Voor 2009 werden de privé aandeelhouders van de NBB systematisch beroofd via de beruchte 3% regel die inhield dat alle opbrengsten op de rentedragende activa van de NBB die hoger lagen dan drie procent automatisch toekwamen aan de Staat. Dat was uiteraard een heel prettig gegeven als de intresten boven de vijf, acht of tien procent lagen. Door de dalende rente smolt dat voordeel voor de Staat echter als sneeuw voor de zon en zodoende werd er een nieuwe wet gecreëerd om de privé aandeelhouders op een andere manier zonder compensatie te onteigenen. De wet van 3 april 2009 zal de politiek benoemde directie van de NBB in de mogelijkheid stellen om willekeurig de winst van de NBB te verdelen. De N-VA, op dat moment nog een vrij kleine partij, schaart zich aan de zijde van de privé aandeelhouders voor de evocatie van die walgelijke wet naar de Senaat.
Op dinsdag 10 februari heb ik hierover een onderhoud met Jan Jambon in het parlement. Jan Jambon verzekert mij dat de N-VA zich achter de legitieme eisen van de privé aandeelhouders schaart en er wordt afgesproken dat N-VA in de toekomst geen belangrijke beslissingen neemt in het Nationale Bank dossier zonder daarover eerst met mij te overleggen. Als gevolg van de N-VA steun wordt ik lid van de partij en krijg ik lidnummer 8380 toegewezen. Nadien wordt het erg stil, er wordt mij nooit om enig advies gevraagd over het dossier NBB, Dexia, Fortis, KBC of Electrabel alhoewel ik in deze dossiers toch tot één van de meest onderlegde mensen in België mag bestempeld worden. Eigenaardig maar ik heb het zodanig druk dat ik er niet echt bij stilsta.
Begin 2011 stel ik mij kandidaat voor de bestuursverkiezingen van de N-VA te Beerse en op 20 februari 2011 word ik als dusdanig unaniem verkozen. Drie dagen later brengt iemand mij op de hoogte dat de regering "in lopende zaken" de herbenoeming van bijna de voltallige directie van de Nationale Bank gaat goedkeuren en Luc Coene gaat benoemen tot gouverneur. Om 8.30 uur stuur ik een sms naar Jan Jambon waarin ik vertel dat ik hoop dat de N-VA zulke belangrijke benoemingen door een regering in lopende zaken niet zonder slag of stoot zal laten passeren. Dezelfde dag om 11.01 mail ik Bart De Wever met dezelfde vraag en opmerkingen. Vanaf dat moment zal ik ondervinden dat men kritische mensen bij de N-VA gewoon negeert.
Op 25 februari worden de NBB benoemingen breeduit toegelicht in de pers en om 14.31 uur zend ik volgend sms naar Jan Jambon: "Geachte heer Jambon, gefeliciteerd met de benoemingen bij de NBB. Mag ik meedelen in de ontvangen zilverlingen?" Als geen ander begrijp ik dat zulke belangrijke benoemingen onmogelijk kunnen passeren zonder het akkoord van de N-VA, die op dat moment in de geschiedenis een steeds belangrijker gewicht kreeg in het Belgische politieke landschap. Bij zulke belangrijke deals, de directeursposten bij de NBB zijn zowat de best betaalde postjes waaraan tevens het meeste macht vastkleeft. Geen enkele politieke partij laat zoiets passeren zonder daarvoor de nodige compensaties uit de brand de slepen. De benoeming van Luc Coene tot gouverneur was daarenboven totaal absurd omdat onafhankelijk vice-gouverneur Luc Coene enkele dagen voor de verkiezingen van 13 juni 2010 nog publiekelijk opgeroepen had om niet op de N-VA te stemmen. Een politiek onafhankelijk vice gouverneur van de centrale bank die de kiezers oproept om niet voor een bepaalde partij te stemmen, in iedere rechtstaat zou zoiets tot het onmiddellijke ontslag van de betrokken persoon leiden. In België vormt zoiets het begin van een nieuwe koehandel. Iedereen wist dat het de ultieme droom van Coene was om gouverneur te worden van de NBB en dat Coene bereid zou zijn tot verregaande toegevingen om deze benoeming binnen te halen.
