Negatieve rente, wat gebeurt er?

Rente is een vergoeding op geld dat uitgeleend wordt.

In normale tijden, toen inflatie nog niet bestond, was rente een vergoeding voor het risico dat je liep.  Nadat de overheden na de Eerste Wereldoorlog inflatie invoerden om de oorlogsschulden weg te inflatteren, moest rente zowel de inflatie compenseren als het risico vergoeden.

Negatieve rente bestaat niet, het is een omschrijving die gebruikt wordt om een illegale belasting op geld te camoufleren.

We bevinden ons vandaag in de eindfase van een spel dat begon bij de Federal Reserve Act die door het Amerikaanse parlement gejaagd werd op 23 december 1913 op een moment dat bijna alle parlementsleden in kerstreces waren.  De essentie was dat de Federal Reserve niet enkel over de koopkracht van de dollar moest waken maar ook naar maximale tewerkstelling moest streven.  Dit terwijl traditionele centrale banken enkel de koopkracht van hun munt moesten garanderen en bewaken.

Tussen pakweg 1815 en 1914 was er voor quasi alle Europese landen sprake van absolute muntstabiliteit. Indien er gedurende een bepaald jaar inflatie de kop op stak werd dat gecounterd door een deflatoir beleid van de centrale bank om de zilver- en nadien de goudstandaard te te respecteren.  Toen na de Eerste Wereldoorlog inflatie werd ingevoerd begon een never ending story van muntontwaardingen die ertoe leidde dat de meeste valuta sinds 1914 +/-99,9% van hun waarde verloren.

Na de Tweede Wereldoorlog voerde men de de goud- dollarstandaard in (Bretton Woods) waarbij de Amerikaanse overheid garandeerde dat de dollar zo goed was als goud en dat de Amerikaanse dollar ten alle tijde door de centrale banken wereldwijd kon ingewisseld worden tegen fysiek goud à rato van 35 dollar voor één ounce troy goud (31,10 gram fijn goud).

Toen de VS zwaar boven hun stand gingen leven en verschillende centrale banken in de jaren zestig hun papieren dollars begonnen om te wisselen in fysiek goud waren er verschillende wanhoopspogingen om de schijn hoog te houden doch uiteindelijk was president Richard Nixon op 15 augustus 1971 genoodzaakt om de terugbetalingen in goud stop te zetten.  In feite kregen politici vanaf dat moment de gelegenheid om zoveel geld te drukken als ze wilden om hun korte-termijnproblemen op te lossen.  In het begin werd dat door FED voorzitter Paul Volcker nog bestreden met hoge rentes doch toen Volcker in augustus 1987 vervangen werd door Alan Greenspan was het hek van de dam.

Op Zwarte Maandag 19 oktober 1987 werd Wall Street getroffen door de grootste beurscrash uit de geschiedenis counterde Greenspan dat door massaal liquiditeiten in de markt te pompen om de beurs er terug bovenop te helpen.  En... het werkte.  Wat normaal gezien had moeten uitdraaien op een recessie van 6 tot 10 jaar werd op enkele maanden tijd omgebogen in een opwaartse trend waar we momenteel nog altijd inzitten.

Aangezien de truuk met de duif gewerkt had, werd dat mirakel nadien bij iedere crisis opnieuw gebruikt.  De Golfoorlogen, de Mexicaanse crisis (1994), de Aziatische crisis (1997), de dotcom bubble (2000), 11 september 2001, allemaal werden ze opgelost door massaal liquiditeiten in de markten te pompen en dat leidde uiteindelijk tot de fameuze bankencrisis in 2008 die, wat dacht U, op dezelfde manier werd opgelost doch nu op een nooit eerder geziene schaal.  Zowat alle grootbanken in de wereld waren failliet doch al het vergokte geld werd vervangen door de belastingbetaler waardoor de sowieso al veel te hoge staatsschulden nu naar onhoudbare niveaus werden gekatapulteerd.

Het probleem in 2008 was tweeledig: veel te veel schulden en een rente die veel te laag was om het risico van die schulden te dekken.  Dat probleem loste men op met nog meer schulden en een nog lagere rente.  De aandachtige lezer zal opmerken dat je een natte kelder niet droog krijgt door er water in te pompen doch zo lieten de overheden het wel uitschijnen.  Je mocht enkel niet in de kelder kijken, gewoon die brave mensen geloven op hun woord was voldoende.

Sindsdien ging het van kwaad naar erger en gingen de centrale banken wereldwijd noodgedwongen staatsleningen opkopen om de overheden van verse schulden te voorzien en er tevens voor te zorgen dat diezelfde overheden kopje ondergingen door de explosie van hun rentelasten.  Een duivels spel waaraan zoveel absurde gevolgen gekoppeld zijn dat men er duizelig van wordt.  In 2008 werd ons geld in feite de facto waardeloos gemaakt doch aangezien de massa zoiets pas geloofd als het te laat is, kan het spel blijven duren tot het vertrouwen weggeblazen wordt.

Wie koopt nu die waardeloze rommel van failliete staten zonder dat men daar rente voor krijgt?

Eerst en vooral die centrale banken uiteraard, maar ook verzekeringsmaatschappijen en pensioenfondsen kopen veel van die rommel.  Waarom?  Omdat die genoodzaakt zijn om dat toxische afval te kopen omdat de definitie van die troep zegt dat dit risicoloze beleggingen zijn.  En omdat die staatsleningen risicoloze beleggingen zijn, moeten verzekeringsmaatschappijen daar geen eigen vermogen tegenover stellen.  Als levensverzekeraars goud of aandelen kopen moeten zij de mogelijke risico's afdekken met eigen vermogen, zeg maar kapitaalverhogingen doorvoeren en daar zijn tegenwoordig wellicht weinig kandidaten voor te vinden.  Vergeet tevens niet dat levensverzekeraars & co op eindvervaldag verplicht zijn om hun klanten 100.000 euro, 1 miljoen euro of weet ik veel uit te betalen.  Of een brood op het moment van uitkering 2 euro of een miljoen euro kost, maakt hun rekening niet.  In het contract staat een bepaald bedrag vermeld en wordt er met geen woord gerept over een koppeling aan de koopkracht.

Onthoud vooral dat men Uw spaargeld waardeloos aan het maken is en neem de nodige voorzorgen om te vermijden dat een leven van hard werken en sparen um sonst geweest is.

Persoonlijk voorspelde ik in oktober 2007 dat de bom in de financiële wereld ging barsten, dat de overheden de problemen zouden counteren met meer schulden, dat dit op termijn tot nog grotere problemen zou leiden tot op het moment dat men genoodzaakt zou zijn om de onvermijdelijke reset van het systeem door te voeren.  Vanaf oktober 2007 voorspelde ik tevens dat men nooit zou toegeven dat men de crisis van 2008 verkeerd aangepakt had.  Men zou vertellen dat we bijna uit de put geraakt waren doch dat een onverwacht probleem stokken in de wielen gestoken had.  Welk excuus men zou gebruiken wist ik natuurlijk niet. Dat kon een oorlog zijn, een grote natuurramp, het kon eender welke grote onverwachte klap zijn.

En toen... kwam Covid19 en waren schulden en tekorten ineens totaal onbelangrijk en kregen centrale banken de vrije hand om hun idiote streken nog verder uit te breiden... En nu wachten we geduldig op de eindafrekening en die heeft intussen gigantische proporties aangenomen.  Doch... het was voor Uw eigen goed, Uw gezondheid stond immers op het spel, we hadden geen andere keuze...  Als je ziet hoe gewillig de kudde meegaat met het Covid19 verhaaltje... wie gaat er dan nog aan de financiële crisis denken die in juni 2007 begon en tot uitbarsting kwam in het najaar van 2008?  Daar doe ik mijn groene pet voor af!  Subliem gespeeld!