vrijdag 26 april 2019

Oproep: ACTIE voor aanvang algemene vergadering

Sedert meer dan tien jaar voeren wij actie voor de aanvang van de algemene vergadering van de Nationale Bank.  Hoe gaat dat in zijn werk?

Samenkomst aan de ingang van het auditorium tussen 11 uur 30 en 12 uur;
Om twaalf uur optocht naar de hoofdingang van de NBB aan de Berlaimontlaan;
Om half een terug naar het auditorium om ons tijdig te kunnen inschrijven.
In feite maken we een mooie wandeling van een kleine twee kilometer waarbij we natuurlijk zoveel mogelijk aandacht proberen te trekken.

Aangezien er, in tegenstelling tot alle andere beursgenoteerde bedrijven, binnen de muren van de NBB absoluut geen beelden mogen worden gemaakt, is de actie buiten belangrijk omdat dit de enige manier is om foto's in de media te krijgen.  Dat is tot op heden ieder jaar mooi gelukt en we zien die foto's regelmatig terug opduiken in allerlei artikels in verband met algemene vergaderingen, aandeelhoudersactivisme enzovoort.

Vorig jaar was de opkomst (een twintigtal aandeelhouders) voor die actie echter bedroevend laag en het heeft uiteraard weinig zin om zoiets te doen met drie man en ne paardenkop omdat je dan het risico loopt om belachelijk gemaakt te worden in de pers.

De actie is zeer belangrijk doch ik wil ze enkel nog organiseren als ik weet dat er voldoende aandeelhouders zullen opdagen om mee op te stappen.  Indien er voldoende Chinese vrijwilligers zich aanmelden zal ik proberen om één of meerdere cameraploegen ter plaatse te krijgen en uiteraard ook een paar fotografen.

Kunnen aandeelhouders, die deze actie mee willen ondersteunen, mij even verwittigen via erikgeenen@hotmail.com    of via twitter alwaar ik de link naar deze oproep zal posten?

woensdag 24 april 2019

BELANGRIJKE TOELICHTING!

Het Nationale Bank dossier ligt gevoelig, burgers hebben per definitie het gevoel dat de Nationale Bank van de Staat is.  Daarom is het van cruciaal belang dat iedereen goed verstaat dat de Belgische Staat, also known as de belastingbetaler, nooit maar dan ook nooit één cent geïnvesteerd heeft in de Nationale Bank.  De Staat heeft wel ontelbare miljarden geroofd uit de reserves van de Bank en is ieder jaar langs de rijkelijk gevulde kassa gepasseerd doch heeft zelf nooit in de Bank geïnvesteerd.

De jongste twintig jaar heeft de Staat meer dan tien miljard euro geroofd uit de reserves van de Bank.  Hadden onze dwaze politici het verstand gehad om van dat gestolen geld twee miljard te gebruiken om de privé aandeelhouders uit te kopen dan zou geen haan gekraaid hebben naar alle corrupte spelletjes die nu aan het licht komen.

Indien men twee miljard van dat gestolen geld had gebruikt voor de uitkoop:
dan hadden de privé aandeelhouders tienduizend euro per aandeel ontvangen
dan zou de Staat de 32.000 euro per aandeel op zak gestoken hebben
en zou de Staat bijkomend gratis en voor niks een bonus van meer dan zes miljard euro oftewel meer dan 30.000 euro binnengehaald hebben.

Ik kan er ook niet aan doen, het gaat over grote getallen!
Maar twee miljard euro voor de privé aandeelhouders;
en veertien miljard euro voor de staat?
Dat vonden onze politici een beetje overdreven:
Nul euro voor de privé aandeelhouders;
en 16 miljard euro voor de Staat;
dat vonden ze meer correct onze geliefde staatslieden!

Het allerbelangrijkste feit niet uit het oog verliezen:
Volledig het kapitaal is volstort door privé aandeelhouders!
De Staat heeft nooit één cent geïnvesteerd!
Dit moet U goed in het achterhoofd houden indien U wilt oordelen of de eisen en de acties van de privé aandeelhouders van de Bank rechtmatig zijn of niet.

Hoe is de Staat dan aan 50% van de aandelen gekomen?
Daar hadden onze politici een fantastische regeling voor uitgewerkt:
Na de Tweede Wereldoorlog legde de Staat beslag op de oorlogswinsten van de Bank (265 miljoen frank);
Daarvan gebruikten ze 200 miljoen frank om 200.000 aandelen te kopen aan de waarde uit 1850 terwijl die aandelen vele malen meer waard waren;
Zodoende hielden ze na die operatie nog 65 miljoen frank over.

Vooraleer je zegt:
Oorlogswinsten van 265 miljoen frank, dat is normaal dat de Staat daar beslag op legt...

Moet je weten dat na de eindafrekening in 1948 de Staat achterbleef met een schuld van 35 miljard frank aan de Bank.  Van die 35 miljard, een fortuin in 1948, betaalde de Staat in totaal één miljard frank terug!  De rest lieten ze wegrotten door inflatie en daarvoor betaalde de Bank tot en met vorig jaar een jaarlijkse vergoeding van 984 miljoen frank!!!  De Bank werd zodoende bestolen voor 34 miljard frank en als straf moest de Bank daarvoor 984 miljoen betalen.

Vertaald:
Je wordt bestolen op straat, de overvaller trekt naar de rechtbank omdat je maar een paar duizend euro op zak had en de rechter veroordeelt je tot het betalen van een jaarlijkse schadevergoeding van duizend euro aan je overvaller.  Het verhaal van de Nationale Bank in een notendop!

Vraag 1 betreffende het goud van de Nationale Bank


Algemene vergadering Nationale Bank schriftelijke vragen Erik Geenen.



Vraag 1   Betreffende het goud van de Nationale Bank:



De voorbije jaren heb ik via mijn schriftelijke vragen op de algemene vergadering duidelijk de geschiedenis van het goud van de Bank geschetst alsook de manipulatie van de gebruikte terminologie om het goud van de Bank om te toveren in het goud van de Staat.



Hierbij heb ik reeds verschillende malen duidelijk aangetoond dat tussen 1851 tot en met 1971 er geen enkele discussie bestond.  In ieder jaarverslag werd er consequent gesproken over het “Goud- en deviezenbezit van de Nationale Bank”.



In het jaarverslag over 1971 luidt het op pagina 53 na 120 jaar nog steeds:

“Goudvoorraad en netto deviezenpositie van de Nationale Bank van België”.



Nergens wordt de situatie helderder uitgelegd als in het jaarverslag over 1948.  Daar lezen we op pagina 76 het volgende:

“Beschikbare goudvoorraad fr. 27.333.965.142,07



Onbeschikbaar goudsaldo na herwaardering van de goudvoorraad (besluitwet nr 5 dd. 1 mei 1944).



Per 31 december zijn deze twee rubrieken samengebracht op een enkele rekening <<Goudvoorraad>>, tengevolge van de aanwending van de passiefrekening <<Schatkist: onbeschikbare rekening wegens herwaardering (besluitwet nr 5 van 1 mei 1944>> tot de gedeeltelijke delging van de schuld van de Staat tegenover de Bank.”





Vanaf boekjaar 1972 (pagina 62) volgt er een subtiele verandering, het goud en deviezenbezit van de Nationale Bank verandert in:

“NATIONALE BANK VAN BELGIE: GOUD- EN DEVIEZENRESERVES”



De jongste jaren, dit jaar op pagina 84 van het jaarverslag, luidt het als volgt:

“De officiële goud- en deviezenreserves van de Belgische Staat, die in de balans zijn opgenomen, worden aangehouden en beheerd door de Bank”.



Alhoewel verschillende leden van de directie de jongste jaren toegaven dat het goud wel degelijk van de Bank is werd dit nooit schriftelijk toegegeven en werd er op een sublieme manier rond de pot gedraaid.





Vraag:

Moeten we de versie van de jongste jaren (dit jaar op pagina 84) lezen als:

Het goud en de deviezen zijn eigendom van de Bank en haar aandeelhouders;

De Belgische Staat bezit 50% van de aandelen van de NBB;

Zodoende is de Staat eigenaar van 50% van het goud en de deviezen;

De resterende 50% zijn eigendom van de privé aandeelhouders?

dinsdag 9 april 2019

Mijn Kaltstellung bij de N-VA: ouverture.

Voor 2009 werden de privé aandeelhouders van de NBB systematisch beroofd via de beruchte 3% regel die inhield dat alle opbrengsten op de rentedragende activa van de NBB die hoger lagen dan drie procent automatisch toekwamen aan de Staat. Dat was uiteraard een heel prettig gegeven als de intresten boven de vijf, acht of tien procent lagen. Door de dalende rente smolt dat voordeel voor de Staat echter als sneeuw voor de zon en zodoende werd er een nieuwe wet gecreëerd om de privé aandeelhouders op een andere manier zonder compensatie te onteigenen. De wet van 3 april 2009 zal de politiek benoemde directie van de NBB in de mogelijkheid stellen om willekeurig de winst van de NBB te verdelen. De N-VA, op dat moment nog een vrij kleine partij, schaart zich aan de zijde van de privé aandeelhouders voor de evocatie van die walgelijke wet naar de Senaat.

Op dinsdag 10 februari heb ik hierover een onderhoud met Jan Jambon in het parlement. Jan Jambon verzekert mij dat de N-VA zich achter de legitieme eisen van de privé aandeelhouders schaart en er wordt afgesproken dat N-VA in de toekomst geen belangrijke beslissingen neemt in het Nationale Bank dossier zonder daarover eerst met mij te overleggen. Als gevolg van de N-VA steun wordt ik lid van de partij en krijg ik lidnummer 8380 toegewezen. Nadien wordt het erg stil, er wordt mij nooit om enig advies gevraagd over het dossier NBB, Dexia, Fortis, KBC of Electrabel alhoewel ik in deze dossiers toch tot één van de meest onderlegde mensen in België mag bestempeld worden. Eigenaardig maar ik heb het zodanig druk dat ik er niet echt bij stilsta.

Begin 2011 stel ik mij kandidaat voor de bestuursverkiezingen van de N-VA te Beerse en op 20 februari 2011 word ik als dusdanig unaniem verkozen. Drie dagen later brengt iemand mij op de hoogte dat de regering "in lopende zaken" de herbenoeming van bijna de voltallige directie van de Nationale Bank gaat goedkeuren en Luc Coene gaat benoemen tot gouverneur. Om 8.30 uur stuur ik een sms naar Jan Jambon waarin ik vertel dat ik hoop dat de N-VA zulke belangrijke benoemingen door een regering in lopende zaken niet zonder slag of stoot zal laten passeren. Dezelfde dag om 11.01 mail ik Bart De Wever met dezelfde vraag en opmerkingen. Vanaf dat moment zal ik ondervinden dat men kritische mensen bij de N-VA gewoon negeert.

Op 25 februari worden de NBB benoemingen breeduit toegelicht in de pers en om 14.31 uur zend ik volgend sms naar Jan Jambon: "Geachte heer Jambon, gefeliciteerd met de benoemingen bij de NBB. Mag ik meedelen in de ontvangen zilverlingen?" Als geen ander begrijp ik dat zulke belangrijke benoemingen onmogelijk kunnen passeren zonder het akkoord van de N-VA, die op dat moment in de geschiedenis een steeds belangrijker gewicht kreeg in het Belgische politieke landschap. Bij zulke belangrijke deals, de directeursposten bij de NBB zijn zowat de best betaalde postjes waaraan tevens het meeste macht vastkleeft. Geen enkele politieke partij laat zoiets passeren zonder daarvoor de nodige compensaties uit de brand de slepen. De benoeming van Luc Coene tot gouverneur was daarenboven totaal absurd omdat onafhankelijk vice-gouverneur Luc Coene enkele dagen voor de verkiezingen van 13 juni 2010 nog publiekelijk opgeroepen had om niet op de N-VA te stemmen. Een politiek onafhankelijk vice gouverneur van de centrale bank die de kiezers oproept om niet voor een bepaalde partij te stemmen, in iedere rechtstaat zou zoiets tot het onmiddellijke ontslag van de betrokken persoon leiden. In België vormt zoiets het begin van een nieuwe koehandel. Iedereen wist dat het de ultieme droom van Coene was om gouverneur te worden van de NBB en dat Coene bereid zou zijn tot verregaande toegevingen om deze benoeming binnen te halen.