Aanvankelijk worden mijn berichten genegeerd doch wellicht werd één en ander toch een beetje vervelend en op dinsdag 15 maart 2011 nodigt Jan Jambon mij uit om met hem te komen lunchen in het restaurant van het parlement. Ik word daar goed gesoigneerd met goede champagne, heerlijke wijnen en een heerlijk maal. Tijdens de lunch vertelt Jan Jambon mij een totaal ongeloofwaardig verhaal en ik heb hem dat op het einde van de lunch ook heel duidelijk gezegd. Ze hadden het bij de N-VA te druk gehad en die zaak was aan hun aandacht ontsnapt zodat ze het lieten passeren zonder er erg in te hebben. Zo'n fabeltje gaat er misschien in bij iemand die de materie niet kent doch niet bij een ervaren rot in het vak die heel goed begrijpt hoe zulke zaken gespeeld worden. Enfin, ondanks de fabeltjes wandel ik, onder invloed van het lekkere druivensap, in opperbeste stemming het parlement uit.
Blijkbaar was mijn groene pet in het restaurant van het parlement bij enkele mensen in het oog gesprongen met als gevolg ik de dag na die lunch (16 maart) een telefoontje kreeg van een volksvertegenwoordiger die mij zo snel mogelijk wilde zien omdat hij iets belangrijks met mij wilde bespreken. Op vrijdag 25 maart om 9.30 uur ontmoet ik deze volksvertegenwoordiger waarin deze mij vertelt dat de N-VA als compensatie voor het laten passeren van die benoemingen een directeurspost werd toegewezen voor 2014, de volksvertegenwoordiger in kwestie vertelt mij ook over wie het gaat. Ik laat hier en daar mijn licht eens schijnen en vrij snel wordt mij door iemand anders bevestigd dat dit verhaal klopt, deze andere volksvertegenwoordiger bevestigt mij tevens dat het over de man gaat waarvan de naam mij eerder werd meegedeeld. Na het nodige opzoekingswerk mail ik Jan Jambon op woensdag 4 mei 2011 om hem te mede te delen hetgeen mij uit verschillende hoeken werd bevestigd. Opnieuw geen enkele reactie.
Ik uit mijn ongenoegen hieromtrent op de bestuursvergaderingen van de N-VA te Beerse en op de arrondissementele raad waarin ik vrij snel na mijn verkiezing gecoöpteerd was. Het voordeel van die arrondissementele vergaderingen was dat daar steeds één of meerdere parlementsleden aanwezig waren. Er wordt echter niet gereageerd op mijn grieven en ook niet op de mails die ik over de zaak richt aan verschillende mensen. Zelfs volksvertegenwoordigers, die mij herhaaldelijk beloven dat ze zullen antwoorden, laten op geen enkel moment nog iets van zich horen.
Op de arrondissementele raad van maandag 6 juni te Kasterlee deel ik mee dat ik mijn ontslag als bestuurslid zal moeten indienen indien men mij blijft negeren. Geen enkele reactie. Hetzelfde scenario herhaalt zich op de AB vergadering van maandag 4 juli 2011. Op het verslag van de vergadering van 4 juli wordt volgend belangrijk zinnetje geacteerd:
"Erik Geenen verduidelijk zijn standpunt over de afspraken met de NBB die al dan niet nagekomen zijn".
Op de arrondissementele bestuursvergadering van maandag 12 september voeg ik de daad bij het woord. Per mail, kondig ik mijn ontslag als bestuurslid aan en 's avonds op de vergadering dien ik dit gemotiveerd ontslag schriftelijk in en geef ik mondeling de nodige toelichtingen. Veel van de gewone leden komen mij vertellen hoezeer ze dit betreuren doch van de kopstukken zal geen enkele persoon ook maar enige moeite doen om mij van gedacht te doen veranderen.
In mijn ontslagbrief dd. 12 september 2011 vermeld ik onder meer het volgende:
"..... Zoals jullie weten heb ik het bijzonder moeilijk gehad met de niet nageleefde afspraken omtrent de Nationale Bank en tot op heden ontving ik hiervoor geen enkele aanvaardbare uitleg of verontschuldiging......... Om deze redenen zal ik vanavond op het AB met pijn in het hart mijn ontslag aanbieden als bestuurslid van de N-VA. Dit gebeurt zonder slechte gevoelens of verbittering en daarom zal ik naar de buitenwereld ook niet communiceren over mijn vertrek. Ik zal wel lid blijven van de partij en mocht men mij ooit nodig hebben om één en ander uit te leggen over de evoluties op de financiële markten en/of de impact op de toekomst zal ik hierop met plezier ingaan".
In het volgende hoofdstuk het onwaarschijnlijke vervolg van dit droevige verhaal waarin de top van de N-VA enkele cruciale bepalingen in de statuten van de partij opzettelijk overtrad om zich van mij te kunnen ontdoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten