woensdag 3 april 2019

Wanneer openbaart zich de volgende fase van de financiële crisis?

De voorbije jaren heb ik mij overal en nog ergens verzet tegen de term "volgende crisis" omdat er geen volgende crisis komt doch wel de volgende fase van de financiële crisis die medio 2007 langzaam maar zeker op gang kwam.  Het lijkt misschien niet belangrijk doch dat is het wel omdat bij een "volgende" crisis de verantwoordelijke financiële tovenaars, toezichthouders en politici van de oude crisis vrijuit gaan.  Na het uitbreken van de financiële crisis kregen we een voorlopige grand finale gepresenteerd tussen september en december 2008.  Aangezien het financiële systeem wereldwijd op enkele millimeters van de afgrond balanceerde, werden over gans de aardbol onderzoekscommissies in het leven geroepen en de besluiten van deze organen waren opmerkelijk gelijklopend.

De hoofdoorzaken van de crisis waren:
1. De wereldwijd onhoudbare schuldenbergen;
2. Rentevoeten die te laag waren om de risico's van die schulden te dekken;
3. Financiële instellingen die te groot geworden waren om failliet te laten gaan.

Met zulke eenvoudige besluiten lag het voor de hand wat er moest gedaan worden doch aangezien de problemen zo'n waanzinnige proporties hadden aangenomen koos men voor de gemakkelijkste weg:
1. Er werden nog veel meer schulden gecreëerd;
2. De rente werd onder nul gezet;
3. En aangezien de problemen bij Deutsche Bank blijkbaar onoplosbaar geworden zijn, probeert men een fusie met Commerzbank te forceren.  Van "too big to fail" naar "too big to save".  Slechts één vier-letterwoord verschil doch eentje dat kan tellen.

Toen Obama begin 2009 president van de VS werd bedroeg de staatsschuld +/-10.400 miljard USD.  Tien jaar later staan we op +/-22.200 miljard USD.
Een beter voorbeeld, over hoe men de schulden verlaagd heeft, kan er moeilijk gevonden worden.

Dat de rente, in plaats van opgetrokken, kunstmatig verlaagd werd tot nul is een fenomeen waarover iedere spaarder kan meepraten.  De reden hiervoor is simpel: Failliete banken en overheden moesten kost wat kost overeind gehouden worden en de spaarder mocht opdraaien voor de rekening.

Hierbij mag je één cruciaal gegeven niet uit het oog verliezen!
Wij leven zogezegd in een kapitalistisch systeem en in een kapitalistische maatschappij is het faillissement de belangrijkste factor om het systeem gezond te houden, de rotte appels moeten eruit om de gezonde te redden.  De rekening voor het kunstmatig overeind houden van failliete financiële instellingen en overheden kan niet becijferd worden doch dat ze dramatisch hoog zal zijn staat als een paal boven water.

Een ondergelopen kelder krijg je niet droog door er water in te pompen;
Een zware brand blus je niet met benzine;
Een crisis van teveel schulden los je niet op door veel meer schulden te maken.

Dit is eenvoudige logica pur sang doch omwille van de enorme gevolgen is het een logica die omwille van psychologische factoren genegeerd wordt.  Niemand wil weten dat zijn spaarcenten, levensverzekeringen en zijn pensioen waardeloos gemaakt worden en wat de monetaire, maatschappelijke en geopolitieke gevolgen daarvan zullen zijn.

Dit verhaal is zo onwaarschijnlijk eenvoudig en toch zullen op het moment van de waarheid minder dan vijf procent van de mensen zich voorbereid hebben op het onvermijdelijke.  De reden hiervoor is eveneens zo klaar als pompwater: Als meer dan vier procent van de spelers doen wat ze zouden moeten doen, op basis van het hoger vermelde verhaal, dan klapt het systeem in mekaar.  Als meer dan vier procent afhaakt zal men op de STOP-knop drukken en na enkele dagen of weken U de nieuwe spelregels komen uitleggen.  Nu mag Uzelf uitmaken of die nieuwe regels positief of negatief aan uitvallen voor de +95% die hun kop in het zand gestoken hebben.  Hoogstwaarschijnlijk kent U het antwoord op de vraag.  De overblijvende vraag is: Wilt u het antwoord kennen of is het rustgevender om het te negeren?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten