De onteigening zonder compensatie van de NBB aandeelhouders

Hoe gingen onze achtbare tegenstrevers tewerk om de privéaandeelhouders van de NBB meermaals te onteigenen zonder compensatie? Dit was een werk van lange adem, de corrupte Belgische politici hebben immers soms ook strategieën voor de lange termijn.

De hold-up :

Begin 1948 zijn de aandelen van de Nationale Bank nog voor de volle honderd procent in handen van privé aandeelhouders.  In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog grijpen de Belgische politieke partijen echter de macht bij de Nationale Bank.  De Staat legt beslag op de oorlogswinsten van de Bank ten belope van 264 miljoen frank en gebruikt 200 miljoen om in te tekenen op 200.000 nieuwe aandelen tegen 1.000 frank per aandeel.  De Staat schrijft dus in tegen de uitgifteprijs van het aandeel uit 1850 terwijl ondertussen de frank met meer dan 90 procent devalueerde en de intrinsieke waarde van het aandeel vele malen de inschrijvingsprijs bedraagt.  De aandeelhouders krijgen, als bescherming tegen een mogelijk machtsmisbruik van de Staat, de bescherming van de "dubbele meerderheid".  In de toekomst zouden bij iedere stemming twee meerderheden nodig zijn: een meerderheid van het aantal neergelegde aandelen die sowieso steeds door de Staat zou worden behaald en een meerderheid van de aandeelhouders, die in principe steeds door de privé aandeelhouders zou moeten behaald worden.  Deze vervelende garantie werd in 1993 zonder enige compensatie bij wet afgeschaft worden.

Een goede vijftig jaar geleden begint men de mythe van geïndexeerde obligatie te creëren. De activa van de NBB zijn van de Staat en de aandeelhouders zijn eigenlijk houders van obligaties die een dividend ontvangen dat gekoppeld is aan de inflatie. Dit was een verschrikkelijke leugen doch als men een leugen dikwijls genoeg herhaalt, en degenen die ze bestrijden worden doodgezwegen, gelooft iedereen uiteindelijk dat de leugen de waarheid is.

In 1988 heeft men gemerkt dat zowat iedereen de leugen gelooft en men gaat een stap verder. De NBB mag haar goud verkopen en de meerwaarden op het goud zullen op een "onbeschikbare reserverekening" worden gestort. Deze onbeschikbare reserverekening komt bij de “liquidatie” van de NBB toe aan de Staat. De opbrengsten van deze reserverekening gaat volledig naar de Staat. Ook nu worden de privéaandeelhouders doodgezwegen en wordt de volgende stap van de oplichting voorbereid.  Op een bijzonder algemene vergadering wordt via aan gemanipuleerde aandeelhoudersvergadering de dubbele meerderheid behaald door het massaal optrommelen van personeelsleden van de Bank en familieleden van de politieke benoemde directeurs.  Het feit dat de pers geen of weinig aandacht besteedde aan heel het gebeuren zorgde er voor dat de nietsvermoedende privé aandeelhouders zwaar in de luren konden worden gelegd.

In 1993 schaft men bij wet en zonder enige compensatie het systeem van "de dubbele meerderheid" af en vanaf nu zijn de minderheidsaandeelhouders volledig overgeleverd aan de grillen van de kortzichtige politici. De protesten van de minderheidsaandeelhouders komen nergens aan bod, klaar voor de feitelijke hold-up dus.

In 1996 wordt het saldo van de “onbeschikbare” reserverekening overgedragen aan de Belgische Staat. Zo raakte België in de eurozone. 
Is de NBB sinds 1996 in liquidatie ?

In 2002 komen de protesten van de minderheidsaandeelhouders eindelijk in de openbaarheid doch dankzij een ijzersterke strategie zijn de regering en de onafhankelijke directeurs van de NBB vast van plan om de kleine garnalen een lesje te leren. Eerst worden de aandeelhouders afgeschilderd als onbetrouwbare speculanten, goudrovers en dergelijke meer zodat de publieke opinie zich resoluut tegen ons keert. De pers laat zich door deze belangrijke en onafhankelijke mensen inpakken. Nadat wij onze argumenten hebben neergelegd bij de rechtbank wijzigt men de wet. De Belgische Staat als aandeelhouder deed hiervoor beroep op de Belgische Staat als wetgever. Made in Belgium ?

In april 2009 wijzigde de Staat andermaal eenzijdig het statuut van de NBB. De “nieuwe winstberekening” voelde aan als een slag in het gezicht van de privéaandeelhouders. Vanaf toen kon de overheid veel meer geld uit de NBB halen. Een nieuwe nationalisering van de winsten van de NBB was een feit.

In april 2011 neemt de NBB “het financieel toezicht” over van de CBFA. De Bank krijgt ondermeer als opdracht het prudentieel toezicht uit te oefenen op de kredietinstellingen, verzekeringsondernemingen en beursvennootschappen. De NBB krijgt er zo een pak bevoegdheden bij die kosten en risico’s met zich meebrengen, allemaal zonder dat de privéaandeelhouders zich hierover kunnen uitspreken. 
Vanaf nu een beursgenoteerde toezichthouder dus ? 


Na de vele wetswijzigingen zijn de minderheidsaandeelhouders van de NBB ondertussen slachtoffer geworden van vier eenzijdige onteigeningen.
Werkelijk een flagrante schending van "het eigendomsrecht" !




"Alleen kleine geheimen hoeven beschermd te worden. 
  Grote geheimen worden beschermd door publiek ongeloof ".

( Marshall McLuhan , Canadees media expert, 1911-1980 )