dinsdag 26 februari 2019

Corruptie in België: Hoe het werkt!

Het is niet altijd makkelijk om uit te leggen hoe tot op heden al die rechtszaken tegen de Nationale Bank, die zo klaar en duidelijk waren dat ze nooit verloren konden worden, toch op een nederlaag uitdraaiden.  Enkele dagen geleden vond ik onderstaand verhelderend artikel in het boek "Hemel en aarde in de Wetstraat" uit 1997 van de hand van wijlen topjournalist Frans Verleyen en opgeluisterd met prachtige foto's van fotograaf Filip Claus. (Studio Lannoo 1997 ISBN 90 209 3190 3)

ATOMA (pagina 43)

Op 20 december 1991 werden tijdens een huiszoeking negen notaboekjes van Leo Delcroix in beslag genomen door het Hoog Comité van Toezicht.  Ze zijn in stilte gefotokopieerd en na een ietwat barse ingreep "van hogerhand" op 5 februari 1992 aan de eigenaar terugbezorgd.
De inhoud van dit Atoma-schriftjes van de gewezen CVP-partijsecretaris, gewezen defensieminister en huidige senator doet niet onder voor wat de PS van Guy Spitaels en Philippe Busquin heeft uitgespookt.  Wat hij in zijn inmiddels door de pers moeizaam ontcijferde codetaal neerkrabbelde, blijft nog altijd een politieke en zelfs juridische schande.  Drie dagen na de huiszoeking werd Delcroix trouwens door de Senaat gecoöpteerd.  Sedertdien is hij voor het gerecht parlementair quasi onschendbaar.

In ons land houden hogere partijbedienden zoals hij zich, buiten elke wet en zelfs grondwet om, bezig met pure staatsmacht.  Discreet weten ze geschillen tussen overheid n ondernemingen te regelen die de belastingbetaler zeer duur te staan komen.  Ze kennen verdachte en geldverslindende contracten aan zakenvrienden toe.  Het doen benoemen en naderhand rustig frequenteren van zowel kleine als hooggeplaatste magistraten is voor die onderaannemers van het democratische gezag iets normaals, ook tijdens de afwikkeling van troebele rechtszaken.  Ze stropen de industrie af op zoek naar geld, in dit geval voor de CVP.  Ze manipuleren ambtenaren of ministeriële kabinetsleden om, bijvoorbeeld, grondbestemmingsplannen te laten wijzigen.

Die tientallen door elkaar lopende intriges doen spontaan denken aan een almachtige rentmeester in de feodale Middeleeuwen.  Maar dat oeuvre au noir is in dit geval ook bespikkeld met de schimmel van zeer moderne vzw's en parastataal bevriende machthebbertjes in fraai bemeubelde kantoren.  Al dat geritsel en geschuif is buitengewoon gecompliceerd.  Zelfs iemand met een paardengeheugen moet daar inderdaad opschrijfboekjes voor bijhouden.
Dat het slechts om onooglijke Atoma-cahiers gaat, voor elke schooljongen of gewone boekhouder in de handel verkrijgbaar, vertelt iets over de politieke psychologie van hun eigenaar.  hij beschouwt zijn occulte tussenkomsten als een triviale taak die nu eenmaal bij de dagelijkse routine hoort.  Anders zou hij zijn listigheden met wat meer ceremonie optekenen in een geheim en kostbaar register, een foliant met goud op snee.

Het aan het bewind zijnde regime - dat laatste woord klinkt te elegant - is aan het verdrinken in de slotgracht rond zijn eigen kasteel.  Het stikt in zijn eigen gas.  De toegelopen kiezers mogen echter geen reddingsactie ondernemen, ze worden met een snauw of een grap naar huis teruggestuurd.  Leo Delcroix deed de reportages over zijn clandestiene rol af met een kwinkslag: "Ik moet wel populair zijn dat ik vaker dan de paus in het vizier van de media loop.  Laat ze maar doen, ik kom er niet voor uit mijn kot."  Dat soort arrogantie zou geen nader onderzoek, parlementair of gerechtelijk in de weg mogen staan.
De socialistische corruptieaffaires die onze parlementaire orde ondermijnden, hadden het simplistische en brutale karakter van een hold-up.  Er werd een smak poen gevangen, men ging ermee rondzeulen in landen met een beschermd bankgeheim en verdeelde nadien de buit.  De schriftjes van de voormalige CVP-partijsecretaris legden in al hun nonchalance een dieper liggend kwaad bloot.  Zijn aanpak was geraffineerd, systematisch en chronisch.  Met zijn op papier gezette puntjes, pijltjes en afkortingen tekende hij als het ware een landkaart van de partijpolitieke ontaarding in België.  Die laat zien wat hij, als huurling van het politieke bedrijf, eigenlijk deed: mensen afhankelijk maken.
Daarmee leverde hij andermaal het bewijs dat weinigen in de Wetstraat nog iets om hun ideologie en beginselen geven.  Leo Delcroix opereert onder de vlag van de christen-democratie, andere schuinmarcheerders onder die van het socialisme.  Dat zijn voor onze beschaving, die het zo al moeilijk genoeg heeft, zowat de laatste naar rechtvaardigheid verwijzende symbolen die ze zich nog kan herinneren.  Wie ze publiekelijk versjachert, in ruil voor geld en invloed, begaat een tergend maatschappelijk misdrijf.  De knoeiboel die nu al jarenlang aan het licht blijft komen en waarmee de bevolking geen raad meer weet, kost de natie ook economisch zelfvertrouwen, welstand en sociale veiligheid.

In Atoma-land bij de Noordzee wordt de vis duur betaald.