Aanvankelijk worden mijn berichten genegeerd doch wellicht werd één en ander toch een beetje vervelend en op dinsdag 15 maart 2011 nodigt Jan Jambon mij uit om met hem te komen lunchen in het restaurant van het parlement. Ik word daar goed gesoigneerd met goede champagne, heerlijke wijnen en een heerlijk maal. Tijdens de lunch vertelt Jan Jambon mij een totaal ongeloofwaardig verhaal en ik heb hem dat op het einde van de lunch ook heel duidelijk gezegd. Ze hadden het bij de N-VA te druk gehad en die zaak was aan hun aandacht ontsnapt zodat ze het lieten passeren zonder er erg in te hebben. Zo'n fabeltje gaat er misschien in bij iemand die de materie niet kent doch niet bij een ervaren rot in het vak die heel goed begrijpt hoe zulke zaken gespeeld worden. Enfin, ondanks de fabeltjes wandel ik, onder invloed van het lekkere druivensap, in opperbeste stemming het parlement uit.

Blijkbaar was mijn groene pet in het restaurant van het parlement bij enkele mensen in het oog gesprongen met als gevolg ik de dag na die lunch (16 maart) een telefoontje kreeg van een volksvertegenwoordiger die mij zo snel mogelijk wilde zien omdat hij iets belangrijks met mij wilde bespreken. Op vrijdag 25 maart om 9.30 uur ontmoet ik deze volksvertegenwoordiger waarin deze mij vertelt dat de N-VA als compensatie voor het laten passeren van die benoemingen een directeurspost werd toegewezen voor 2014, de volksvertegenwoordiger in kwestie vertelt mij ook over wie het gaat. Ik laat hier en daar mijn licht eens schijnen en vrij snel wordt mij door iemand anders bevestigd dat dit verhaal klopt, deze andere volksvertegenwoordiger bevestigt mij tevens dat het over de man gaat waarvan de naam mij eerder werd meegedeeld. Na het nodige opzoekingswerk mail ik Jan Jambon op woensdag 4 mei 2011 om hem te mede te delen hetgeen mij uit verschillende hoeken werd bevestigd. Opnieuw geen enkele reactie.

Ik uit mijn ongenoegen hieromtrent op de bestuursvergaderingen van de N-VA te Beerse en op de arrondissementele raad waarin ik vrij snel na mijn verkiezing gecoöpteerd was. Het voordeel van die arrondissementele vergaderingen was dat daar steeds één of meerdere parlementsleden aanwezig waren. Er wordt echter niet gereageerd op mijn grieven en ook niet op de mails die ik over de zaak richt aan verschillende mensen. Zelfs volksvertegenwoordigers, die mij herhaaldelijk beloven dat ze zullen antwoorden, laten op geen enkel moment nog iets van zich horen.

Op de arrondissementele raad van maandag 6 juni te Kasterlee deel ik mee dat ik mijn ontslag als bestuurslid zal moeten indienen indien men mij blijft negeren. Geen enkele reactie. Hetzelfde scenario herhaalt zich op de AB vergadering van maandag 4 juli 2011. Op het verslag van de vergadering van 4 juli wordt het volgende geacteerd: 
"Erik Geenen verduidelijk zijn standpunt over de afspraken met de NBB die al dan niet nagekomen zijn".

Op de arrondissementele bestuursvergadering van maandag 12 september voeg ik de daad bij het woord. Per mail, kondig ik mijn ontslag als bestuurslid aan en 's avonds op de vergadering dien ik dit gemotiveerd ontslag schriftelijk in en geef ik mondeling de nodige toelichtingen. Veel van de gewone leden komen mij vertellen hoezeer ze dit betreuren doch van de kopstukken zal geen enkele persoon ook maar enige moeite doen om mij van gedacht te doen veranderen.

In mijn ontslagbrief dd. 12 september 2011 vermeld ik het volgende: 
"..... Zoals jullie weten heb ik het bijzonder moeilijk gehad met de niet nageleefde afspraken omtrent de Nationale Bank en tot op heden ontving ik hiervoor geen enkele aanvaardbare uitleg of verontschuldiging......... Om deze redenen zal ik vanavond op het AB met pijn in het hart mijn ontslag aanbieden als bestuurslid van de N-VA. Dit gebeurt zonder slechte gevoelens of verbittering en daarom zal ik naar de buitenwereld ook niet communiceren over mijn vertrek. Ik zal wel lid blijven van de partij en mocht men mij ooit nodig hebben om één en ander uit te leggen over de evoluties op de financiële markten en/of de impact op de toekomst zal ik hierop met plezier ingaan".

In het volgende hoofdstuk het onwaarschijnlijke vervolg van dit droevige verhaal waarin de top van de N-VA enkele cruciale bepalingen in de statuten van de partij opzettelijk overtrad om zich van mij te kunnen ontdoen.

Mijn Kaltstellung bij de N-VA deel 2.

Nadat ik in september 2011 mijn ontslag gaf als bestuurslid te Beerse en als lid van het AB wordt het heel stil. Op verschillende evenementen van de N-VA blijf ik voorzichtig mijn beklag maken over het breken van de NBB belofte.

Op 28 september spreekt Bart De Wever een bomvolle zaal toe in Hoogstraten. Tijdens de vragenronde stel ik een vraag over de NBB en Bart De Wever antwoordt mij als volgt: "Met je groene pet wist ik al van in het begin dat er een vraag over de Nationale Bank ging komen doch dit is een zeer delicaat dossier en ik stel voor dat we daar binnenkort eens onder vier ogen over spreken". Meer had ik uiteraard niet nodig zodat ik niet verder aandrong op een antwoord op mijn vraag doch ik merk wel op dat Bart De Wever mij tijdens de receptie mijdt als de pest. Toen ik na een maand nog niks vernomen had over een eventueel gesprek onder vier ogen schrijf ik een korte herinneringsmail doch ik hoor niks meer van Bart De Wever. Voor mij is het op dat moment duidelijk dat De Wever mij in Hoogstraten met een loze belofte het zwijgen heeft opgelegd.

Op maandag 3 oktober 2011 treedt Kris Van Dijck op te Vosselaar, op vrijdag 14 oktober houden Jan Jambon en Zuhal Demir een sofagesprek te Westmalle, op vrijdag 18 mei is er in Arendonk een debat tussen Rik Van Cauwelaert en Ben Weyts. Ik woon elk van die evenementen bij en stel daarbij vragen over het N-VA standpunt betreffende de NBB.

Ondertussen had ik op 20 februari 2012 nogmaals in een korte mail aan Jan Jambon gevraagd naar het juiste N-VA standpunt over het NBB dossier en tevens herinner ik in die mail aan de belofte van Bart De Wever in Hoogstraten. U had het al geraden, ook op die mail geen enkele reactie.

Op dinsdag 13 maart houdt de N-VA een grote bijeenkomst te Ranst ter voorbereiding van de gemeenteraadsverkiezingen. Tijdens één van de sessies stel ik in het publiek aan Jan Jambon de vraag of hij zijn mails nog leest. Tijdens een korte break na die sessie kwam Jan Jambon mij beloven dat ik 's anderendaags een schriftelijk antwoord zou krijgen op mijn duidelijke vragen. Ook dit bleek een leugentje om bestwil te zijn om zeker te zijn dat ik tijdens de happening geen vervelende vragen zou stellen want tot op heden heb ik die beloofde mail van Jan Jambon niet ontvangen.

Op zaterdag 21 april 2012 verschijnt Jan Jambon opgemerkt in beeld op de VFB happening doch Jan Jambon zal er op een meesterlijke manier in slagen om mij te ontlopen, met mijn gestalte en die groene pet op mijn hoofd zal dat wellicht niet zo moeilijk geweest zijn. Op zondag 22 april 2012 schrijf ik een korte mail waarin ik het o.a. volgende zeg: "Voor alle duidelijkheid wil ik er nog even op wijzen dat dit spelletje (het niet beantwoorden van mijn mails nvdr) ondertussen bezig is sedert 23 februari 2011. De manier waarop je me gisteren op de VFB happening ontweek was zonder meer een puike prestatie". Op dinsdag 29 mei 2012 vindt de algemene vergadering van de Nationale Bank plaats en naar aanleiding daarvan had ik een reeks schriftelijke vragen gesteld. Mijn eerste schriftelijke vraag handelt over de compensaties die N-VA gekregen heeft voor het laten passeren van die benoemingen in februari 2011. Die schriftelijke vragen algemene vergadering 2012 zullen later een cruciale rol spelen in dit verhaal.

Daarna wordt het heel stil tot ik begin 2013 vaststel dat ik geen uitnodiging ontving voor het betalen van mijn lidgeld. Op 9 januari 2013 schrijf ik dan zelf maar mijn lidgeld over.

Op zaterdag 23 maart nodigt Jan Jambon mij uit voor een etentje in Schoten, het sneeuwt hevig en het kader oogt idyllisch. We genoten van een heerlijke lunch met alles erop en eraan en we praten over koetjes en kalfjes. Nationale Bank, verkiezingen 2014, problemen met onbekwame verkozenen en tal van andere zaken kwamen aan bod. Tijdens het dessert vertel ik Jan Jambon dat ik mijn lidkaart 2013 nog niet ontvangen heb en ik vraag Jan of de N-VA mij misschien geschrapt heeft. Jan Jambon verzekert mij dat dit uitgesloten is en dat hij maandag 25 maart zal uitzoeken wat er misgelopen is. Ik zal er nooit meer iets van horen. Na enkele weken stuur ik een korte herinneringsmail die uiteraard ook onbeantwoord bleef.

Op dat moment had ik uiteraard begrepen dat N-VA mij effectief geschrapt had zonder echter de duidelijke bepalingen in de statuten hieromtrent gevolgd te hebben. Daar sta je dan, je mails of andere berichten worden niet beantwoord, je wordt volledig genegeerd in de hoop dat je het wel zult opgeven. Aangezien ik op 9 januari 2013 mijn lidgeld betaald had, was de situatie echter niet uitzichtloos en als trouw lid besluit ik om mijn lidgeld voor 2014 al te storten. Dit gaat als volgt in zijn werk:

op 19 juni 2013 schrijf ik mijn lidgeld over met volgende mededeling: lidgeld 2014 lid 8380 Erik Geenen;

op 20 juni stort N-VA dit lidgeld terug met als mededeling: terugstorting lidgeld zie eerdere communicatie;

op 2 juli 2013 stort ik dit lidgeld terug met mededeling: lidgeld 2014 lid 8380 Erik Geenen;

op 5 juli wordt dit lidgeld teruggestort met mededeling: terugstorting lidgeld N-VA conform vorige berichtgeving;

op 6 juli stort ik opnieuw met als mededeling: lidgeld 2014 lid 8380 vorige berichtgeving dewelke?

op 9 juli ontvang ik mijn geld terug: terugstorting lidgeld N-VA conform vorige berichtgeving.

Op woensdag 10 juli zend ik volgende mail naar Jan Jambon: 
Beste Jan, 
De tijd raast voorbij, ondertussen is het weeral meer dan drie maanden geleden sinds we mekaar zagen. Even heel kort: Zoals ik je verteld heb, had ik eind maart mijn lidkaart voor 2013 nog niet ontvangen en dat is nog steeds het geval. Als kattebelletje heb ik al enkele keren mijn bijdrage voor 2014 gestort en die wordt telkens bijzonder snel teruggestort met de vermelding "Terugstorting lidgeld N-VA conform vorige berichtgeving". Aangezien ik geen bericht ontvangen heb, begrijp ik niet goed waar dit over gaat. Gelukkig werd mijn lidgeld voor 2013 niet teruggestort of ik zou mij nog zorgen beginnen maken. Als ik me niet vergis, was er geen parlementslid van de N-VA aanwezig op de jongste algemene vergadering van de Nationale Bank. Dit is op zijn minst betreurenswaardig want er viel daar opnieuw heel wat te leren. Bij deze wens ik je een deugddoende, welverdiende vakantie en een mooie zomer toe. 
Met vriendelijke groeten, Erik Geenen.

En toen............. kwam de kat op de koord.