 

Dossier Nationale Bank Macrotrends deel 2

Dossier: Nationale Bank van België

Indoctrinatie en propaganda mogen nooit onderschat worden!  In de vorige editie slaagden we er zelfs in om onder de foto van Jean-Luc Dehaene te schrijven dat België in 1988 met 1.303 ton goud één van de grootste goudbezitters ter wereld was.  Aangezien het goud eigendom is van de BNB was die grote goudbezitter niet België maar de beursgenoteerde Nationale Bank van België!  Het onderscheid is enorm, zorgt voor verwarring en het bevestigt het valse idee dat het goud van de Staat is.  Zo zien we opnieuw hoe indoctrinatie zelfs de grootste kenners beïnvloedt.

De malversaties bij de BNB?  Het probleem is dat je daarover boeken kunt schrijven.  Feit is dat de Raad van Censoren tegen het eind van de 19^de eeuw in de jaarverslagen opmerkingen begint te maken over het feit dat de Staat steeds meer beslag legt op de inkomsten van de Bank.  Bij de oprichting in 1850 was beleggen in de BNB zonder meer risky business doch na enkele jaren werd het steeds meer een lucratieve bedoening.  Extreem belangrijk in dit verhaal is dat je moet begrijpen dat tot en met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog “inflatie” taboe was.  Een centrale bank had enkel tot doel om de koopkracht van het geld te bewaken en zodoende moest ontwaarding van haar geld tot elke prijs vermeden worden.  De burger had voor de oprichting van de BNB al heel wat nare ervaringen opgedaan met papieren experimenten zoals de Franse assignaten en biljetten uitgegeven door  instellingen allerhande die nadien waardeloos werden.  Zodoende was de burger niet zomaar bereid om papier in plaats van klinkende munt te aanvaarden.  In 1873 zouden politici via wetten het papiergeld van de BNB opwaarderen tot wettig betaalmiddel waardoor je een betaling in BNB biljetten niet meer kon weigeren.

Dankzij het bannen van inflatie was een Belgische frank in  1914 nog steeds evenveel waard als een frank uit 1851.  Dit is een extreem belangrijk feit want bij de oprichting van de BNB was heel duidelijk en terecht bepaald dat de Bank geen onderneming was die winstmaximalisatie moest nastreven doch in de eerste plaats oog moest hebben voor het Algemeen Belang.  Daarom kregen de aandeelhouders een gegarandeerd eerste dividend van 6% op het kapitaal en een tweede bonusdividend indien de resultaten dat zouden toelaten.  Dat creëerde voor de overheid de gelegenheid om in verschillende stappen de beruchte drie procent regel in te voeren die tot 2009 van kracht bleef.   Die regel bepaalde dat alle inkomsten, die hoger lagen dan 3% van het vermogen van de Bank, rechtstreeks aan de Staat toekwamen.  In tijden van nulinflatie opnieuw een ingreep die, gelet op het Algemeen Belang,  verdedigbaar was gelet op de hoge inkomsten die het monopolie op de emissie van bankbiljetten de BNB opleverde.  Als na de Eerste Wereldoorlog inflatie ingevoerd wordt, om de oorlogsschulden van de overheden weg te toveren, verandert de situatie uiteraard compleet.  Aangezien onze munt sedert het invoeren of toelaten van inflatie meer dan 99% van zijn waarde verloor spreekt het voor zich dat 60 frank uit 1851 niet hetzelfde is dan 1,5 euro in 2018 (in 1851 verdienden de best betaalde arbeiders een kleine veertig frank per maand!).  Bij de Nationale Bank werd, met uitzondering van dat eerste dividend, alles aangepast aan de nieuwe situatie na de invoering van inflatie.  Zelfs de wedde van de gouverneur, in 1851 nog een decadente 18.500 frank (459 euro) PER JAAR werd in de loop der tijden opgetrokken naar meer dan 500.000 euro.  Terwijl de wedde van de gouverneur opgetrokken werd met een factor 1.089 bleef het cruciale eerste dividend voor de aandeelhouders op 1,5 euro.  Daarom eis ik sedert 2005 dat het eerste dividend wordt aangepast aan de evolutie van de inflatie waardoor dat eerste dividend ongeveer 600 euro per aandeel zou moeten bedragen.  Wedden dat het BNB aandeel hoger noteert dan 3.000 euro als het dividend opgetrokken wordt tot 700 euro per aandeel.  Het feit dat het dividend gebruikt wordt om de koers van het aandeel laag te houden is in feite het grootste schandaal in dit verhaal.  Jarenlang werden enorme bedragen uit de belaste winsten, die toekwamen aan alle aandeelhouders, versluisd naar allerhande reserves die dan op een gegeven moment toegevoegd werden aan het resultaat en dankzij de befaamde drie-procentregel volledig in de Schatkist terechtkwamen.  Zo werd eind van de jaren 1990 een reservefonds opgericht ter dekking van de risico’s van de eigen deviezenreserves van de Bank.  Eigen deviezenreserves van de Bank! Kan het nog duidelijker?  Op een gegeven moment zat er bijna één miljard euro in die reserve en toen versluisden Verhofstadt & co gans die belaste reserve naar de Schatkist.  Walgelijk corrupte Belgische rechters (mijn excuses aan de grote meerderheid correcte magistraten) zagen er geen graten in en de bange pers zweeg in alle talen.  Sorry, dat is niet waar.  Om het nog een beetje erger te maken blokletterden ze: 
NIEUWE NEDERLAAG VOOR AANDEELHOUDERS BNB!

Terug in de geschiedenis: In 1927 waren de reserves van de BNB zodanig aangegroeid dat politici schrik kregen dat de privé aandeelhouders het vroeg of laat weleens in hun hoofd zouden kunnen halen om in vereffening te gaan waardoor al die reserves verdeeld zouden worden onder die vermaledijde BNB privé-aandeelhouders.  Daarom stemde het parlement in 1927 een wet die bepaalde dat een belangrijk deel van de reserves van de BNB aan de Staat toebehoorden en dat die reserves verplicht moesten worden uitgekeerd indien de BNB het monopolie op het emissierecht verloor.  Het emissierecht is echter absoluut en bijgevolg publiceerde de ECB op haar website dat de ECB binnen de eurozone de enige instantie is die over het emissierecht beschikte.  Sinds de invoering van de euro kan de BNB op het vlak van emissie niks meer uitrichten en enkel de orders uit Frankfurt uitvoeren hetgeen de logica zelve is.  De BNB heeft zonder enige twijfel haar emissierecht afgestaan aan de ECB waardoor de wet van 1927 zich aandiende: de reserves moesten uitgekeerd worden.  Na vier jaar voorbereiding en nadat politici en BNB weigerden te praten, restte Deminor geen andere keuze dan in juni 2002 naar de rechter te stappen met een waterdicht dossier.  Op 2 augustus 2002 stemde het parlement echter een nieuwe wet die de zaken totaal veranderde.  Vertaald in lekentaal: Je speelt de finale van de wereldbeker en je staat bij de rust drie-nul voor; Tijdens de rust bepaalt de FIFA dat de doelpunten uit de eerste helft geannuleerd worden en dat je tegenstrever, gelet op zijn zwakte, met nul-vijf aan de tweede helft mag beginnen.  In geen enkele rechtstaat wordt getolereerd dat, in een lopende procedure, de wetgeving wordt veranderd in het voordeel van één der partijen en dat was hier overduidelijk het geval.  De minderheidsaandeelhouders dus naar het Grondwettelijk Hof en dat corrupte vehikel, gevuld met ex-politici en schatplichtige lakeien, besliste in eer en geweten dat de wet van 2 augustus 2002 geen nieuwe wet was doch een “interpretatieve wet” die uitlegt wat de Belgishe volksvertegenwoordigers in 1927 bedoelden met de term “emissierecht” in het licht van de invoering van de euro en dat er zodoende geen vuiltje aan de lucht was.  Een groter voorbeeld van het genie van onze politici bestaat er niet!  Ze definieerden in 1927 de term emissierecht in functie van de invoering van de euro zeventig jaar later!  Daar sta je dan als benadeelde burger!  Only in Belgium zei Guy Vrhfstdt en hij benoemde zijn kabinetschef Luc Coene tot nieuwe vice-gouverneur van de BNB.

In de vorige editie had ik het reeds over het goud van de Bank en de manipulaties die ertoe geleid hebben dat men na verloop van tijd over de officiële goudreserves van de Belgische Staat orakelde.  Dat dit een gigantische leugen is blijkt uit de feiten.  Als de BNB een ton goud verkoopt dan gaat de boekwaarde van dat goud naar de bankrekening van de BNB hetgeen aantoont dat de Bank wel degelijk de eigenaar is.   De (fictieve) “meerwaarde” van dat goud verdwijnt in een ONBESCHIKBARE reserverekening.  Als er dan voldoende geld op die onbeschikbare reserverekening staat worden er speciale wetten gemaakt die de onbeschikbare reserves overhevelen naar de Schatkist.  Het mooie van het verhaal is dat men het gros van het BNB goud verkocht met als argument dat goud niks opbrengt en dat is absoluut correct!  Goud brengt niks op, het behoudt zijn waarde.  Als goud inderdaad geen rendement oplevert bepaalt de logica dat er ook geen meerwaarde kan gerealiseerd worden en ook dit is een waarheid als een koe.  De situatie is klaar en duidelijk: meer dan 80% van de goudreserves van de BNB werd, rekening houdend met de inflatie, met verlies verkocht.  Het overhevelen van ruim negen miljard euro aan onbeschikbare reserves naar de Schatkist was dan ook een hold-up om “U” tegen te zeggen.  Samen met het overhevelen van andere reserves werd meer dan 50.000 euro per aandeel in handen van de Staat in de Schatkist gepompt.  Gelet op alle speciale regelgevingen met onder andere belastingen, roerende voorheffing enzovoort had hiervan minstens 12.500 euro netto moeten uitgekeerd worden aan de privé aandeelhouders!  37.500 euro per aandeel, voor een partner die nooit een cent in de BNB geïnvesteerd heeft, en 12.500 euro voor de mensen die het kapitaal aangebracht hebben: Veel was niet genoeg, ze moesten het allemaal hebben!

BNB versus SNB, het verschil

De koers van de Zwitserse centrale bank( SNB) verzesvoudigde de jongste drie jaar terwijl de koers van de Nationale Bank van België( BNB) met 20% daalde.

De onderliggende waarde van de BNB bedraagt momenteel om en bij de 36.000 euro, de koers ligt zowat 92% lager op 2.700 euro en toch liggen de kaarten voor de privé aandeelhouders van de BNB beter dan die van hun Zwitserse soortgenoten.

Waarom?
Zowel bij de BNB als de SNB krijgen de privé aandeelhouders een aalmoes van 6% op het kapitaal uit de Middeleeuwen toen inflatie nog taboe was.  De wedde van de directeurs ging maal duizend doch het dividend voor de aandeelhouders werd behouden op het niveau van meer dan honderd jaar geleden.

Bij de Zwitserse centrale bank houdt het daar op, de privé aandeelhouders krijgen geen cent meer.  Bij de BNB daarentegen bestaat er een tweede dividend dat kunstmatig laag wordt gehouden doch dat het voor de privé aandeelhouders van de BNB toch een beetje minder onaangenaam maakt dan in Zwitserland.

De aandeelhouders van de SNB kregen dit jaar een brutodividend van 15 Zwitserse frank of 0,25% op een koers van 6.000 CHF.

De aandeelhouders van de BNB ontvingen dit jaar een dividend van 127,63 euro of een brutorendement van 4,72% op een koers van 2.700 euro.

Let op: Er wordt hier niet verteld dat het dividend van de BNB fatsoenlijk is want dat dividend zou minstens viermaal hoger moeten liggen dan die 127 euro!  Het dividendbeleid bij de BNB is gebaseerd op pure willekeur en machtsmisbruik en heeft enkel tot doel om de koers laag te houden.

LAAT ONS SAMENWERKEN OM DAT RECHT TE TREKKEN!!!!!

Bijkomend voordeel voor de aandeelhouders van de BNB is dat men op termijn bij de ECB weleens misselijk zou kunnen worden van het gesjoemel bij de Belgische vennoot en de aanhoudende protesten van de privé aandeelhouders.

Als de Zwitsers het kunnen dan kunnen de dappersten aller Galliërs het zeker ook!

Mijn Kaltstellung bij de N-VA deel 1

Voor 2009 werden de privé aandeelhouders van de NBB systematisch beroofd via de beruchte 3% regel die inhield dat alle opbrengsten op de rentedragende activa van de NBB die hoger lagen dan drie procent automatisch toekwamen aan de Staat. Dat was uiteraard een heel prettig gegeven als de intresten boven de vijf, acht of tien procent lagen. Door de dalende rente smolt dat voordeel voor de Staat echter als sneeuw voor de zon en zodoende werd er een nieuwe wet gecreëerd om de privé aandeelhouders op een andere manier zonder compensatie te onteigenen. De wet van 3 april 2009 zal de politiek benoemde directie van de NBB in de mogelijkheid stellen om willekeurig de winst van de NBB te verdelen. De N-VA, op dat moment nog een vrij kleine partij, schaart zich aan de zijde van de privé aandeelhouders voor de evocatie van die walgelijke wet naar de Senaat.

Op dinsdag 10 februari heb ik hierover een onderhoud met Jan Jambon in het parlement. Jan Jambon verzekert mij dat de N-VA zich achter de legitieme eisen van de privé aandeelhouders schaart en er wordt afgesproken dat N-VA in de toekomst geen belangrijke beslissingen neemt in het Nationale Bank dossier zonder daarover eerst met mij te overleggen. Als gevolg van de N-VA steun wordt ik lid van de partij en krijg ik lidnummer 8380 toegewezen. Nadien wordt het erg stil, er wordt mij nooit om enig advies gevraagd over het dossier NBB, Dexia, Fortis, KBC of Electrabel alhoewel ik in deze dossiers toch tot één van de meest onderlegde mensen in België mag bestempeld worden. Eigenaardig maar ik heb het zodanig druk dat ik er niet echt bij stilsta.

Begin 2011 stel ik mij kandidaat voor de bestuursverkiezingen van de N-VA te Beerse en op 20 februari 2011 word ik als dusdanig unaniem verkozen. Drie dagen later brengt iemand mij op de hoogte dat de regering "in lopende zaken" de herbenoeming van bijna de voltallige directie van de Nationale Bank gaat goedkeuren en Luc Coene gaat benoemen tot gouverneur. Om 8.30 uur stuur ik een sms naar Jan Jambon waarin ik vertel dat ik hoop dat de N-VA zulke belangrijke benoemingen door een regering in lopende zaken niet zonder slag of stoot zal laten passeren. Dezelfde dag om 11.01 mail ik Bart De Wever met dezelfde vraag en opmerkingen. Vanaf dat moment zal ik ondervinden dat men kritische mensen bij de N-VA gewoon negeert.

Op 25 februari worden de NBB benoemingen breeduit toegelicht in de pers en om 14.31 uur zend ik volgend sms naar Jan Jambon: "Geachte heer Jambon, gefeliciteerd met de benoemingen bij de NBB. Mag ik meedelen in de ontvangen zilverlingen?" Als geen ander begrijp ik dat zulke belangrijke benoemingen onmogelijk kunnen passeren zonder het akkoord van de N-VA, die op dat moment in de geschiedenis een steeds belangrijker gewicht kreeg in het Belgische politieke landschap. Bij zulke belangrijke deals, de directeursposten bij de NBB zijn zowat de best betaalde postjes waaraan tevens het meeste macht vastkleeft. Geen enkele politieke partij laat zoiets passeren zonder daarvoor de nodige compensaties uit de brand de slepen. De benoeming van Luc Coene tot gouverneur was daarenboven totaal absurd omdat onafhankelijk vice-gouverneur Luc Coene enkele dagen voor de verkiezingen van 13 juni 2010 nog publiekelijk opgeroepen had om niet op de N-VA te stemmen. Een politiek onafhankelijk vice gouverneur van de centrale bank die de kiezers oproept om niet voor een bepaalde partij te stemmen, in iedere rechtstaat zou zoiets tot het onmiddellijke ontslag van de betrokken persoon leiden. In België vormt zoiets het begin van een nieuwe koehandel. Iedereen wist dat het de ultieme droom van Coene was om gouverneur te worden van de NBB en dat Coene bereid zou zijn tot verregaande toegevingen om deze benoeming binnen te halen.

Aanvankelijk worden mijn berichten genegeerd doch wellicht werd één en ander toch een beetje vervelend en op dinsdag 15 maart 2011 nodigt Jan Jambon mij uit om met hem te komen lunchen in het restaurant van het parlement. Ik word daar goed gesoigneerd met goede champagne, heerlijke wijnen en een heerlijk maal. Tijdens de lunch vertelt Jan Jambon mij een totaal ongeloofwaardig verhaal en ik heb hem dat op het einde van de lunch ook heel duidelijk gezegd. Ze hadden het bij de N-VA te druk gehad en die zaak was aan hun aandacht ontsnapt zodat ze het lieten passeren zonder er erg in te hebben. Zo'n fabeltje gaat er misschien in bij iemand die de materie niet kent doch niet bij een ervaren rot in het vak die heel goed begrijpt hoe zulke zaken gespeeld worden. Enfin, ondanks de fabeltjes wandel ik, onder invloed van het lekkere druivensap, in opperbeste stemming het parlement uit.

Blijkbaar was mijn groene pet in het restaurant van het parlement bij enkele mensen in het oog gesprongen met als gevolg ik de dag na die lunch (16 maart) een telefoontje kreeg van een volksvertegenwoordiger die mij zo snel mogelijk wilde zien omdat hij iets belangrijks met mij wilde bespreken. Op vrijdag 25 maart om 9.30 uur ontmoet ik deze volksvertegenwoordiger waarin deze mij vertelt dat de N-VA als compensatie voor het laten passeren van die benoemingen een directeurspost werd toegewezen voor 2014, de volksvertegenwoordiger in kwestie vertelt mij ook over wie het gaat. Ik laat hier en daar mijn licht eens schijnen en vrij snel wordt mij door iemand anders bevestigd dat dit verhaal klopt, deze andere volksvertegenwoordiger bevestigt mij tevens dat het over de man gaat waarvan de naam mij eerder werd meegedeeld. Na het nodige opzoekingswerk mail ik Jan Jambon op woensdag 4 mei 2011 om hem te mede te delen hetgeen mij uit verschillende hoeken werd bevestigd. Opnieuw geen enkele reactie.

Ik uit mijn ongenoegen hieromtrent op de bestuursvergaderingen van de N-VA te Beerse en op de arrondissementele raad waarin ik vrij snel na mijn verkiezing gecoöpteerd was. Het voordeel van die arrondissementele vergaderingen was dat daar steeds één of meerdere parlementsleden aanwezig waren. Er wordt echter niet gereageerd op mijn grieven en ook niet op de mails die ik over de zaak richt aan verschillende mensen. Zelfs volksvertegenwoordigers, die mij herhaaldelijk beloven dat ze zullen antwoorden, laten op geen enkel moment nog iets van zich horen.

Op de arrondissementele raad van maandag 6 juni te Kasterlee deel ik mee dat ik mijn ontslag als bestuurslid zal moeten indienen indien men mij blijft negeren. Geen enkele reactie. Hetzelfde scenario herhaalt zich op de AB vergadering van maandag 4 juli 2011. Op het verslag van de vergadering van 4 juli wordt het volgende geacteerd: 
"Erik Geenen verduidelijk zijn standpunt over de afspraken met de NBB die al dan niet nagekomen zijn".

Op de arrondissementele bestuursvergadering van maandag 12 september voeg ik de daad bij het woord. Per mail, kondig ik mijn ontslag als bestuurslid aan en 's avonds op de vergadering dien ik dit gemotiveerd ontslag schriftelijk in en geef ik mondeling de nodige toelichtingen. Veel van de gewone leden komen mij vertellen hoezeer ze dit betreuren doch van de kopstukken zal geen enkele persoon ook maar enige moeite doen om mij van gedacht te doen veranderen.

In mijn ontslagbrief dd. 12 september 2011 vermeld ik het volgende: 
"..... Zoals jullie weten heb ik het bijzonder moeilijk gehad met de niet nageleefde afspraken omtrent de Nationale Bank en tot op heden ontving ik hiervoor geen enkele aanvaardbare uitleg of verontschuldiging......... Om deze redenen zal ik vanavond op het AB met pijn in het hart mijn ontslag aanbieden als bestuurslid van de N-VA. Dit gebeurt zonder slechte gevoelens of verbittering en daarom zal ik naar de buitenwereld ook niet communiceren over mijn vertrek. Ik zal wel lid blijven van de partij en mocht men mij ooit nodig hebben om één en ander uit te leggen over de evoluties op de financiële markten en/of de impact op de toekomst zal ik hierop met plezier ingaan".

In het volgende hoofdstuk het onwaarschijnlijke vervolg van dit droevige verhaal waarin de top van de N-VA enkele cruciale bepalingen in de statuten van de partij opzettelijk overtrad om zich van mij te kunnen ontdoen.

Mijn liquidatie bij de N-VA deel 2

Nadat ik in september 2011 mijn ontslag gaf als bestuurslid te Beerse en als lid van het AB wordt het heel stil. Op verschillende evenementen van de N-VA blijf ik voorzichtig mijn beklag maken over het breken van de NBB belofte.

Op 28 september spreekt Bart De Wever een bomvolle zaal toe in Hoogstraten. Tijdens de vragenronde stel ik een vraag over de NBB en Bart De Wever antwoordt mij als volgt: "Met je groene pet wist ik al van in het begin dat er een vraag over de Nationale Bank ging komen doch dit is een zeer delicaat dossier en ik stel voor dat we daar binnenkort eens onder vier ogen over spreken". Meer had ik uiteraard niet nodig zodat ik niet verder aandrong op een antwoord op mijn vraag doch ik merk wel op dat Bart De Wever mij tijdens de receptie mijdt als de pest. Toen ik na een maand nog niks vernomen had over een eventueel gesprek onder vier ogen schrijf ik een korte herinneringsmail doch ik hoor niks meer van Bart De Wever. Voor mij is het op dat moment duidelijk dat De Wever mij in Hoogstraten met een loze belofte het zwijgen heeft opgelegd.

Op maandag 3 oktober 2011 treedt Kris Van Dijck op te Vosselaar, op vrijdag 14 oktober houden Jan Jambon en Zuhal Demir een sofagesprek te Westmalle, op vrijdag 18 mei is er in Arendonk een debat tussen Rik Van Cauwelaert en Ben Weyts. Ik woon elk van die evenementen bij en stel daarbij vragen over het N-VA standpunt betreffende de NBB.

Ondertussen had ik op 20 februari 2012 nogmaals in een korte mail aan Jan Jambon gevraagd naar het juiste N-VA standpunt over het NBB dossier en tevens herinner ik in die mail aan de belofte van Bart De Wever in Hoogstraten. U had het al geraden, ook op die mail geen enkele reactie.

Op dinsdag 13 maart houdt de N-VA een grote bijeenkomst te Ranst ter voorbereiding van de gemeenteraadsverkiezingen. Tijdens één van de sessies stel ik in het publiek aan Jan Jambon de vraag of hij zijn mails nog leest. Tijdens een korte break na die sessie kwam Jan Jambon mij beloven dat ik 's anderendaags een schriftelijk antwoord zou krijgen op mijn duidelijke vragen. Ook dit bleek een leugentje om bestwil te zijn om zeker te zijn dat ik tijdens de happening geen vervelende vragen zou stellen want tot op heden heb ik die beloofde mail van Jan Jambon niet ontvangen.

Op zaterdag 21 april 2012 verschijnt Jan Jambon opgemerkt in beeld op de VFB happening doch Jan Jambon zal er op een meesterlijke manier in slagen om mij te ontlopen, met mijn gestalte en die groene pet op mijn hoofd zal dat wellicht niet zo moeilijk geweest zijn. Op zondag 22 april 2012 schrijf ik een korte mail waarin ik het o.a. volgende zeg: "Voor alle duidelijkheid wil ik er nog even op wijzen dat dit spelletje (het niet beantwoorden van mijn mails nvdr) ondertussen bezig is sedert 23 februari 2011. De manier waarop je me gisteren op de VFB happening ontweek was zonder meer een puike prestatie". Op dinsdag 29 mei 2012 vindt de algemene vergadering van de Nationale Bank plaats en naar aanleiding daarvan had ik een reeks schriftelijke vragen gesteld. Mijn eerste schriftelijke vraag handelt over de compensaties die N-VA gekregen heeft voor het laten passeren van die benoemingen in februari 2011. Die schriftelijke vragen algemene vergadering 2012 zullen later een cruciale rol spelen in dit verhaal.

Daarna wordt het heel stil tot ik begin 2013 vaststel dat ik geen uitnodiging ontving voor het betalen van mijn lidgeld. Op 9 januari 2013 schrijf ik dan zelf maar mijn lidgeld over.

Op zaterdag 23 maart nodigt Jan Jambon mij uit voor een etentje in Schoten, het sneeuwt hevig en het kader oogt idyllisch. We genoten van een heerlijke lunch met alles erop en eraan en we praten over koetjes en kalfjes. Nationale Bank, verkiezingen 2014, problemen met onbekwame verkozenen en tal van andere zaken kwamen aan bod. Tijdens het dessert vertel ik Jan Jambon dat ik mijn lidkaart 2013 nog niet ontvangen heb en ik vraag Jan of de N-VA mij misschien geschrapt heeft. Jan Jambon verzekert mij dat dit uitgesloten is en dat hij maandag 25 maart zal uitzoeken wat er misgelopen is. Ik zal er nooit meer iets van horen. Na enkele weken stuur ik een korte herinneringsmail die uiteraard ook onbeantwoord bleef.

Op dat moment had ik uiteraard begrepen dat N-VA mij effectief geschrapt had zonder echter de duidelijke bepalingen in de statuten hieromtrent gevolgd te hebben. Daar sta je dan, je mails of andere berichten worden niet beantwoord, je wordt volledig genegeerd in de hoop dat je het wel zult opgeven. Aangezien ik op 9 januari 2013 mijn lidgeld betaald had, was de situatie echter niet uitzichtloos en als trouw lid besluit ik om mijn lidgeld voor 2014 al te storten. Dit gaat als volgt in zijn werk:

op 19 juni 2013 schrijf ik mijn lidgeld over met volgende mededeling: lidgeld 2014 lid 8380 Erik Geenen;

op 20 juni stort N-VA dit lidgeld terug met als mededeling: terugstorting lidgeld zie eerdere communicatie;

op 2 juli 2013 stort ik dit lidgeld terug met mededeling: lidgeld 2014 lid 8380 Erik Geenen;

op 5 juli wordt dit lidgeld teruggestort met mededeling: terugstorting lidgeld N-VA conform vorige berichtgeving;

op 6 juli stort ik opnieuw met als mededeling: lidgeld 2014 lid 8380 vorige berichtgeving dewelke?

op 9 juli ontvang ik mijn geld terug: terugstorting lidgeld N-VA conform vorige berichtgeving.

Op woensdag 10 juli zend ik volgende mail naar Jan Jambon: 
Beste Jan, 
De tijd raast voorbij, ondertussen is het weeral meer dan drie maanden geleden sinds we mekaar zagen. Even heel kort: Zoals ik je verteld heb, had ik eind maart mijn lidkaart voor 2013 nog niet ontvangen en dat is nog steeds het geval. Als kattebelletje heb ik al enkele keren mijn bijdrage voor 2014 gestort en die wordt telkens bijzonder snel teruggestort met de vermelding "Terugstorting lidgeld N-VA conform vorige berichtgeving". Aangezien ik geen bericht ontvangen heb, begrijp ik niet goed waar dit over gaat. Gelukkig werd mijn lidgeld voor 2013 niet teruggestort of ik zou mij nog zorgen beginnen maken. Als ik me niet vergis, was er geen parlementslid van de N-VA aanwezig op de jongste algemene vergadering van de Nationale Bank. Dit is op zijn minst betreurenswaardig want er viel daar opnieuw heel wat te leren. Bij deze wens ik je een deugddoende, welverdiende vakantie en een mooie zomer toe. 
Met vriendelijke groeten, Erik Geenen.

En toen............. kwam de kat op de koord.