Omwille van de tendentieuze artikels over de Nationale Bank in De Tijd van de voorbije dagen krijg ik uiteraard nogal wat reacties binnen. Uit de meeste van die reacties blijkt dat de deelnemers aan het beursspel nog altijd meer oog hebben voor de koers van aandelen dan voor de waarde van de onderliggende bedrijven. Ik schrijf opzettelijk "deelnemers aan het beursspel" en niet "beleggers" omdat heel weinig mensen, die op de beurs actief zijn, thuishoren onder de categorie beleggers. Het gros van die spelers heeft geen flauw benul van waarmee ze bezig zijn en huppelt maar wat mee met de kudde. Hetzelfde geldt trouwens voor het merendeel van de zogenaamde professionelen, beleggingsadviseurs, fondsbeheerders en financiële journalisten. Terug naar de reacties naar aanleiding van de artikels in De Tijd. Vandaag ontving ik van een goede vriend volgende vraag: "Ken jij de grote beleggers die hun aandelen NBB dumpen? En wat zegt jou dat?"
Mijn antwoord:
Het feit dat iemand een aandeel verkoopt tegen minder dan tien procent van de werkelijke onderliggende waarde zegt mij dat die verkopers geen flauw benul hebben van waarmee ze bezig zijn. Of die verkopers nu grote fondsen zijn of grote namen uit de beursspelwereld toont aan dat onderstaand verhaal niet uit het oog verloren mag worden.
In 1982 brak de Dow Jones Industrials Index na vele jaren kwakkelen definitief door duizend-punten-grens en startte een nooit geziene hausse op de beurzen. Die hausse viert dit jaar zodoende haar zevenendertigste verjaardag en dit betekent dat de meeste beursspelers niet vertrouwd zijn met een echte beren- of baissemarkt en dat is een factor die iedere keer opnieuw voor hallucinante taferelen zorgt als die ommekeer zich op een gegeven moment inzet. Ik gaf op mijn Twitter-account een tijdje geleden het voorbeeld van de Amerikaanse generaal John Bruce Medaris die in 1929 door hard werken, sparen en speculeren een fortuin van 100.000 dollar had opgebouwd. Na de crash bleef daar nog exact 69 dollar van over. Met zestig jaar geduld zou de generaal zijn verlies terug goedgemaakt hebben. Als het meezit is de beurs een geliefkoosde speeltuin doch als het tij keert wordt diezelfde beurs een meedogenloze nietsontziende draak.
De langste hausseperiode op de beurs startte dus in 1982 en werd enkele keren kortstondig onderbroken door onder andere de grote crash van 1987, het uiteenspatten van de dotcombubbel en de start van de bankencrisis die ondertussen een allesomvattende monetaire crisis geworden is. Meer dan een dozijn crisissen dienden zich aan sedert 1982 doch die werden telkens opnieuw opgelost door massale injecties van liquiditeiten in het monetaire systeem en zodoende hebben we al 37 jaar geen gezonde correctie meer gehad.
Wij leven zogezegd in een kapitalistische wereld doch aangezien onze leiders de belangrijkste pijler van dat systeem begraven hebben is dat eigenlijk niet meer waar. De belangrijkste pijler van het kapitalistisch systeem is het faillissement. Als bepaalde spelers overmatige risico's genomen hebben of verkeerde investeringen gedaan hebben dan moeten die rotte appels uit de mand verwijderd worden als na een periode van groei een recessie inzet. De gezonde voorzichtige spelers, die tijdens de periode van groei zich niet lieten verleiden tot het nemen van overmatige risico's en daardoor de casinowinsten an zich voorbij zagen gaan, krijgen tijdens die recessie de kans om te profiteren van de dwaasheden van de gokkers. Die economische wetmatigheid, die het kapitalistisch systeem gezond houdt, werd de voorbije decennia overboord gegooid. De rotte appels werden niet uit de mand gegooid want zij waren te groot om failliet te gaan (too big to fail). De gokkers werden gered en de voorzichtige spelers, die normaal beloond moesten worden, werden gestraft. De failliete banken werden kunstmatig overeind gehouden terwijl de brave spaarders en hun pensioenfondsen dag na dag beroofd worden. De architecten van de crisis, de hebzuchtige misdadigers bleven ongestraft en konden vervolgens rustig hun gang blijven gaan. Heel wat van die criminelen werden zelfs beloond met onwaarschijnlijke topbenoemingen. De hoofdactoren in deze competitie valsspelen leven hun eigen regels niet na en passen ze regelmatig aan om het spel aan de gang te houden. Ofwel geloof je dat men oneindig kan blijven valsspelen en dat we zodoende nooit meer met een crisis geconfronteerd gaan worden ofwel besef je dat deze onzin niet kan blijven duren.
De problemen even op een rij zetten:
1. We zitten in een kunstmatige situatie waarbij we steeds meer kunstmatige groei nodig hebben om de oncontroleerbare schuldgroei te kunnen verantwoorden;
2. Pensioenfondsen en gewone particulieren moeten steeds grotere risico's nemen om toch maar een beetje rendement op hun vermogen te kunnen genereren;
3. Het feit dat het overgrote deel van de marktparticipanten geen flauw benul heeft van waarmee ze bezig zijn maakt gans de situatie veel labieler dan het lijkt.
Dat een aandeel als de Nationale Bank op dit moment tijdens een glorieperiode voor de beurzen 2.260 euro noteert, terwijl de onderliggende waarde meer dan 36.000 euro per aandeel bedraagt toont aan dat het hoger vermelde punt drie niet te weerleggen valt. Iedereen is wanhopig op zoek naar een beetje rendement maar een aandeel dat vijftienmaal meer waard is dan de beurskoers en een nettorendement biedt van meer dan vier procent vindt geen kopers. Bovendien zijn er maar 200.000 Nationale Bank aandelen in omloop zodat het verhaal nog een beetje belachelijker wordt dan het al is. Voor alle duidelijkheid nog even de belangrijkste activa van de Nationale Bank op een rij:
Vastgoed: +1.200 euro per aandeel;
Statutaire portefeuille: +15.000 euro per aandeel;
Participatie Bank voor Internationale Betalingen: +5.400 euro per aandeel;
Goud: +19.000 euro per aandeel.
Al deze activa zijn eigendom van alle aandeelhouders van de Nationale Bank en zodoende komt het totaal uit op 40.600 euro per aandeel.
Zo'n fenomenale onderwaardering, dat is toch een boeiend verhaal nietwaar?
Waarom zouden ze bij De Tijd daaraan geen aandacht willen besteden?
Antwoord: Omdat ze net als de banken niet mogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten