Dossier: Nationale Bank van België
In de komende vier edities – gedurende de
zomermaanden – laat ik activist Erik Geenen aan het woord over een dossier dat
mij steeds meer is beginnen interesseren: de enorme onderwaardering van de
aandelen van de Nationale Bank van België. Volgens Erik komt dat vooral omdat
de NBB gebruikt wordt als melkkoe voor de Schatkist, waardoor de private
aandeelhouder in de kou blijft staan. Maar, aldus nog Erik, is het best
mogelijk om die aandelen op hun volle waarde te laten komen, als er maar genoeg
druk gezet wordt op de bestuurders. Een interessant verhaal.
Sedert het sneuvelen van de goud-dollarstandaard in 1971
kwam in het verhaal van de Nationale Bank de propaganda “het is allemaal van de
Staat” langzaam maar zeker de geschiedenis vervalsen. Alwaar in 1970 het
jaarverslag nog over de “goudreserves van de Nationale Bank” berichtte
veranderde dit na talloze tussenstappen tot “de officiële goudreserves van
België”. Het feit dat de publieke opinie gedurende de voorbije decennia
constant voorgehouden werd dat een beursnotering van een centrale bank een
absurditeit is, heeft de zaak natuurlijk ook niet vooruit geholpen. De
waarheid is dat quasi alle centrale banken destijds met privé kapitaal werden
opgericht en dat de meesten onder hen in de loop van de geschiedenis
genationaliseerd werden. Vandaag zijn naast de BNB ook de centrale banken
van Zwitserland en Griekenland nog steeds beursgenoteerd terwijl de Federal
Reserve voor de volle honderd procent “offline” in handen is van de Amerikaanse
grootbanken.
Een korte geschiedenis
In 1948 maakte de Belgische regering misbruik van de
naoorlogse situatie om zich 50% van de BNB aandelen toe te eigenen. De
Staat legde beslag op de oorlogswinsten van de Bank (265 miljoen frank) en
gebruikte hiervan 200 miljoen BEF om een kapitaalverhoging te onderschrijven
waarna het kapitaal 50/50 verdeeld is tussen Staat en privé. De Belgische
Staat heeft zodoende nooit één cent in de Bank geïnvesteerd, de aandelen werden
immers betaald met inbeslaggenomen winsten van de Bank en na de fictieve
kapitaalverhoging restte er zelfs een bonus van 65 miljoen frank. In ruil
voor de buitengewoon gunstige voorwaarden voor de Staat verkregen de privé
aandeelhouders waterdichte garanties dat de overheid nooit misbruik zou kunnen
maken van haar nieuw verworven machtspositie. Dat de Belgische politici
achteraf alle beloftes en garanties naar de prullenmand manipuleerden is
ondertussen een geschiedkundig feit.
De plundering van de reserves van de BNB kaderde in de
door de Belgische politici opgezette kiezersbedrog waarbij de stemmen van de
burger werden gekocht door het verkwanselen van zowat alle Belgische
reserves. Ontelbare miljarden werden verkwist om allerlei belangengroepen
te paaien waardoor België, in 1970 wereldwijd nog één van de vijf rijkste
landen, verpauperde tot een koninkrijk dat niet meer in staat is om zijn
schuld- en andere verplichtingen na te komen. Bij de BNB werden
belangrijke reserves, waaronder 82% van de goudvoorraad geliquideerd tegen
stuntprijzen om de staatsschuld kunstmatig te verlagen om tot de desastreuze
euroclub te kunnen toetreden. Een hallucinant verhaal waarbij in 1993 de
belangrijkste rechten van de privé aandeelhouders gewoon bij wet afgeschaft
werden.
Sindsdien versluisden politici, bijgestaan door hun
marionetten bij de Bank, in totaal meer dan 50.000 euro per aandeel (in handen
van de Staat) naar de Belgische Schatkist om onder meer fictieve begrotingen in
evenwicht te fabriceren, tekorten te minimaliseren en ook nog eens het
“bloeiende” Zilverfonds te spijzen. Dankzij het actieve verzet van de
privé aandeelhouders sedert 2002 werd het bloeden grotendeels gestelpt doch
onwaarschijnlijke schandalen blijven tot op vandaag overeind omwille van het
doodzwijgen van het dossier in de media en de steun van banken en aanverwanten
die hun regelgever niet voor het hoofd willen stoten.
Desondanks
Ondanks de roof van meer dan tien miljard euro blijft
de restwaarde vandaag toch nog boven 35.000 euro per aandeel of zowat 1.200%
boven de huidige beurskoers (2.720 euro).
Nadat Deminor in 2002 de stok in het hoenderhok gooide
steeg de koers op enkele maanden tijd van een goede duizend tot boven de
vierduizend euro doch ondanks het feit dat sinds 2002 meer dan dan tienduizend
euro per aandeel werd toegevoegd aan de belaste reserves, die aan iedere
aandeelhouder toekomen, noteert het aandeel vandaag minder dan 3.000
euro. De BNB bestaat dit jaar 168 jaar en je betaalt heden dus minder dan
30% van de onweerlegbare waardestijging van de jongste 16 jaar. De
waarde, die opgebouwd werd in de 152 jaar die daaraan voorafgingen, is
uiteraard een pak hoger dan de aangroei van de reserves tussen 2002 en
2018. Op de jongste algemene vergadering vernamen we dat de huidige waarde
van de participatie van de BNB in de Bank voor Internationale Betalingen
momenteel 5.090 euro per BNB aandeel bedraagt. Dit cijfer komt van de BNB
zelf, we mogen er zodoende van uit gaan dat het eerder aan de lage kant ligt.
Sinds 2012 geeft de directie van de Bank
ook toe dat het goud wel degelijk eigendom van de BNB is waardoor de
intrinsieke waarde opnieuw toeneemt met meer dan 17.000 euro per aandeel. Het feit dat geen enkele journalist of
analist hiervan melding maakt spreekt boekdelen. Met de drie vernoemde
elementen (stijging reserves sedert 2002-waarde BIB participatie-goud) zitten
we reeds op een waarde van meer dan 32.000 euro per aandeel! Onwetendheid
gecombineerd met de angst voor willekeur, machtsmisbruik en corruptie houden de
koers op minder dan tien procent van de werkelijke waarde.
In de komende edities van MT gaan we de malversaties in het BNB dossier
verder toelichten, de belangrijke rol van de Nationale Bank bij de Bank voor
Internationale Betalingen (de BNB heeft 9% van de BIB aandelen in
portefeuille!!!) en het IMF in de kijker plaatsen, de werkelijke waarde van een
BNB aandeel belichten en uitleggen hoe we de enorme onderwaardering grotendeels
kunnen wegwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten