Een instrument van de monetaire politiek van de centrale bank. De discontopolitiek gaat uit van het principe dat de banken, indien zij liquide middelen nodig hebben voor nieuwe kredietverlening, de in hun bezit zijnde wissels moeten verdisconteren (verkopen of belenen) bij de centrale bank (wisseldisconto). Door de berekening van een hoger disconto- of beleningstarief worden de banken gedwongen een hogere interest aan hun kredietnemers te berekenen waardoor de kredietexpansie wordt geremd. Deze zuiver technische relatie is thans in de meeste lande niet meer zo eng als weleer. Desondanks is er een traditionele band blijven bestaan tussen de rente die de banken hun cliënten voor kredieten in rekening brengen en de tarieven van de centrale bank. De officiële discontovoet zou men de spil van het gehele gamma van intrestvoeten kunnen noemen. Bij de manipulatie van de discontovoet laten de centrale banken zich vooral leiden door de beschouwingen die te maken hebben met de interne conjunctuurtoestand, de betalingsbalanssituatie en de verschillen in intrestpeil in de belangrijkste financiële centra. Hoge discontovoeten zijn een teken van duur geld, lage discontovoeten wijzen in de tegenovergestelde richting: goedkopere en ruimere kredietverlening.
In België heeft d eofficiële discontovoet in de jaren tachtig een grotendeels symbolische betekenis gekregen en fungeert vooral de rente op schatkistpapier als belangrijkste instrument van monetaire politiek van de NBB. Sinds mei 1985 heeft de NBB de wijze van vastlegging van de discontovoet gewijzigd. De discontovoet wordt sindsdien in principe wekelijks bepaald op basis van de, daags voordien van kracht zijnde, rente voor schatkistcertificaten met een looptijd van drie maanden.
(Winkler Prins "discontopolitiek")
Geen opmerkingen:
Een reactie posten