Ondertussen leerden we dat onze Nationale Bank haar onafhankelijkheid verloor op 20 mei 1926 toen politici en commerciële banken de vice-gouverneur van de Generale Maatschappij, Emille Francqui, aanstelden als minister zonder portefeuille om korte metten te maken met gouverneur Hautain.
En het verhaal gaat verder richting de Grote Depressie van de jaren '30:
Op commercieel vlak bleef de NMKN voortbestaan maar de instelling werd onafhankelijk gemaakt van de NBB.
Bovendien werd de raad van bestuur van de NMKN zodanig georganiseerd dat de financiële wereld het doen en laten van de NMKN onder controle kreeg.
Verder wou Francqui de discontokantoren van de Bank gewoonweg afschaffen.
Eerste minister Jaspar besefte echter dat een dergelijke maatregel een te openlijke machtsgreep van de grootbanken en dus veel verzet zou uitlokken.
(de twee voorgaande zinnen dienen enkele malen herlezen te worden om de impact goed te begrijpen!!!)
De Koninklijke Besluiten van 25 oktober 1926 en 14 januari 1927 lieten het aantal kantoren dan ook ongewijzigd. Wel vaardigde de NBB, onder druk van de regering, een nieuw reglement uit, waarin uitdrukkelijk werd bepaald dat de discontokantoren hun activiteit dienden te beperken tot het disconteren van eersterangs korte-termijnhandelspapier.
Bovendien waren op de kantoren strenge controleprocedures van toepassing om overtredingen onmogelijk te maken.
Als doekje voor het bloeden kreeg de Bank toestemming om in het buitenland commerciële kredietoperaties te verrichten.
(De Bank, de frank en de euro pagina 117)
Commentaar: eens politici en commerciële banken de onwillige gouverneur Hautain hadden vervangen door gouverneur-marionet Louis Franck was het een koud kunstje om één voor één al hun dromen uit te laten komen.
Louis Franck, die totaal geen kaas gegeten had van centraal bankieren, was gouverneur-marionet van 1926 tot 1937.
De beroving van de privé aandeelhouders van de NBB kon beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten