Een kilogram brood van 0,13 naar 350 miljard mark!

Het feit dat Joegoslavië op 1 januari 1994 een nieuwe dinar invoerde die gelijk was aan 100.000.000.000.000.000.000 pre-1990 dinar zegt niet zoveel omdat dergelijke absurde bedragen het menselijk verstand te boven gaan.   Aan de hand van de evolutie van de prijs van een brood kunnen we de materie op een begrijpelijke manier voorstellen. 

Ziehier de evolutie van een kilogram brood in Duitsland tussen 1914 en 1924: 

In 1914 betaalde een Duitser 0,13 mark voor een brood; 

In 1918 kostte een brood 0,22 mark (+69%); 

In 1920 steeg de broodprijs tot 1,20 mark (+45%); 

In juni 1922 was de broodprijs gestegen tot 3,50 mark (+192%); 

In januari 1923 bedroeg de broodprijs 700 mark (+20.000%); 

In mei 1923 was de kostprijs van een brood gestegen tot 1.200 mark (+71%); 

Op 25 juli 1923 was de broodprijs gestegen tot 100.000 mark (+8.233%); 

Op 2 september 1923 moest je twee miljoen mark neertellen voor een brood (+1.900%): 

Op 20 oktober 1923 kostte een brood 670 miljoen mark (+33.498%): 

Op 1 november 1923 betaalde een Duitse burger 3 miljard mark voor een brood (+347%); 

Op 15 november 1923 steeg de broodprijs tot 80 miljard mark (+2.566%). 

Op die vijftiende november 1923 kostte een pint bier welgeteld 50 miljard mark. 

Op diezelfde vijftiende november 1923 introduceerde de Duitse regering een nieuwe munt genaamd de Rentemark. De Rentemark werd gewaardborgd door al het land en de industrie die in handen van de Duitse overheid was. 
Eén nieuwe Rentemark was gelijk aan 1.000 miljard oude marken. 

Nu het geld terug gedekt was door bestaande activa in plaats van beloftes van politici stabiliseerde de nieuwe munt doch quasi alle Duitse burgers bleven geruïneerd achter.  We zijn niet op de hoogte van klachten van mensen die hun vertrouwen aan gouden marken geschonken hadden.

Begin 1924 kostte een brood opnieuw 0,35 Rentemark. 
In oude marken was dat 350 miljard mark of 337% meer als op 15 november 1923.

Evolutie van de inflatie tussen 1835 en 1914

De Nationale Bank van België verschaft ons duidelijk gegevens betreffende de inflatie tussen 1835 en 1914. 

Als we het prijspeil uit 1914 gelijkstellen aan 100 geeft dit volgend beeld: 
1835: index 88; 
1840: index 96; 
1850: index 88; 
1860: index 100; 
1870: index 101; 
1880: index 99; 
1890: index 90; 
1900: index 89; 
1910: index 92; 
1914: index 100. 

Je ziet hoe de Nationale Bank in die tijd haar taak als behoeder van de koopkracht van de frank nauwgezet invult.  Uiteraard zorgen spanningen, revoluties en dergelijke regelmatig voor fluctuaties, de centrale bank zorgt ervoor dat het effect van eventuele inflatie ongedaan gemaakt wordt. 

Deze informatie is cruciaal om te begrijpen waarom er bij de oprichting van de NBB in 1850 niet voorzien werd in het indexeren van dat eerste dividend van 60 frank.  Waarom zou men rekening moeten houden met een fenomeen dat niet mocht bestaan?

De Nationale Bank was immers opgericht om er voor te zorgen dat de frank zijn koopkracht zou behouden. Tot het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog doet de NBB plichtsbewust datgene waarvoor ze opgericht was.  Na de Grote Oorlog zou de Bank een speeltje worden in de handen van politici en commerciële banken.

Het bedrog met het papier!

Bij het volgende verhaal moet je rekening houden met het feit dat de goudprijs vandaag slechts gedeeltelijk de enorme waardevermindering van het papiergeld weerspiegelt.   De goudprijs is met andere woorden historisch gezien fel ondergewaardeerd doch je krijgt toch een idee van hetgeen er zich afgespeeld heeft.

Met de wet van 25 juni 1832 wordt de waarde van de frank als volgt bepaald: 

1 Belgische frank = 4,5 gram fijn zilver = 0,290322 gram fijn goud 1 kilogram goud = 15,5 kilogram zilver.

Met de wet van 25 oktober 1926 legt de regering volgende pariteit vast: 

1 Belgische frank = 0,0418422 gram goud of een devaluatie van +85%.

Met de wet van 31 maart 1936 wordt de waarde van de frank als volgt omschreven: 1 Belgische frank = 0,0301264 gram goud of een nieuwe devaluatie van 28%. 

Op 1 mei 1944 wordt de waarde van de Belgische frank opnieuw aangepast tot 0,0202765 gram goud of een een nieuwe waardedaling van 33%.

Met de wet van 22 september 1949 bepaalt de regering de waarde van de frank als volgt: 1 Belgische frank = 0,01777341755 gram goud of opnieuw min 12%.

De jongste devaluatie van 8,5% werd in 1982 doorgevoerd doch ondertussen hadden de monetaire bollebozen op 15 augustus 1971 het lastige goud overboord gegooid zodat Jan met de pet onmogelijk kan volgen wat er eigenlijk met zijn geld gebeurt.

Rekening houdend met alle factoren daalde de waarde van de Belgische frank tussen 1914 en heden met  ongeveer 99,7%. 

Iedereen kent het spreekwoord "eerlijk als goud".  

De brave goedgelovigen die dit wensen te vervangen door "eerlijk als politici en politiek benoemde centrale bankiers" zijn uiteraard vrij om dit te doen.

Politiek en politiek benoemde rechters in België!

In augustus 2002 veranderde de regering de wetgeving in verband met de Nationale Bank op basis van de argumenten die de aandeelhouders gebruikt hadden in hun verzoekschrift voor de Rechtbank van Koophandel te Brussel.

De wetgever die, tijdens een juridische procedure, de wetgeving wijzigt in het voordeel van één van de partijen?  Druist dat niet in tegen het Grondwettelijk Recht?

Wij dus naar de politieke krokodillen van het Grondwettelijk Hof.
De "onafhankelijke" rechters, waarvan er een deel als politicus zelf deelgenomen had aan de plundering van de reserves van de Nationale Bank, zagen er geen graten in.

De wet van 2 augustus 2002 was immers geen nieuwe wet!
Het was een interpretatieve wet!
Die interpretatieve wet legde uit wat onze volksvertegenwoordigers in 1926 bedoelden met de term "emissierecht" met het oog op de invoering van de euro!

Op basis van onze argumenten (!!!!) legde de regering in augustus 2002 uit hoe de Belgische politici in 1926 anticipeerden op de invoering van de euro.  Tja, dan wordt alles duidelijk natuurlijk.

Zouden er in andere ontwikkelde landen ook zulke dingen gebeuren?

Directeur De Wachter Mechelen 15-02-2017

Mijn interventie na de voordracht van directeur Marcia De Wachter vandaag te Mechelen:

Directeur De Wachter, ik ben er stil van geworden.  Vandaag heeft U quasi hetzelfde verhaal verteld dat ik de voorbije tien jaar ben blijven herhalen.  Het enige probleem is dat U het nog niet aandurft om de juiste conclusies te trekken.

Toen ik in de periode 2005-2007 de algemene vergaderingen van Fortis en DEXIA bijwoonde was alles rozengeur en maneschijn.  De winsten explodeerden, de Nationale Bank en de commerciële banken droomden van eeuwige groei zonder zorgen.  Terwijl de bankiers zweefden vormden zich de zeepbellen die in 2008 voor een kleine verrassing zouden zorgen.

Nadien kwamen wereldwijd alle onderzoekscommissies tot dezelfde vaststelling: de crisis was het gevolg van teveel schulden gekoppeld aan het feit dat de rente op die schulden te laag was om het risico te dekken.  Maar wat gebeurde er?

In plaats van grote kuis te houden verkozen politici en centrale bankiers om het zootje kunstmatig overeind te houden met nog meer schulden en een nog lagere rente.  Het spreekt voor zich dat je een probleem van teveel schulden niet oplost door nog veel meer schulden te maken en de rente op nul te zetten.  Steeds meer mensen beginnen te beseffen dat het probleem dag na dag groter wordt en stellen zich de vraag wat hen te wachten staat.

Mijn korte ja of neen vraag: 
Vindt U ergens in mijn redenering een fout?

Antwoord directeur De Wachter:
Er zit geen fout in Uw redenering.