Vooral onderstaande passage uit mijn opiniestuk lokte nogal wat reacties uit:
"Dura lex sed lex, zo luidt het spreekwoord maar hetzelfde geldt voor de realiteit. Ontelbaren stellen zich de vraag wanneer de volgende crisis zich aan zal dienen. Zij vergissen zich. Er komt geen volgende crisis, wel de volgende fase van de crisis die in 2008 begon."
In plaats van ze één voor één te beantwoorden, zal ik het hier voor iedereen tegelijk doen.
Toen ik in augustus 2007 voorspelde dat de overheden de storm op de financiële markten, als gevolg van de schuldenorgie en de te lage rente, zouden bekampen met nog meer schulden en lagere rentes werd die voorspelling door quasi iedereen weggelachen. Eerst en vooral waren op dat moment nog niet veel mensen overtuigd van het feit dat grote banken in de problemen zouden komen, verder leek het ronduit belachelijk: Een probleem van teveel schulden en een te lage rente oplossen door nog meer schulden te maken en de rente nog verder te verlagen? Dat was voor het gros van de brave spaarders te gek voor woorden.
Doch het gebeurde exact zoals ik het voorspeld had. Alhoewel, exact?
Niet helemaal want het werd nog vele malen gekker dan ik voor mogelijk had gehouden. De ECB die meer dan 2.600.000.000.000 miljard euro in het systeem zou pompen door rommel op te kopen? De Banque de Swiss en de Bank of Japan die ontelbare miljarden creëerden om massaal aandelen op te potten? Zo dwaas had ik het me niet ingebeeld.
Maar dan gebeurt het onvoorstelbare: Daar waar mijn voorspelling uit 2007 als te gek voor woorden werd beschouwd, werd het kwadraat ervan ineens als een goddelijke ingeving geprezen. Draghi's dronkemanspraat in Londen op 26 juli 2012 werd als een hemels orakel door journalisten, beleggers en brave burgers onthaald:
https://www.youtube.com/watch?v=7jPE8hqrhOw
De grootste financiële crisis uit de geschiedenis ging opgelost worden door ze veel erger te maken dan ze was door de rakkers die ze gecreëerd hadden. Inderdaad, U heeft het goed gelezen: Mario Draghi & co, de mensen die door hun stommiteiten en hebzucht aan de basis lagen van de financiële crisis, gingen hun crisis oplossen door ze groter te maken. Zoiets krijg je zelfs in het vierde leerjaar van de lagere school niet uitgelegd doch centrale bankiers, economen, professoren en 99% van de beleggers slikten het sprookje als zoete koek.
Vanaf dat moment was het wachten op de volgende fase van de grootste financiële crisis uit de geschiedenis. Wanneer breekt die fase aan? Dat is onmogelijk te voorspellen. Misschien beleven we vandaag het voorspel. De financiële crisis van 2008 begon immers ook in juni 2007 toen de eerste problemen met de beruchte ongelukvrije CDO's zich aandienden.
Alles hangt af van volgende vragen:
Hoelang blijft de kudde geloven dat het sprookje waarheid gaat worden?
Hoelang laten de mensen hun spaarcenten nog op rekening staan bij failliete banken?
Wanneer begrijpt de brave burger dat men de crisis in comateuze toestand heeft kunnen houden door het geld waardeloos te maken?
De belangrijkste regel in het beheer van papiergeld is immers de volgende:
Een centrale bank mag geen geld creëren tenzij tegen onderpand van de hoogste kwaliteit!
Vanaf het moment dat de centrale bank vers geld creëert om waardeloze rommel op te kopen wordt het geld automatisch zelf waardeloos. En geloof het of niet, dat is exact wat de centrale bankiers gedaan hebben om failliete banken overeind te houden, door waardeloze rommel terug waarde te geven... Hier ligt de reden waarom Dexia, de grootste financiële ramp die België ooit getroffen heeft, nog steeds het hoofd boven water weet te houden.
De brave lieden die geloven dat obligaties van Italië, Griekenland, Frankrijk, België,... en peperdure technologieaandelen onderpand van de hoogste kwaliteit zijn, mogen hun centen gerust op rekening laten staan bij hun bank. Mensen met een andere mening kopen misschien best zo snel mogelijk fysiek goud. Dat fysieke goud wordt door de Westerse en Japanse centrale banken opzettelijk kunstmatig laag gehouden omdat men heel goed weet dat goud de enige echte koortsthermometer van het monetaire systeem is. Rusland, China en andere landen profiteren van deze situatie door maand na maand hun fysieke goudreserves op te drijven en recentelijk kwamen ook Hongarije en Polen het rijtje vervoegen.
Het enige positieve aan deze financiële crisis is het feit dat we zoveel tijd krijgen om ons voor te bereiden op het onvermijdelijke. Reeds meer dan tien jaar is de situatie zoals ze is. Iedereen die vijf minuten nadenkt over hetgeen zich de voorbije jaren heeft afgespeeld begrijpt hoe laat het is. En in dit verhaal is het niet anders dan anders: Een paar jaar of enkele uren te vroeg is geen probleem, één seconde te laat en... het is te laat!
vrijdag 21 december 2018
Kerstman gul voor Fortis-top
Naar aanleiding van het buitenvervolging stellen van de voormalige Fortis bestuurders werd volgend artikel gepubliceerd op de website van de VRT:
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/12/20/kerstman-gul-voor-fortis-top/
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/12/20/kerstman-gul-voor-fortis-top/
woensdag 3 oktober 2018
Overname Electrabel, de black-out story!
Uit mijn brief aan mijn klanten de dato 19 oktober 2005:
Suez is begonnen met een nooit geziene reclamecampagne op radio, televisie en in de geschreven pers. De journalisten zijn hierdoor extra voorzichtig om geen inkomsten uit publiciteit mis te lopen en zodoende komen kleine aandeelhouders weinig doch of niet aan bod. In de eerste weken na het bod heb ik hemel en aarde bewogen om enkele aandeelhouders te vinden om mee de kar te trekken doch dit was boter aan de galg. Noodgedwongen heb ik dan zelf het heft in handen moeten nemen en hoewel het uiteraard niet makkelijk zal zijn om Suez op de knieën te krijgen vond ik het toch mijn plicht om minstens iets te proberen. Deze zaak is te belangrijk om zomaar te passeren. En dan heb ik het niet enkel over geld.
België staat hier zonder slag of stoot één van z'n belangrijkste bedrijven af aan een Franse onderneming die in het verleden bewezen heeft dat ze niet te betrouwen zijn. Kortzichtige politici en geldhaaien zonder ruggengraat benadelen hier in feite ons nageslacht.......
Suez is begonnen met een nooit geziene reclamecampagne op radio, televisie en in de geschreven pers. De journalisten zijn hierdoor extra voorzichtig om geen inkomsten uit publiciteit mis te lopen en zodoende komen kleine aandeelhouders weinig doch of niet aan bod. In de eerste weken na het bod heb ik hemel en aarde bewogen om enkele aandeelhouders te vinden om mee de kar te trekken doch dit was boter aan de galg. Noodgedwongen heb ik dan zelf het heft in handen moeten nemen en hoewel het uiteraard niet makkelijk zal zijn om Suez op de knieën te krijgen vond ik het toch mijn plicht om minstens iets te proberen. Deze zaak is te belangrijk om zomaar te passeren. En dan heb ik het niet enkel over geld.
België staat hier zonder slag of stoot één van z'n belangrijkste bedrijven af aan een Franse onderneming die in het verleden bewezen heeft dat ze niet te betrouwen zijn. Kortzichtige politici en geldhaaien zonder ruggengraat benadelen hier in feite ons nageslacht.......
vrijdag 21 september 2018
Boekwaarde participaties Nationale Bank!
Dankzij aandeelhouder Rogier Barberien hebben we sedert 2016 een beter zicht op de boekwaarde van enkele participaties van de Nationale Bank waardoor we nog een betere kijk krijgen op de enorme onderwaardering van het NBB aandeel.
Volgens de directie bedraagt de boekwaarde van de verschillende participaties per aandeel Nationale Bank:
1 euro voor het belang in Swift;
5 euro voor het belang in BMI;
700 euro voor de deelneming in de ECB;
1.639 euro voor de participatie in het IMF;
824 euro voor de aandelen van de Bank voor Internationale Betalingen.
Samen bedraagt de boekwaarde van deze kruimels per aandeel NBB dus 3.169 euro of meer dan de huidige beurskoers.
Hierbij dient rekening gehouden te worden met het feit dat we over boekwaarde spreken!
De aandelen van de Bank voor Internationale Betalingen zijn minstens zesmaal meer waard dan de boekwaarde, zodat de werkelijke waarde van deze participatie meer dan 4.900 euro per aandeel bedraagt.
In 2003 kregen de resterende privé aandeelhouders van de BIB, dankzij de interventie van een arbitragecommissie, meer dan 25.000 Zwitserse frank per aandeel uitgekeerd waarbij de commissie duidelijk stelde dat hierbij rekening gehouden werd met een enorme discount omwille van het speciale karakter van de BIS. Sedert 2003 is de waarde van de BIB aandelen uiteraard sterk toegenomen terwijl de discount uiteraard niet van toepassing is op de aandelen die onze Nationale Bank aanhoudt.
We spreken hierboven enkel over de participaties in andere instellingen!!!!!!
Daarbovenop komt uiteraard:
het vastgoed +/-1.200 euro per aandeel
het goud +/-17.000 euro per aandeel
de andere activa +/-15.000 euro per aandeel.
Sinds enkele jaren heeft de directie van de Bank op de algemene vergadering moeten toegeven dat het goud wel degelijk van de Bank en haar aandeelhouders is en niet van de Staat zoals vele jaren werd voorgelogen.
Dankzij haar corrupte politieke missionarissen in de directie van de Nationale Bank kon de Belgische Staat 50.000 euro per aandeel (in handen van de Staat) uit de reserves van de NBB roven. Na deze roof van meer dan tien miljard euro blijft de restwaarde per aandeel nog steeds boven 35.000 euro!
Tijdens de algemene vergadering 2018 bevestigde de directie van de Bank dat de participatie in de Bank voor Internationale Betalingen vandaag 5.090 euro per aandeel bedraagt! Hiermee wordt het verschil duidelijk tussen de begrippen boekwaarde en werkelijke waarde. De boekwaarde van deze participatie bedraagt 824 euro, de actuele waarde 5.090 euro!
De koers van de NBB staat op dit moment op 2.600 euro of ongeveer de helft van de waarde van de BIS participatie alleen!!!!!
Hoe is dit mogelijk?
Corruptie, machtsmisbruik, een lange reeks onteigeningen zonder compensatie (een regelrechte inbreuk tegen het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens) en de onverschilligheid van de Belgische burger die gelooft dat men scrupuleuze politici ongestoord hun gang mag laten gaan zonder de toekomst van ons nageslacht in gevaar te brengen!
Volgens de directie bedraagt de boekwaarde van de verschillende participaties per aandeel Nationale Bank:
1 euro voor het belang in Swift;
5 euro voor het belang in BMI;
700 euro voor de deelneming in de ECB;
1.639 euro voor de participatie in het IMF;
824 euro voor de aandelen van de Bank voor Internationale Betalingen.
Samen bedraagt de boekwaarde van deze kruimels per aandeel NBB dus 3.169 euro of meer dan de huidige beurskoers.
Hierbij dient rekening gehouden te worden met het feit dat we over boekwaarde spreken!
De aandelen van de Bank voor Internationale Betalingen zijn minstens zesmaal meer waard dan de boekwaarde, zodat de werkelijke waarde van deze participatie meer dan 4.900 euro per aandeel bedraagt.
In 2003 kregen de resterende privé aandeelhouders van de BIB, dankzij de interventie van een arbitragecommissie, meer dan 25.000 Zwitserse frank per aandeel uitgekeerd waarbij de commissie duidelijk stelde dat hierbij rekening gehouden werd met een enorme discount omwille van het speciale karakter van de BIS. Sedert 2003 is de waarde van de BIB aandelen uiteraard sterk toegenomen terwijl de discount uiteraard niet van toepassing is op de aandelen die onze Nationale Bank aanhoudt.
We spreken hierboven enkel over de participaties in andere instellingen!!!!!!
Daarbovenop komt uiteraard:
het vastgoed +/-1.200 euro per aandeel
het goud +/-17.000 euro per aandeel
de andere activa +/-15.000 euro per aandeel.
Sinds enkele jaren heeft de directie van de Bank op de algemene vergadering moeten toegeven dat het goud wel degelijk van de Bank en haar aandeelhouders is en niet van de Staat zoals vele jaren werd voorgelogen.
Dankzij haar corrupte politieke missionarissen in de directie van de Nationale Bank kon de Belgische Staat 50.000 euro per aandeel (in handen van de Staat) uit de reserves van de NBB roven. Na deze roof van meer dan tien miljard euro blijft de restwaarde per aandeel nog steeds boven 35.000 euro!
Tijdens de algemene vergadering 2018 bevestigde de directie van de Bank dat de participatie in de Bank voor Internationale Betalingen vandaag 5.090 euro per aandeel bedraagt! Hiermee wordt het verschil duidelijk tussen de begrippen boekwaarde en werkelijke waarde. De boekwaarde van deze participatie bedraagt 824 euro, de actuele waarde 5.090 euro!
De koers van de NBB staat op dit moment op 2.600 euro of ongeveer de helft van de waarde van de BIS participatie alleen!!!!!
Hoe is dit mogelijk?
Corruptie, machtsmisbruik, een lange reeks onteigeningen zonder compensatie (een regelrechte inbreuk tegen het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens) en de onverschilligheid van de Belgische burger die gelooft dat men scrupuleuze politici ongestoord hun gang mag laten gaan zonder de toekomst van ons nageslacht in gevaar te brengen!
Een verhaal van schande, corrupte politici in België!
Machtsmisbruik, willekeur en oplichting zijn onmiskenbaar de meest typerende woorden voor het tragische spel rond de Nationale Bank. Soms is het bedrog echter zo zichtbaar en openlijk dat de ganse vertoning een beetje zielig wordt.
Reeds jaren voer ik gericht actie tegen de jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro van de Nationale Bank aan de Staat. Dit jaar ontvangen de privé aandeelhouders (50% van de aandelen) netto een dividend van ongeveer 19,9 miljoen euro terwijl er ongeveer 300 miljoen euro naar de Staat gaat (50% van de aandelen). In die 300 miljoen euro zit de hoger vermelde schenking van 24,4 miljoen waarvan alle directeurs al sedert 2012 met het schaamrood op de wangen moeten toegeven dat de Bank die 24,4 miljoen helemaal niet verschuldigd is aan de Staat. Waar komt die 24,4 miljoen euro vandaan?
Het gaat hier over een erfenis van de Tweede Wereldoorlog. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rekeningen opgemaakt en nadat men zoveel mogelijk de Belgische Staat had bevoordeeld, bleef de Staat toch nog 35 miljard frank, in die tijd nog veel geld, schuldig aan de Nationale Bank. Die schuld werd het levende bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Belgische politici want, naast het feit dat ze nooit terugbetaald werd, toverde men die schuld om tot een eeuwigdurende bron van inkomsten voor de schuldenaar die in gebreke bleef. Hoe zit de vork aan de steel?
Om de Belgische Staat andermaal te bevoordelen moest de Staat slechts 0,1% rente betalen op die schuld van 35 miljard hetgeen uiteraard meebracht dat onze politici niet veel zin hadden om zo'n goedkoop krediet terug te betalen. Je kunt de situatie een beetje vergelijken met één van de gevolgen van de politiek van de ECB vandaag: Waarom zouden politici met begrotingsproblemen zware inspanningen leveren als ze dankzij de ECB quasi gratis geld krijgen?
Van die 35 miljard frank werd uiteindelijk slechts één miljard terugbetaald en het saldo van 34 miljard bleef doodleuk als schuldvordering in de boeken van de NBB staan zodat die schuld langzaam maar zeker kon wegrotten door de inflatie. Maar toen kwam het Verdrag van Maastricht roet in het eten strooien want volgens dat Verdrag mochten landen, die wilden toetreden tot de euro, geen schulden hebben bij hun centrale banken. Aangezien België nog voor 34 miljard frank in het rood stond bij de NBB werd die schuld dus een no pasaran situatie voor ons land naar de euro. Hoeveel was die 34 miljard uit 1948 in koopkrachttermen trouwens nog waard in 1991? Maakten de Belgische politici een eind aan het schandaal en werd die schuld eindelijk vereffend? Neen, er werd een meesterlijk oplichtersplan uitgewerkt.
Reeds jaren voer ik gericht actie tegen de jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro van de Nationale Bank aan de Staat. Dit jaar ontvangen de privé aandeelhouders (50% van de aandelen) netto een dividend van ongeveer 19,9 miljoen euro terwijl er ongeveer 300 miljoen euro naar de Staat gaat (50% van de aandelen). In die 300 miljoen euro zit de hoger vermelde schenking van 24,4 miljoen waarvan alle directeurs al sedert 2012 met het schaamrood op de wangen moeten toegeven dat de Bank die 24,4 miljoen helemaal niet verschuldigd is aan de Staat. Waar komt die 24,4 miljoen euro vandaan?
Het gaat hier over een erfenis van de Tweede Wereldoorlog. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rekeningen opgemaakt en nadat men zoveel mogelijk de Belgische Staat had bevoordeeld, bleef de Staat toch nog 35 miljard frank, in die tijd nog veel geld, schuldig aan de Nationale Bank. Die schuld werd het levende bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Belgische politici want, naast het feit dat ze nooit terugbetaald werd, toverde men die schuld om tot een eeuwigdurende bron van inkomsten voor de schuldenaar die in gebreke bleef. Hoe zit de vork aan de steel?
Om de Belgische Staat andermaal te bevoordelen moest de Staat slechts 0,1% rente betalen op die schuld van 35 miljard hetgeen uiteraard meebracht dat onze politici niet veel zin hadden om zo'n goedkoop krediet terug te betalen. Je kunt de situatie een beetje vergelijken met één van de gevolgen van de politiek van de ECB vandaag: Waarom zouden politici met begrotingsproblemen zware inspanningen leveren als ze dankzij de ECB quasi gratis geld krijgen?
Van die 35 miljard frank werd uiteindelijk slechts één miljard terugbetaald en het saldo van 34 miljard bleef doodleuk als schuldvordering in de boeken van de NBB staan zodat die schuld langzaam maar zeker kon wegrotten door de inflatie. Maar toen kwam het Verdrag van Maastricht roet in het eten strooien want volgens dat Verdrag mochten landen, die wilden toetreden tot de euro, geen schulden hebben bij hun centrale banken. Aangezien België nog voor 34 miljard frank in het rood stond bij de NBB werd die schuld dus een no pasaran situatie voor ons land naar de euro. Hoeveel was die 34 miljard uit 1948 in koopkrachttermen trouwens nog waard in 1991? Maakten de Belgische politici een eind aan het schandaal en werd die schuld eindelijk vereffend? Neen, er werd een meesterlijk oplichtersplan uitgewerkt.
Op 2 januari 1991 sloten de Belgische Staat en de Nationale Bank een geheim akkoord waarbij die uitstaande schuld werd omgezet in Belgische staatsleningen en waarbij overeengekomen werd dat de Bank jaarlijks 2,9% rente zou betalen aan de Staat. Een schuldeiser die rente moet betalen aan een schuldenaar die in gebreke blijft...... Het zal wel een typisch Belgisch sjoemelverhaal zijn zeker. Waar komt die 2,9% vandaan?
Tot de jongste onteigening zonder compensatie van 2009 gold de schandelijke 3% regel die bepaalde dat alle winsten van de Bank, die uitstegen boven de 3% rendement op het vermogen, rechtstreeks toekwamen aan de Staat. Deze regel was nog enigszins verdedigbaar op het moment dat inflatie nog niet bestond doch na de Eerste Wereldoorlog ging die vlieger helemaal niet meer op. Immers, op het moment dat de inflatie hoger lag dan drie procent kreeg je per definitie een de facto onteigening van de aandeelhouders. Toen Luc Coene en co in 2009 in de gaten kregen dat de rente misschien richting nul ging gaan, werd de oneerlijke 3% regel overboord gegooid en vervangen door een nieuwe regeling waarbij men zelfs bij een extreem lage rente geld naar de Staat kon blijven sluizen.
Terwijl die jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro in feite nooit had mogen bestaan werd ze na de coup van 2009 gepromoveerd tot schandaal buiten categorie. Na het afschaffen van die drie procent regel was er uiteraard geen enkele reden meer om die 2,9% (3% - 0,1% = 2,9%) op die nooit terugbetaalde schuld te blijven betalen en dit werd de jongste jaren op de algemene vergaderingen van de Bank ieder jaar door de directie bevestigd.
De kracht van verandering ging aan dit schandaal een einde stellen en de N-VA was na de verkiezingen van 2014 zelfs zo dapper om het afschaffen van die betaling in het regeerakkoord te laten opnemen. Doch toen de lucratieve postjes eenmaal binnen waren was er bij de N-VA blijkbaar geen ruimte meer voor een beetje fatsoen zodat ook in 2016 opnieuw onterecht 24,4 miljoen euro aan de Staat geschonken werd.
Zoals hoger aangegeven ligt die 24,4 miljoen euro 22,6% boven het totale netto-dividend dat dit jaar aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt waardoor de situatie uiteraard helemaal absurd wordt. Dergelijke walgelijke praktijken worden goedgekeurd door alle traditionele partijen inclusief veranderingspartij N-VA, zelfstandigenorganisatie Unizo en het Verbond der Belgische Ondernemingen die allemaal zetelen in de Regentenraad. De traditionele Belgische politieke partijen liggen aan de basis van het plunderen van de reserves van de NBB en zodoende hebben zij er alle belang bij dat alles bij het oude blijft om te voorkomen dat de onwaarschijnlijke reeks oplichterspraktijken blootgelegd wordt. De N-VA had echter volkomen propere handen in dit schandaaldossier doch blijkbaar moesten fatsoen en eer wijken voor machtshonger. Weigeren om dergelijke wanpraktijken stop te zetten is zonder enige twijfel niet erg verstandig omdat men hier zondigt tegen één van de basisregels in een samenleving die zegt dat het geen schande is om fouten te maken doch dat het weigeren om fouten recht te zetten misdadig is. Hier betreft het een zaak die zo duidelijk en eenvoudig is dat ze door iedereen kan begrepen worden. Dit wordt zonder twijfel één van de spreekwoordelijke nagels die op termijn onvermijdelijk hun plaats in de doodskist zullen opeisen. Vorige maand las ik een boek waarin een wenende Winston Churchill, na zijn pijnlijke verkiezingsnederlaag in 1945, mijmerend tegen zijn secretaresse zei: “Ik heb er geen spijt van, mijn naam zal in de geschiedenis vermeld worden”. De privé aandeelhouders van de Nationale Bank zullen er zorg voor dragen dat de namen van alle onafhankelijke directeurs en regenten van de Bank gepast zullen vermeld worden in de geschiedenisboeken als de mensen die uit eigenbelang en machtshonger de reserves van de Bank geplunderd hebben om oneerlijke, onbekwame politici een beetje meer speelruimte te bezorgen.
Tot de jongste onteigening zonder compensatie van 2009 gold de schandelijke 3% regel die bepaalde dat alle winsten van de Bank, die uitstegen boven de 3% rendement op het vermogen, rechtstreeks toekwamen aan de Staat. Deze regel was nog enigszins verdedigbaar op het moment dat inflatie nog niet bestond doch na de Eerste Wereldoorlog ging die vlieger helemaal niet meer op. Immers, op het moment dat de inflatie hoger lag dan drie procent kreeg je per definitie een de facto onteigening van de aandeelhouders. Toen Luc Coene en co in 2009 in de gaten kregen dat de rente misschien richting nul ging gaan, werd de oneerlijke 3% regel overboord gegooid en vervangen door een nieuwe regeling waarbij men zelfs bij een extreem lage rente geld naar de Staat kon blijven sluizen.
Terwijl die jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro in feite nooit had mogen bestaan werd ze na de coup van 2009 gepromoveerd tot schandaal buiten categorie. Na het afschaffen van die drie procent regel was er uiteraard geen enkele reden meer om die 2,9% (3% - 0,1% = 2,9%) op die nooit terugbetaalde schuld te blijven betalen en dit werd de jongste jaren op de algemene vergaderingen van de Bank ieder jaar door de directie bevestigd.
De kracht van verandering ging aan dit schandaal een einde stellen en de N-VA was na de verkiezingen van 2014 zelfs zo dapper om het afschaffen van die betaling in het regeerakkoord te laten opnemen. Doch toen de lucratieve postjes eenmaal binnen waren was er bij de N-VA blijkbaar geen ruimte meer voor een beetje fatsoen zodat ook in 2016 opnieuw onterecht 24,4 miljoen euro aan de Staat geschonken werd.
Zoals hoger aangegeven ligt die 24,4 miljoen euro 22,6% boven het totale netto-dividend dat dit jaar aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt waardoor de situatie uiteraard helemaal absurd wordt. Dergelijke walgelijke praktijken worden goedgekeurd door alle traditionele partijen inclusief veranderingspartij N-VA, zelfstandigenorganisatie Unizo en het Verbond der Belgische Ondernemingen die allemaal zetelen in de Regentenraad. De traditionele Belgische politieke partijen liggen aan de basis van het plunderen van de reserves van de NBB en zodoende hebben zij er alle belang bij dat alles bij het oude blijft om te voorkomen dat de onwaarschijnlijke reeks oplichterspraktijken blootgelegd wordt. De N-VA had echter volkomen propere handen in dit schandaaldossier doch blijkbaar moesten fatsoen en eer wijken voor machtshonger. Weigeren om dergelijke wanpraktijken stop te zetten is zonder enige twijfel niet erg verstandig omdat men hier zondigt tegen één van de basisregels in een samenleving die zegt dat het geen schande is om fouten te maken doch dat het weigeren om fouten recht te zetten misdadig is. Hier betreft het een zaak die zo duidelijk en eenvoudig is dat ze door iedereen kan begrepen worden. Dit wordt zonder twijfel één van de spreekwoordelijke nagels die op termijn onvermijdelijk hun plaats in de doodskist zullen opeisen. Vorige maand las ik een boek waarin een wenende Winston Churchill, na zijn pijnlijke verkiezingsnederlaag in 1945, mijmerend tegen zijn secretaresse zei: “Ik heb er geen spijt van, mijn naam zal in de geschiedenis vermeld worden”. De privé aandeelhouders van de Nationale Bank zullen er zorg voor dragen dat de namen van alle onafhankelijke directeurs en regenten van de Bank gepast zullen vermeld worden in de geschiedenisboeken als de mensen die uit eigenbelang en machtshonger de reserves van de Bank geplunderd hebben om oneerlijke, onbekwame politici een beetje meer speelruimte te bezorgen.
Op pagina 77 van het jaarverslag wordt de parabel van de schande als volgt voorgesteld:
“24,4 miljoen euro: Jaarlijks aan de Staat gestort bedrag ter compensatie van de meeruitgaven die voor de Staat voortvloeien uit de conversie van de geconsolideerde schuld tegenover de Bank in verhandelbare effecten. De meerkosten voor de Staat van die in 1991 uitgevoerde conversie zijn gelijk aan het verschil tussen de 3% die hij aan de Bank liet, overeenkomstig de toenmalige verdelingsregel en de forfaitaire toelage van 0,1% die de Staat tot dan toe verschuldigd was op zijn geconsolideerde schuld tegenover de Bank. Op het bedrag van die schuld, namelijk 34 miljard frank, beloopt dat verschil 986 miljoen frank, dat is 24,4 miljoen euro”.
A. Aangezien de directie van de Bank sedert 2012 ieder jaar unaniem verklaart dat de Bank die 24,4 miljoen euro sedert 2009 niet meer verschuldigd is aan de Staat neem ik aan dat deze discussie gesloten is. Of zijn er directieleden of regenten die sinds vorig jaar van mening veranderd zijn?
B. In de verklarende tekst op pagina 77 wordt duidelijk gesproken over “de toenmalige verdelingsregeling”. Dit betekent onherroepelijk dat die verdelingsregeling vandaag niet meer van toepassing is. Reikt de onafhankelijkheid van de directie van de Nationale Bank zo ver dat zelfs betalingen, die niet meer verschuldigd zijn, niet stopgezet kunnen worden?
C. In de verklarende tekst wordt verwezen naar het verschil tussen de 3%, die de Staat na de conversie moest betalen op de nooit vereffende schuld, en de symbolische 0,1% die de Bank jaarlijks mocht binnenrijven. De meerkost voor de Staat bedroeg in 1991 dus 2,9% of 24,4 miljoen euro. Hoeveel bedroeg die virtuele meerkost voor de Staat in 2016?
D. Wat was het gemiddelde rendement dat de Bank ontving op de Belgische staatsleningen in portefeuille?
E. Wanneer gaat de Bank deze onzinnige stortingen stopzetten?
F. Heeft de directie al stappen ondernomen om de sedert 2010 jaarlijks onterecht uitgekeerde 24,4 miljoen euro terug te vorderen?
G. Sedert 2010 gaat het in het verhaal van die 24,4 miljoen ondertussen over een totaal van 170,8 miljoen euro die onterecht aan de Staat overgemaakt werd. Hoe gaat de Regentenraad dit rechttrekken?
H. Hoeveel nalatigheidsintresten gaan hierop aangerekend worden?
I. Indien de Regentenraad zelf niet over het nodige gezond verstand beschikt lijkt het mij het makkelijkst dat de Regentenraad die 170,8 miljoen plus nalatigheidsintresten afhoudt van de winst die doorgesluisd wordt naar de Schatkist. Kan de Regentenraad hierover tijdens de algemene vergadering duidelijkheid verschaffen en het antwoord opnemen in de notulen?
J. Op pagina 81 van het jaarverslag staat duidelijk vermeld hoe de Regentenraad in alle onafhankelijkheid de winst verdeelt. Het mag dan ook geen enkel probleem zijn om deze schandelijke situatie volgend jaar recht te trekken. Kan de Regentenraad tijdens de algemene vergadering van maandag 15 mei 2017 hierover een duidelijk standpunt formuleren of is de onafhankelijkheid van die Regentenraad toch niet zo totaal als voorgesteld?
zondag 29 juli 2018
Dossier Nationale Bank Macrotrends deel 1
Dossier: Nationale Bank van België
In de komende vier edities – gedurende de
zomermaanden – laat ik activist Erik Geenen aan het woord over een dossier dat
mij steeds meer is beginnen interesseren: de enorme onderwaardering van de
aandelen van de Nationale Bank van België. Volgens Erik komt dat vooral omdat
de NBB gebruikt wordt als melkkoe voor de Schatkist, waardoor de private
aandeelhouder in de kou blijft staan. Maar, aldus nog Erik, is het best
mogelijk om die aandelen op hun volle waarde te laten komen, als er maar genoeg
druk gezet wordt op de bestuurders. Een interessant verhaal.
Sedert het sneuvelen van de goud-dollarstandaard in 1971
kwam in het verhaal van de Nationale Bank de propaganda “het is allemaal van de
Staat” langzaam maar zeker de geschiedenis vervalsen. Alwaar in 1970 het
jaarverslag nog over de “goudreserves van de Nationale Bank” berichtte
veranderde dit na talloze tussenstappen tot “de officiële goudreserves van
België”. Het feit dat de publieke opinie gedurende de voorbije decennia
constant voorgehouden werd dat een beursnotering van een centrale bank een
absurditeit is, heeft de zaak natuurlijk ook niet vooruit geholpen. De
waarheid is dat quasi alle centrale banken destijds met privé kapitaal werden
opgericht en dat de meesten onder hen in de loop van de geschiedenis
genationaliseerd werden. Vandaag zijn naast de BNB ook de centrale banken
van Zwitserland en Griekenland nog steeds beursgenoteerd terwijl de Federal
Reserve voor de volle honderd procent “offline” in handen is van de Amerikaanse
grootbanken.
Een korte geschiedenis
In 1948 maakte de Belgische regering misbruik van de
naoorlogse situatie om zich 50% van de BNB aandelen toe te eigenen. De
Staat legde beslag op de oorlogswinsten van de Bank (265 miljoen frank) en
gebruikte hiervan 200 miljoen BEF om een kapitaalverhoging te onderschrijven
waarna het kapitaal 50/50 verdeeld is tussen Staat en privé. De Belgische
Staat heeft zodoende nooit één cent in de Bank geïnvesteerd, de aandelen werden
immers betaald met inbeslaggenomen winsten van de Bank en na de fictieve
kapitaalverhoging restte er zelfs een bonus van 65 miljoen frank. In ruil
voor de buitengewoon gunstige voorwaarden voor de Staat verkregen de privé
aandeelhouders waterdichte garanties dat de overheid nooit misbruik zou kunnen
maken van haar nieuw verworven machtspositie. Dat de Belgische politici
achteraf alle beloftes en garanties naar de prullenmand manipuleerden is
ondertussen een geschiedkundig feit.
De plundering van de reserves van de BNB kaderde in de
door de Belgische politici opgezette kiezersbedrog waarbij de stemmen van de
burger werden gekocht door het verkwanselen van zowat alle Belgische
reserves. Ontelbare miljarden werden verkwist om allerlei belangengroepen
te paaien waardoor België, in 1970 wereldwijd nog één van de vijf rijkste
landen, verpauperde tot een koninkrijk dat niet meer in staat is om zijn
schuld- en andere verplichtingen na te komen. Bij de BNB werden
belangrijke reserves, waaronder 82% van de goudvoorraad geliquideerd tegen
stuntprijzen om de staatsschuld kunstmatig te verlagen om tot de desastreuze
euroclub te kunnen toetreden. Een hallucinant verhaal waarbij in 1993 de
belangrijkste rechten van de privé aandeelhouders gewoon bij wet afgeschaft
werden.
Sindsdien versluisden politici, bijgestaan door hun
marionetten bij de Bank, in totaal meer dan 50.000 euro per aandeel (in handen
van de Staat) naar de Belgische Schatkist om onder meer fictieve begrotingen in
evenwicht te fabriceren, tekorten te minimaliseren en ook nog eens het
“bloeiende” Zilverfonds te spijzen. Dankzij het actieve verzet van de
privé aandeelhouders sedert 2002 werd het bloeden grotendeels gestelpt doch
onwaarschijnlijke schandalen blijven tot op vandaag overeind omwille van het
doodzwijgen van het dossier in de media en de steun van banken en aanverwanten
die hun regelgever niet voor het hoofd willen stoten.
Desondanks
Ondanks de roof van meer dan tien miljard euro blijft
de restwaarde vandaag toch nog boven 35.000 euro per aandeel of zowat 1.200%
boven de huidige beurskoers (2.720 euro).
Nadat Deminor in 2002 de stok in het hoenderhok gooide
steeg de koers op enkele maanden tijd van een goede duizend tot boven de
vierduizend euro doch ondanks het feit dat sinds 2002 meer dan dan tienduizend
euro per aandeel werd toegevoegd aan de belaste reserves, die aan iedere
aandeelhouder toekomen, noteert het aandeel vandaag minder dan 3.000
euro. De BNB bestaat dit jaar 168 jaar en je betaalt heden dus minder dan
30% van de onweerlegbare waardestijging van de jongste 16 jaar. De
waarde, die opgebouwd werd in de 152 jaar die daaraan voorafgingen, is
uiteraard een pak hoger dan de aangroei van de reserves tussen 2002 en
2018. Op de jongste algemene vergadering vernamen we dat de huidige waarde
van de participatie van de BNB in de Bank voor Internationale Betalingen
momenteel 5.090 euro per BNB aandeel bedraagt. Dit cijfer komt van de BNB
zelf, we mogen er zodoende van uit gaan dat het eerder aan de lage kant ligt.
Sinds 2012 geeft de directie van de Bank
ook toe dat het goud wel degelijk eigendom van de BNB is waardoor de
intrinsieke waarde opnieuw toeneemt met meer dan 17.000 euro per aandeel. Het feit dat geen enkele journalist of
analist hiervan melding maakt spreekt boekdelen. Met de drie vernoemde
elementen (stijging reserves sedert 2002-waarde BIB participatie-goud) zitten
we reeds op een waarde van meer dan 32.000 euro per aandeel! Onwetendheid
gecombineerd met de angst voor willekeur, machtsmisbruik en corruptie houden de
koers op minder dan tien procent van de werkelijke waarde.
In de komende edities van MT gaan we de malversaties in het BNB dossier
verder toelichten, de belangrijke rol van de Nationale Bank bij de Bank voor
Internationale Betalingen (de BNB heeft 9% van de BIB aandelen in
portefeuille!!!) en het IMF in de kijker plaatsen, de werkelijke waarde van een
BNB aandeel belichten en uitleggen hoe we de enorme onderwaardering grotendeels
kunnen wegwerken.
Dossier Nationale Bank Macrotrends deel 2
Dossier: Nationale Bank van België
De malversaties bij de BNB? Het probleem is dat je daarover boeken kunt schrijven. Feit is dat de Raad van Censoren tegen het eind van de 19de eeuw in de jaarverslagen opmerkingen begint te maken over het feit dat de Staat steeds meer beslag legt op de inkomsten van de Bank. Bij de oprichting in 1850 was beleggen in de BNB zonder meer risky business doch na enkele jaren werd het steeds meer een lucratieve bedoening. Extreem belangrijk in dit verhaal is dat je moet begrijpen dat tot en met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog “inflatie” taboe was. Een centrale bank had enkel tot doel om de koopkracht van het geld te bewaken en zodoende moest ontwaarding van haar geld tot elke prijs vermeden worden. De burger had voor de oprichting van de BNB al heel wat nare ervaringen opgedaan met papieren experimenten zoals de Franse assignaten en biljetten uitgegeven door instellingen allerhande die nadien waardeloos werden. Zodoende was de burger niet zomaar bereid om papier in plaats van klinkende munt te aanvaarden. In 1873 zouden politici via wetten het papiergeld van de BNB opwaarderen tot wettig betaalmiddel waardoor je een betaling in BNB biljetten niet meer kon weigeren.
Dankzij het bannen van inflatie was een Belgische frank in 1914 nog steeds evenveel waard als een frank uit 1851. Dit is een extreem belangrijk feit want bij de oprichting van de BNB was heel duidelijk en terecht bepaald dat de Bank geen onderneming was die winstmaximalisatie moest nastreven doch in de eerste plaats oog moest hebben voor het Algemeen Belang. Daarom kregen de aandeelhouders een gegarandeerd eerste dividend van 6% op het kapitaal en een tweede bonusdividend indien de resultaten dat zouden toelaten. Dat creëerde voor de overheid de gelegenheid om in verschillende stappen de beruchte drie procent regel in te voeren die tot 2009 van kracht bleef. Die regel bepaalde dat alle inkomsten, die hoger lagen dan 3% van het vermogen van de Bank, rechtstreeks aan de Staat toekwamen. In tijden van nulinflatie opnieuw een ingreep die, gelet op het Algemeen Belang, verdedigbaar was gelet op de hoge inkomsten die het monopolie op de emissie van bankbiljetten de BNB opleverde. Als na de Eerste Wereldoorlog inflatie ingevoerd wordt, om de oorlogsschulden van de overheden weg te toveren, verandert de situatie uiteraard compleet. Aangezien onze munt sedert het invoeren of toelaten van inflatie meer dan 99% van zijn waarde verloor spreekt het voor zich dat 60 frank uit 1851 niet hetzelfde is dan 1,5 euro in 2018 (in 1851 verdienden de best betaalde arbeiders een kleine veertig frank per maand!). Bij de Nationale Bank werd, met uitzondering van dat eerste dividend, alles aangepast aan de nieuwe situatie na de invoering van inflatie. Zelfs de wedde van de gouverneur, in 1851 nog een decadente 18.500 frank (459 euro) PER JAAR werd in de loop der tijden opgetrokken naar meer dan 500.000 euro. Terwijl de wedde van de gouverneur opgetrokken werd met een factor 1.089 bleef het cruciale eerste dividend voor de aandeelhouders op 1,5 euro. Daarom eis ik sedert 2005 dat het eerste dividend wordt aangepast aan de evolutie van de inflatie waardoor dat eerste dividend ongeveer 600 euro per aandeel zou moeten bedragen. Wedden dat het BNB aandeel hoger noteert dan 3.000 euro als het dividend opgetrokken wordt tot 700 euro per aandeel. Het feit dat het dividend gebruikt wordt om de koers van het aandeel laag te houden is in feite het grootste schandaal in dit verhaal. Jarenlang werden enorme bedragen uit de belaste winsten, die toekwamen aan alle aandeelhouders, versluisd naar allerhande reserves die dan op een gegeven moment toegevoegd werden aan het resultaat en dankzij de befaamde drie-procentregel volledig in de Schatkist terechtkwamen. Zo werd eind van de jaren 1990 een reservefonds opgericht ter dekking van de risico’s van de eigen deviezenreserves van de Bank. Eigen deviezenreserves van de Bank! Kan het nog duidelijker? Op een gegeven moment zat er bijna één miljard euro in die reserve en toen versluisden Verhofstadt & co gans die belaste reserve naar de Schatkist. Walgelijk corrupte Belgische rechters (mijn excuses aan de grote meerderheid correcte magistraten) zagen er geen graten in en de bange pers zweeg in alle talen. Sorry, dat is niet waar. Om het nog een beetje erger te maken blokletterden ze:
NIEUWE NEDERLAAG VOOR AANDEELHOUDERS BNB!
Terug in de geschiedenis: In 1927 waren de reserves van de BNB zodanig aangegroeid dat politici schrik kregen dat de privé aandeelhouders het vroeg of laat weleens in hun hoofd zouden kunnen halen om in vereffening te gaan waardoor al die reserves verdeeld zouden worden onder die vermaledijde BNB privé-aandeelhouders. Daarom stemde het parlement in 1927 een wet die bepaalde dat een belangrijk deel van de reserves van de BNB aan de Staat toebehoorden en dat die reserves verplicht moesten worden uitgekeerd indien de BNB het monopolie op het emissierecht verloor. Het emissierecht is echter absoluut en bijgevolg publiceerde de ECB op haar website dat de ECB binnen de eurozone de enige instantie is die over het emissierecht beschikte. Sinds de invoering van de euro kan de BNB op het vlak van emissie niks meer uitrichten en enkel de orders uit Frankfurt uitvoeren hetgeen de logica zelve is. De BNB heeft zonder enige twijfel haar emissierecht afgestaan aan de ECB waardoor de wet van 1927 zich aandiende: de reserves moesten uitgekeerd worden. Na vier jaar voorbereiding en nadat politici en BNB weigerden te praten, restte Deminor geen andere keuze dan in juni 2002 naar de rechter te stappen met een waterdicht dossier. Op 2 augustus 2002 stemde het parlement echter een nieuwe wet die de zaken totaal veranderde. Vertaald in lekentaal: Je speelt de finale van de wereldbeker en je staat bij de rust drie-nul voor; Tijdens de rust bepaalt de FIFA dat de doelpunten uit de eerste helft geannuleerd worden en dat je tegenstrever, gelet op zijn zwakte, met nul-vijf aan de tweede helft mag beginnen. In geen enkele rechtstaat wordt getolereerd dat, in een lopende procedure, de wetgeving wordt veranderd in het voordeel van één der partijen en dat was hier overduidelijk het geval. De minderheidsaandeelhouders dus naar het Grondwettelijk Hof en dat corrupte vehikel, gevuld met ex-politici en schatplichtige lakeien, besliste in eer en geweten dat de wet van 2 augustus 2002 geen nieuwe wet was doch een “interpretatieve wet” die uitlegt wat de Belgishe volksvertegenwoordigers in 1927 bedoelden met de term “emissierecht” in het licht van de invoering van de euro en dat er zodoende geen vuiltje aan de lucht was. Een groter voorbeeld van het genie van onze politici bestaat er niet! Ze definieerden in 1927 de term emissierecht in functie van de invoering van de euro zeventig jaar later! Daar sta je dan als benadeelde burger! Only in Belgium zei Guy Vrhfstdt en hij benoemde zijn kabinetschef Luc Coene tot nieuwe vice-gouverneur van de BNB.
In de vorige editie had ik het reeds over het goud van de Bank en de manipulaties die ertoe geleid hebben dat men na verloop van tijd over de officiële goudreserves van de Belgische Staat orakelde. Dat dit een gigantische leugen is blijkt uit de feiten. Als de BNB een ton goud verkoopt dan gaat de boekwaarde van dat goud naar de bankrekening van de BNB hetgeen aantoont dat de Bank wel degelijk de eigenaar is. De (fictieve) “meerwaarde” van dat goud verdwijnt in een ONBESCHIKBARE reserverekening. Als er dan voldoende geld op die onbeschikbare reserverekening staat worden er speciale wetten gemaakt die de onbeschikbare reserves overhevelen naar de Schatkist. Het mooie van het verhaal is dat men het gros van het BNB goud verkocht met als argument dat goud niks opbrengt en dat is absoluut correct! Goud brengt niks op, het behoudt zijn waarde. Als goud inderdaad geen rendement oplevert bepaalt de logica dat er ook geen meerwaarde kan gerealiseerd worden en ook dit is een waarheid als een koe. De situatie is klaar en duidelijk: meer dan 80% van de goudreserves van de BNB werd, rekening houdend met de inflatie, met verlies verkocht. Het overhevelen van ruim negen miljard euro aan onbeschikbare reserves naar de Schatkist was dan ook een hold-up om “U” tegen te zeggen. Samen met het overhevelen van andere reserves werd meer dan 50.000 euro per aandeel in handen van de Staat in de Schatkist gepompt. Gelet op alle speciale regelgevingen met onder andere belastingen, roerende voorheffing enzovoort had hiervan minstens 12.500 euro netto moeten uitgekeerd worden aan de privé aandeelhouders! 37.500 euro per aandeel, voor een partner die nooit een cent in de BNB geïnvesteerd heeft, en 12.500 euro voor de mensen die het kapitaal aangebracht hebben: Veel was niet genoeg, ze moesten het allemaal hebben!
donderdag 26 juli 2018
BNB versus SNB, het verschil
De koers van de Zwitserse centrale bank( SNB) verzesvoudigde de jongste drie jaar terwijl de koers van de Nationale Bank van België( BNB) met 20% daalde.
De onderliggende waarde van de BNB bedraagt momenteel om en bij de 36.000 euro, de koers ligt zowat 92% lager op 2.700 euro en toch liggen de kaarten voor de privé aandeelhouders van de BNB beter dan die van hun Zwitserse soortgenoten.
Waarom?
Zowel bij de BNB als de SNB krijgen de privé aandeelhouders een aalmoes van 6% op het kapitaal uit de Middeleeuwen toen inflatie nog taboe was. De wedde van de directeurs ging maal duizend doch het dividend voor de aandeelhouders werd behouden op het niveau van meer dan honderd jaar geleden.
Bij de Zwitserse centrale bank houdt het daar op, de privé aandeelhouders krijgen geen cent meer. Bij de BNB daarentegen bestaat er een tweede dividend dat kunstmatig laag wordt gehouden doch dat het voor de privé aandeelhouders van de BNB toch een beetje minder onaangenaam maakt dan in Zwitserland.
De aandeelhouders van de SNB kregen dit jaar een brutodividend van 15 Zwitserse frank of 0,25% op een koers van 6.000 CHF.
De aandeelhouders van de BNB ontvingen dit jaar een dividend van 127,63 euro of een brutorendement van 4,72% op een koers van 2.700 euro.
Let op: Er wordt hier niet verteld dat het dividend van de BNB fatsoenlijk is want dat dividend zou minstens viermaal hoger moeten liggen dan die 127 euro! Het dividendbeleid bij de BNB is gebaseerd op pure willekeur en machtsmisbruik en heeft enkel tot doel om de koers laag te houden.
LAAT ONS SAMENWERKEN OM DAT RECHT TE TREKKEN!!!!!
Bijkomend voordeel voor de aandeelhouders van de BNB is dat men op termijn bij de ECB weleens misselijk zou kunnen worden van het gesjoemel bij de Belgische vennoot en de aanhoudende protesten van de privé aandeelhouders.
Als de Zwitsers het kunnen dan kunnen de dappersten aller Galliërs het zeker ook!
De onderliggende waarde van de BNB bedraagt momenteel om en bij de 36.000 euro, de koers ligt zowat 92% lager op 2.700 euro en toch liggen de kaarten voor de privé aandeelhouders van de BNB beter dan die van hun Zwitserse soortgenoten.
Waarom?
Zowel bij de BNB als de SNB krijgen de privé aandeelhouders een aalmoes van 6% op het kapitaal uit de Middeleeuwen toen inflatie nog taboe was. De wedde van de directeurs ging maal duizend doch het dividend voor de aandeelhouders werd behouden op het niveau van meer dan honderd jaar geleden.
Bij de Zwitserse centrale bank houdt het daar op, de privé aandeelhouders krijgen geen cent meer. Bij de BNB daarentegen bestaat er een tweede dividend dat kunstmatig laag wordt gehouden doch dat het voor de privé aandeelhouders van de BNB toch een beetje minder onaangenaam maakt dan in Zwitserland.
De aandeelhouders van de SNB kregen dit jaar een brutodividend van 15 Zwitserse frank of 0,25% op een koers van 6.000 CHF.
De aandeelhouders van de BNB ontvingen dit jaar een dividend van 127,63 euro of een brutorendement van 4,72% op een koers van 2.700 euro.
Let op: Er wordt hier niet verteld dat het dividend van de BNB fatsoenlijk is want dat dividend zou minstens viermaal hoger moeten liggen dan die 127 euro! Het dividendbeleid bij de BNB is gebaseerd op pure willekeur en machtsmisbruik en heeft enkel tot doel om de koers laag te houden.
LAAT ONS SAMENWERKEN OM DAT RECHT TE TREKKEN!!!!!
Bijkomend voordeel voor de aandeelhouders van de BNB is dat men op termijn bij de ECB weleens misselijk zou kunnen worden van het gesjoemel bij de Belgische vennoot en de aanhoudende protesten van de privé aandeelhouders.
Als de Zwitsers het kunnen dan kunnen de dappersten aller Galliërs het zeker ook!
woensdag 18 juli 2018
Mijn Kaltstellung bij de N-VA deel 1
Voor 2009 werden de privé aandeelhouders van de NBB systematisch beroofd via de beruchte 3% regel die inhield dat alle opbrengsten op de rentedragende activa van de NBB die hoger lagen dan drie procent automatisch toekwamen aan de Staat. Dat was uiteraard een heel prettig gegeven als de intresten boven de vijf, acht of tien procent lagen. Door de dalende rente smolt dat voordeel voor de Staat echter als sneeuw voor de zon en zodoende werd er een nieuwe wet gecreëerd om de privé aandeelhouders op een andere manier zonder compensatie te onteigenen. De wet van 3 april 2009 zal de politiek benoemde directie van de NBB in de mogelijkheid stellen om willekeurig de winst van de NBB te verdelen. De N-VA, op dat moment nog een vrij kleine partij, schaart zich aan de zijde van de privé aandeelhouders voor de evocatie van die walgelijke wet naar de Senaat.
Op dinsdag 10 februari heb ik hierover een onderhoud met Jan Jambon in het parlement. Jan Jambon verzekert mij dat de N-VA zich achter de legitieme eisen van de privé aandeelhouders schaart en er wordt afgesproken dat N-VA in de toekomst geen belangrijke beslissingen neemt in het Nationale Bank dossier zonder daarover eerst met mij te overleggen. Als gevolg van de N-VA steun wordt ik lid van de partij en krijg ik lidnummer 8380 toegewezen. Nadien wordt het erg stil, er wordt mij nooit om enig advies gevraagd over het dossier NBB, Dexia, Fortis, KBC of Electrabel alhoewel ik in deze dossiers toch tot één van de meest onderlegde mensen in België mag bestempeld worden. Eigenaardig maar ik heb het zodanig druk dat ik er niet echt bij stilsta.
Begin 2011 stel ik mij kandidaat voor de bestuursverkiezingen van de N-VA te Beerse en op 20 februari 2011 word ik als dusdanig unaniem verkozen. Drie dagen later brengt iemand mij op de hoogte dat de regering "in lopende zaken" de herbenoeming van bijna de voltallige directie van de Nationale Bank gaat goedkeuren en Luc Coene gaat benoemen tot gouverneur. Om 8.30 uur stuur ik een sms naar Jan Jambon waarin ik vertel dat ik hoop dat de N-VA zulke belangrijke benoemingen door een regering in lopende zaken niet zonder slag of stoot zal laten passeren. Dezelfde dag om 11.01 mail ik Bart De Wever met dezelfde vraag en opmerkingen. Vanaf dat moment zal ik ondervinden dat men kritische mensen bij de N-VA gewoon negeert.
Op 25 februari worden de NBB benoemingen breeduit toegelicht in de pers en om 14.31 uur zend ik volgend sms naar Jan Jambon: "Geachte heer Jambon, gefeliciteerd met de benoemingen bij de NBB. Mag ik meedelen in de ontvangen zilverlingen?" Als geen ander begrijp ik dat zulke belangrijke benoemingen onmogelijk kunnen passeren zonder het akkoord van de N-VA, die op dat moment in de geschiedenis een steeds belangrijker gewicht kreeg in het Belgische politieke landschap. Bij zulke belangrijke deals, de directeursposten bij de NBB zijn zowat de best betaalde postjes waaraan tevens het meeste macht vastkleeft. Geen enkele politieke partij laat zoiets passeren zonder daarvoor de nodige compensaties uit de brand de slepen. De benoeming van Luc Coene tot gouverneur was daarenboven totaal absurd omdat onafhankelijk vice-gouverneur Luc Coene enkele dagen voor de verkiezingen van 13 juni 2010 nog publiekelijk opgeroepen had om niet op de N-VA te stemmen. Een politiek onafhankelijk vice gouverneur van de centrale bank die de kiezers oproept om niet voor een bepaalde partij te stemmen, in iedere rechtstaat zou zoiets tot het onmiddellijke ontslag van de betrokken persoon leiden. In België vormt zoiets het begin van een nieuwe koehandel. Iedereen wist dat het de ultieme droom van Coene was om gouverneur te worden van de NBB en dat Coene bereid zou zijn tot verregaande toegevingen om deze benoeming binnen te halen.
Aanvankelijk worden mijn berichten genegeerd doch wellicht werd één en ander toch een beetje vervelend en op dinsdag 15 maart 2011 nodigt Jan Jambon mij uit om met hem te komen lunchen in het restaurant van het parlement. Ik word daar goed gesoigneerd met goede champagne, heerlijke wijnen en een heerlijk maal. Tijdens de lunch vertelt Jan Jambon mij een totaal ongeloofwaardig verhaal en ik heb hem dat op het einde van de lunch ook heel duidelijk gezegd. Ze hadden het bij de N-VA te druk gehad en die zaak was aan hun aandacht ontsnapt zodat ze het lieten passeren zonder er erg in te hebben. Zo'n fabeltje gaat er misschien in bij iemand die de materie niet kent doch niet bij een ervaren rot in het vak die heel goed begrijpt hoe zulke zaken gespeeld worden. Enfin, ondanks de fabeltjes wandel ik, onder invloed van het lekkere druivensap, in opperbeste stemming het parlement uit.
Blijkbaar was mijn groene pet in het restaurant van het parlement bij enkele mensen in het oog gesprongen met als gevolg ik de dag na die lunch (16 maart) een telefoontje kreeg van een volksvertegenwoordiger die mij zo snel mogelijk wilde zien omdat hij iets belangrijks met mij wilde bespreken. Op vrijdag 25 maart om 9.30 uur ontmoet ik deze volksvertegenwoordiger waarin deze mij vertelt dat de N-VA als compensatie voor het laten passeren van die benoemingen een directeurspost werd toegewezen voor 2014, de volksvertegenwoordiger in kwestie vertelt mij ook over wie het gaat. Ik laat hier en daar mijn licht eens schijnen en vrij snel wordt mij door iemand anders bevestigd dat dit verhaal klopt, deze andere volksvertegenwoordiger bevestigt mij tevens dat het over de man gaat waarvan de naam mij eerder werd meegedeeld. Na het nodige opzoekingswerk mail ik Jan Jambon op woensdag 4 mei 2011 om hem te mede te delen hetgeen mij uit verschillende hoeken werd bevestigd. Opnieuw geen enkele reactie.
Ik uit mijn ongenoegen hieromtrent op de bestuursvergaderingen van de N-VA te Beerse en op de arrondissementele raad waarin ik vrij snel na mijn verkiezing gecoöpteerd was. Het voordeel van die arrondissementele vergaderingen was dat daar steeds één of meerdere parlementsleden aanwezig waren. Er wordt echter niet gereageerd op mijn grieven en ook niet op de mails die ik over de zaak richt aan verschillende mensen. Zelfs volksvertegenwoordigers, die mij herhaaldelijk beloven dat ze zullen antwoorden, laten op geen enkel moment nog iets van zich horen.
Op de arrondissementele raad van maandag 6 juni te Kasterlee deel ik mee dat ik mijn ontslag als bestuurslid zal moeten indienen indien men mij blijft negeren. Geen enkele reactie. Hetzelfde scenario herhaalt zich op de AB vergadering van maandag 4 juli 2011. Op het verslag van de vergadering van 4 juli wordt het volgende geacteerd:
"Erik Geenen verduidelijk zijn standpunt over de afspraken met de NBB die al dan niet nagekomen zijn".
Op de arrondissementele bestuursvergadering van maandag 12 september voeg ik de daad bij het woord. Per mail, kondig ik mijn ontslag als bestuurslid aan en 's avonds op de vergadering dien ik dit gemotiveerd ontslag schriftelijk in en geef ik mondeling de nodige toelichtingen. Veel van de gewone leden komen mij vertellen hoezeer ze dit betreuren doch van de kopstukken zal geen enkele persoon ook maar enige moeite doen om mij van gedacht te doen veranderen.
In mijn ontslagbrief dd. 12 september 2011 vermeld ik het volgende:
"..... Zoals jullie weten heb ik het bijzonder moeilijk gehad met de niet nageleefde afspraken omtrent de Nationale Bank en tot op heden ontving ik hiervoor geen enkele aanvaardbare uitleg of verontschuldiging......... Om deze redenen zal ik vanavond op het AB met pijn in het hart mijn ontslag aanbieden als bestuurslid van de N-VA. Dit gebeurt zonder slechte gevoelens of verbittering en daarom zal ik naar de buitenwereld ook niet communiceren over mijn vertrek. Ik zal wel lid blijven van de partij en mocht men mij ooit nodig hebben om één en ander uit te leggen over de evoluties op de financiële markten en/of de impact op de toekomst zal ik hierop met plezier ingaan".
In het volgende hoofdstuk het onwaarschijnlijke vervolg van dit droevige verhaal waarin de top van de N-VA enkele cruciale bepalingen in de statuten van de partij opzettelijk overtrad om zich van mij te kunnen ontdoen.
Op dinsdag 10 februari heb ik hierover een onderhoud met Jan Jambon in het parlement. Jan Jambon verzekert mij dat de N-VA zich achter de legitieme eisen van de privé aandeelhouders schaart en er wordt afgesproken dat N-VA in de toekomst geen belangrijke beslissingen neemt in het Nationale Bank dossier zonder daarover eerst met mij te overleggen. Als gevolg van de N-VA steun wordt ik lid van de partij en krijg ik lidnummer 8380 toegewezen. Nadien wordt het erg stil, er wordt mij nooit om enig advies gevraagd over het dossier NBB, Dexia, Fortis, KBC of Electrabel alhoewel ik in deze dossiers toch tot één van de meest onderlegde mensen in België mag bestempeld worden. Eigenaardig maar ik heb het zodanig druk dat ik er niet echt bij stilsta.
Begin 2011 stel ik mij kandidaat voor de bestuursverkiezingen van de N-VA te Beerse en op 20 februari 2011 word ik als dusdanig unaniem verkozen. Drie dagen later brengt iemand mij op de hoogte dat de regering "in lopende zaken" de herbenoeming van bijna de voltallige directie van de Nationale Bank gaat goedkeuren en Luc Coene gaat benoemen tot gouverneur. Om 8.30 uur stuur ik een sms naar Jan Jambon waarin ik vertel dat ik hoop dat de N-VA zulke belangrijke benoemingen door een regering in lopende zaken niet zonder slag of stoot zal laten passeren. Dezelfde dag om 11.01 mail ik Bart De Wever met dezelfde vraag en opmerkingen. Vanaf dat moment zal ik ondervinden dat men kritische mensen bij de N-VA gewoon negeert.
Op 25 februari worden de NBB benoemingen breeduit toegelicht in de pers en om 14.31 uur zend ik volgend sms naar Jan Jambon: "Geachte heer Jambon, gefeliciteerd met de benoemingen bij de NBB. Mag ik meedelen in de ontvangen zilverlingen?" Als geen ander begrijp ik dat zulke belangrijke benoemingen onmogelijk kunnen passeren zonder het akkoord van de N-VA, die op dat moment in de geschiedenis een steeds belangrijker gewicht kreeg in het Belgische politieke landschap. Bij zulke belangrijke deals, de directeursposten bij de NBB zijn zowat de best betaalde postjes waaraan tevens het meeste macht vastkleeft. Geen enkele politieke partij laat zoiets passeren zonder daarvoor de nodige compensaties uit de brand de slepen. De benoeming van Luc Coene tot gouverneur was daarenboven totaal absurd omdat onafhankelijk vice-gouverneur Luc Coene enkele dagen voor de verkiezingen van 13 juni 2010 nog publiekelijk opgeroepen had om niet op de N-VA te stemmen. Een politiek onafhankelijk vice gouverneur van de centrale bank die de kiezers oproept om niet voor een bepaalde partij te stemmen, in iedere rechtstaat zou zoiets tot het onmiddellijke ontslag van de betrokken persoon leiden. In België vormt zoiets het begin van een nieuwe koehandel. Iedereen wist dat het de ultieme droom van Coene was om gouverneur te worden van de NBB en dat Coene bereid zou zijn tot verregaande toegevingen om deze benoeming binnen te halen.
Aanvankelijk worden mijn berichten genegeerd doch wellicht werd één en ander toch een beetje vervelend en op dinsdag 15 maart 2011 nodigt Jan Jambon mij uit om met hem te komen lunchen in het restaurant van het parlement. Ik word daar goed gesoigneerd met goede champagne, heerlijke wijnen en een heerlijk maal. Tijdens de lunch vertelt Jan Jambon mij een totaal ongeloofwaardig verhaal en ik heb hem dat op het einde van de lunch ook heel duidelijk gezegd. Ze hadden het bij de N-VA te druk gehad en die zaak was aan hun aandacht ontsnapt zodat ze het lieten passeren zonder er erg in te hebben. Zo'n fabeltje gaat er misschien in bij iemand die de materie niet kent doch niet bij een ervaren rot in het vak die heel goed begrijpt hoe zulke zaken gespeeld worden. Enfin, ondanks de fabeltjes wandel ik, onder invloed van het lekkere druivensap, in opperbeste stemming het parlement uit.
Blijkbaar was mijn groene pet in het restaurant van het parlement bij enkele mensen in het oog gesprongen met als gevolg ik de dag na die lunch (16 maart) een telefoontje kreeg van een volksvertegenwoordiger die mij zo snel mogelijk wilde zien omdat hij iets belangrijks met mij wilde bespreken. Op vrijdag 25 maart om 9.30 uur ontmoet ik deze volksvertegenwoordiger waarin deze mij vertelt dat de N-VA als compensatie voor het laten passeren van die benoemingen een directeurspost werd toegewezen voor 2014, de volksvertegenwoordiger in kwestie vertelt mij ook over wie het gaat. Ik laat hier en daar mijn licht eens schijnen en vrij snel wordt mij door iemand anders bevestigd dat dit verhaal klopt, deze andere volksvertegenwoordiger bevestigt mij tevens dat het over de man gaat waarvan de naam mij eerder werd meegedeeld. Na het nodige opzoekingswerk mail ik Jan Jambon op woensdag 4 mei 2011 om hem te mede te delen hetgeen mij uit verschillende hoeken werd bevestigd. Opnieuw geen enkele reactie.
Ik uit mijn ongenoegen hieromtrent op de bestuursvergaderingen van de N-VA te Beerse en op de arrondissementele raad waarin ik vrij snel na mijn verkiezing gecoöpteerd was. Het voordeel van die arrondissementele vergaderingen was dat daar steeds één of meerdere parlementsleden aanwezig waren. Er wordt echter niet gereageerd op mijn grieven en ook niet op de mails die ik over de zaak richt aan verschillende mensen. Zelfs volksvertegenwoordigers, die mij herhaaldelijk beloven dat ze zullen antwoorden, laten op geen enkel moment nog iets van zich horen.
Op de arrondissementele raad van maandag 6 juni te Kasterlee deel ik mee dat ik mijn ontslag als bestuurslid zal moeten indienen indien men mij blijft negeren. Geen enkele reactie. Hetzelfde scenario herhaalt zich op de AB vergadering van maandag 4 juli 2011. Op het verslag van de vergadering van 4 juli wordt het volgende geacteerd:
"Erik Geenen verduidelijk zijn standpunt over de afspraken met de NBB die al dan niet nagekomen zijn".
Op de arrondissementele bestuursvergadering van maandag 12 september voeg ik de daad bij het woord. Per mail, kondig ik mijn ontslag als bestuurslid aan en 's avonds op de vergadering dien ik dit gemotiveerd ontslag schriftelijk in en geef ik mondeling de nodige toelichtingen. Veel van de gewone leden komen mij vertellen hoezeer ze dit betreuren doch van de kopstukken zal geen enkele persoon ook maar enige moeite doen om mij van gedacht te doen veranderen.
In mijn ontslagbrief dd. 12 september 2011 vermeld ik het volgende:
"..... Zoals jullie weten heb ik het bijzonder moeilijk gehad met de niet nageleefde afspraken omtrent de Nationale Bank en tot op heden ontving ik hiervoor geen enkele aanvaardbare uitleg of verontschuldiging......... Om deze redenen zal ik vanavond op het AB met pijn in het hart mijn ontslag aanbieden als bestuurslid van de N-VA. Dit gebeurt zonder slechte gevoelens of verbittering en daarom zal ik naar de buitenwereld ook niet communiceren over mijn vertrek. Ik zal wel lid blijven van de partij en mocht men mij ooit nodig hebben om één en ander uit te leggen over de evoluties op de financiële markten en/of de impact op de toekomst zal ik hierop met plezier ingaan".
In het volgende hoofdstuk het onwaarschijnlijke vervolg van dit droevige verhaal waarin de top van de N-VA enkele cruciale bepalingen in de statuten van de partij opzettelijk overtrad om zich van mij te kunnen ontdoen.
Abonneren op:
Posts (Atom)