Vraag 9
Volgens het Verdrag van Maastricht
mogen de nationale centrale banken uit de eurozone geen geld uitlenen aan hun
nationale overheden. Tegelijkertijd
kopen de centrale banken van de eurozone massaal staatsschuld op om de virtueel
failliete overheden kunstmatig overeind te houden. De geschiedenis leert ons en de vorige vragen
bevestigen dat de Belgische Staat haar verplichtingen tegenover de Bank en de
privé aandeelhouders niet kan of wil nakomen.
Gelet op de ervaringen sedert 1948 weten we dat de Staat een totaal
onbetrouwbare partner is die telkens weer constructies opzet of wetten
fabriceert om aan haar verplichtingen te ontsnappen of om beslag te leggen op
fondsen die niet toekomen aan de Staat.
Ondertussen is de Nationale Bank van
België niet alleen massaal geld aan het lenen aan de Belgische Staat, de NBB
zorgt er door het dwaze inkoopprogramma van staatsschuld eveneens voor dat
diezelfde Staat quasi geen interesten meer moet betalen op haar gigantische
schuldenberg:
a. De partij die schuldbewijzen
van een schuldenaar koopt en bezit wordt automatisch een schuldeiser die geld
leent aan die schuldenaar: hoe valt dit te rijmen met de bepaling van het
Verdrag van Maastricht hieromtrent?
b. Aangezien de Bank haar
obligaties tot op eindvervaldag behoudt, is de Bank de partij die op
eindvervaldag terugbetaald wordt door de schuldenaar: Betaalt een schuldenaar
zijn schulden af aan de partij aan wie hij het geleende geld schuldig is of betaalt de schuldenaar zijn schulden terug aan de eerste koper van die schuld zelfs al werd die schuld ondertussen door hem verkocht?
c. Hoe betrouwbaar is een
instantie die haar eigen regels niet naleeft?
d. Is het niet raadzaam om
schuldpapier van een onbetrouwbare partner als de Belgische Staat te mijden als de pest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten