Schriftelijke vragen worden opgenomen in de notulen en aangezien de directie van de Nationale Bank al 16 jaar weigert om de antwoorden op de gestelde vragen te notuleren is een aandeelhouder verplicht om zoveel mogelijk informatie in zijn vraag te verwerken zodat men in de toekomst toch enigszins kan nagaan wat er zich afgespeeld heeft.
De reden waarom de directie van de Nationale Bank weigert om de antwoorden te notuleren is duidelijk: Ze hebben namelijk geen enkele verdediging tegen de flagrante inbreuken die zij gepleegd hebben en zo creëren ze de ruimte om het ene jaar iets totaal anders te vertellen dan het volgende jaar.
In een brief aan Jaak Van Der Gucht schreef de Regentenraad een aantal maanden geleden dat ze niet van plan waren om het debat aan te gaan met de privé aandeelhouders. Dat is uiteraard te begrijpen, je kunt moeilijk een debat aangaan als je geen enkel fatsoenlijk argument kunt produceren om je handelswijze te verdedigen. Sinds 2001 weigert de directie iedere dialoog met de privé aandeelhouders, zij hadden er alle vertrouwen in dat de corrupte Belgische rechtbanken het vuile zaakje wel binnen de Belgische landsgrenzen zouden houden. Daar zijn ze de voorbije vijftien jaar voorlopig in geslaagd.
zaterdag 29 april 2017
Vraag 1 Algemene Vergadering NBB
Machtsmisbruik,
willekeur en oplichting zijn onmiskenbaar de meest typerende woorden voor het
tragische spel rond de Nationale Bank. Soms is het bedrog echter zo
zichtbaar en openlijk dat de ganse vertoning een beetje zielig wordt.
Reeds jaren voer ik gericht actie tegen de jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro van de Nationale Bank aan de Staat. Dit jaar ontvangen de privé aandeelhouders (50% van de aandelen) netto een dividend van ongeveer 19,9 miljoen euro terwijl er ongeveer 300 miljoen naar euro naar de Staat gaat (50% van de aandelen). In die 300 miljoen euro zit de hoger vermelde schenking van 24,4 miljoen waarvan alle directeurs al sedert 2012 met het schaamrood op de wangen moeten toegeven dat de Bank die 24,4 miljoen helemaal niet verschuldigd is aan de Staat. Waar komt die 24,4 miljoen euro vandaan?
Het gaat hier over een erfenis van de Tweede Wereldoorlog. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rekeningen opgemaakt en nadat men zoveel mogelijk de Belgische Staat had bevoordeeld, bleef de Staat toch nog 35 miljard frank, in die tijd nog veel geld, schuldig aan de Nationale Bank. Die schuld werd het levende bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Belgische politici want, naast het feit dat ze nooit terugbetaald werd, toverde men die schuld om tot een eeuwigdurende bron van inkomsten voor de schuldenaar die in gebreke bleef. Hoe zit de vork aan de steel?
Om de Belgische Staat andermaal te bevoordelen moest de Staat slechts 0,1% rente betalen op die schuld van 35 miljard hetgeen uiteraard meebracht dat onze politici niet veel zin hadden om zo'n goedkoop krediet terug te betalen. Je kunt de situatie een beetje vergelijken met één van de gevolgen van de politiek van de ECB vandaag: Waarom zouden politici met begrotingsproblemen zware inspanningen leveren als ze dankzij de ECB quasi gratis geld krijgen?
Van die 35 miljard frank werd uiteindelijk slechts één miljard terugbetaald en het saldo van 34 miljard bleef doodleuk als schuldvordering in de boeken van de NBB staan zodat die schuld langzaam maar zeker kon wegrotten door de inflatie. Maar toen kwam het Verdrag van Maastricht roet in het eten strooien want volgens dat Verdrag mochten landen, die wilden toetreden tot de euro, geen schulden hebben bij hun centrale banken. Aangezien België nog voor 34 miljard frank in het rood stond bij de NBB werd die schuld dus een no pasaran situatie voor ons land naar de euro. Hoeveel was die 34 miljard uit 1948 in koopkrachttermen trouwens nog waard in 1991? Maakten de Belgische politici een eind aan het schandaal en werd die schuld eindelijk vereffend? Neen, er werd een meesterlijk oplichtersplan uitgewerkt.
Reeds jaren voer ik gericht actie tegen de jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro van de Nationale Bank aan de Staat. Dit jaar ontvangen de privé aandeelhouders (50% van de aandelen) netto een dividend van ongeveer 19,9 miljoen euro terwijl er ongeveer 300 miljoen naar euro naar de Staat gaat (50% van de aandelen). In die 300 miljoen euro zit de hoger vermelde schenking van 24,4 miljoen waarvan alle directeurs al sedert 2012 met het schaamrood op de wangen moeten toegeven dat de Bank die 24,4 miljoen helemaal niet verschuldigd is aan de Staat. Waar komt die 24,4 miljoen euro vandaan?
Het gaat hier over een erfenis van de Tweede Wereldoorlog. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rekeningen opgemaakt en nadat men zoveel mogelijk de Belgische Staat had bevoordeeld, bleef de Staat toch nog 35 miljard frank, in die tijd nog veel geld, schuldig aan de Nationale Bank. Die schuld werd het levende bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Belgische politici want, naast het feit dat ze nooit terugbetaald werd, toverde men die schuld om tot een eeuwigdurende bron van inkomsten voor de schuldenaar die in gebreke bleef. Hoe zit de vork aan de steel?
Om de Belgische Staat andermaal te bevoordelen moest de Staat slechts 0,1% rente betalen op die schuld van 35 miljard hetgeen uiteraard meebracht dat onze politici niet veel zin hadden om zo'n goedkoop krediet terug te betalen. Je kunt de situatie een beetje vergelijken met één van de gevolgen van de politiek van de ECB vandaag: Waarom zouden politici met begrotingsproblemen zware inspanningen leveren als ze dankzij de ECB quasi gratis geld krijgen?
Van die 35 miljard frank werd uiteindelijk slechts één miljard terugbetaald en het saldo van 34 miljard bleef doodleuk als schuldvordering in de boeken van de NBB staan zodat die schuld langzaam maar zeker kon wegrotten door de inflatie. Maar toen kwam het Verdrag van Maastricht roet in het eten strooien want volgens dat Verdrag mochten landen, die wilden toetreden tot de euro, geen schulden hebben bij hun centrale banken. Aangezien België nog voor 34 miljard frank in het rood stond bij de NBB werd die schuld dus een no pasaran situatie voor ons land naar de euro. Hoeveel was die 34 miljard uit 1948 in koopkrachttermen trouwens nog waard in 1991? Maakten de Belgische politici een eind aan het schandaal en werd die schuld eindelijk vereffend? Neen, er werd een meesterlijk oplichtersplan uitgewerkt.
Op 2 januari
1991 sloten de Belgische Staat en de Nationale Bank een geheim akkoord waarbij
die uitstaande schuld werd omgezet in Belgische staatsleningen en waarbij
overeengekomen werd dat de Bank jaarlijks 2,9% rente zou betalen aan de Staat.
Een schuldeiser die rente moet betalen aan een schuldenaar die in gebreke
blijft...... Het zal wel een typisch Belgisch sjoemelverhaal zijn zeker.
Waar komt die 2,9% vandaan?
Tot de jongste onteigening zonder compensatie van 2009 gold de schandelijke 3% regel die bepaalde dat alle winsten van de Bank, die uitstegen boven de 3% rendement op het vermogen, rechtstreeks toekwamen aan de Staat. Deze regel was nog enigszins verdedigbaar op het moment dat inflatie nog niet bestond doch na de Eerste Wereldoorlog ging die vlieger helemaal niet meer op. Immers, op het moment dat de inflatie hoger lag dan drie procent kreeg je per definitie een de facto onteigening van de aandeelhouders. Toen Luc Coene en co in 2009 in de gaten kregen dat de rente misschien richting nul ging gaan, werd de oneerlijke 3% regel overboord gegooid en vervangen door een nieuwe regeling waarbij men zelfs bij een extreem lage rente geld naar de Staat kon blijven sluizen.
Terwijl die jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro in feite nooit had mogen bestaan werd ze na de coup van 2009 gepromoveerd tot schandaal buiten categorie. Na het afschaffen van die drie procent regel was er uiteraard geen enkele reden meer om die 2,9% (3% - 0,1% = 2,9%) op die nooit terugbetaalde schuld te blijven betalen en dit werd de jongste jaren op de algemene vergaderingen van de Bank ieder jaar door de directie bevestigd.
De kracht van verandering ging aan dit schandaal een einde stellen en de N-VA was na de verkiezingen van 2014 zelfs zo dapper om het afschaffen van die betaling in het regeerakkoord te laten opnemen. Doch toen de lucratieve postjes eenmaal binnen waren was er bij de N-VA blijkbaar geen ruimte meer voor een beetje fatsoen zodat ook in 2016 opnieuw onterecht 24,4 miljoen euro aan de Staat geschonken werd.
Zoals hoger aangegeven ligt die 24,4 miljoen euro 22,6% boven het totale netto-dividend dat dit jaar aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt waardoor de situatie uiteraard helemaal absurd wordt. Dergelijke walgelijke praktijken worden goedgekeurd door alle traditionele partijen inclusief veranderingspartij N-VA, zelfstandigenorganisatie Unizo en het Verbond der Belgische Ondernemingen die allemaal zetelen in de Regentenraad. De traditionele Belgische politieke partijen liggen aan de basis van het plunderen van de reserves van de NBB en zodoende hebben zij er alle belang bij dat alles bij het oude blijft om te voorkomen dat de onwaarschijnlijke reeks oplichterspraktijken blootgelegd wordt. De N-VA had echter volkomen propere handen in dit schandaaldossier doch blijkbaar moesten fatsoen en eer wijken voor machtshonger. Weigeren om dergelijke wanpraktijken stop te zetten is zonder enige twijfel niet erg verstandig omdat men hier zondigt tegen één van de basisregels in een samenleving die zegt dat het geen schande is om fouten te maken doch dat het weigeren om fouten recht te zetten misdadig is. Hier betreft het een zaak die zo duidelijk en eenvoudig is dat ze door iedereen kan begrepen worden. Dit wordt zonder twijfel één van de spreekwoordelijke nagels die op termijn onvermijdelijk hun plaats in de doodskist zullen opeisen. Vorige maand las ik een boek waarin een wenende Winston Churchill, na zijn pijnlijke verkiezingsnederlaag in 1945, mijmerend tegen zijn secretaresse zei: “Ik heb er geen spijt van, mijn naam zal in de geschiedenis vermeld worden”. De privé aandeelhouders van de Nationale Bank zullen er zorg voor dragen dat de namen van alle onafhankelijke directeurs en regenten van de Bank gepast zullen vermeld worden in de geschiedenisboeken als de mensen die uit eigenbelang en machtshonger de reserves van de Bank geplunderd hebben om oneerlijke, onbekwame politici een beetje meer speelruimte te bezorgen.
Tot de jongste onteigening zonder compensatie van 2009 gold de schandelijke 3% regel die bepaalde dat alle winsten van de Bank, die uitstegen boven de 3% rendement op het vermogen, rechtstreeks toekwamen aan de Staat. Deze regel was nog enigszins verdedigbaar op het moment dat inflatie nog niet bestond doch na de Eerste Wereldoorlog ging die vlieger helemaal niet meer op. Immers, op het moment dat de inflatie hoger lag dan drie procent kreeg je per definitie een de facto onteigening van de aandeelhouders. Toen Luc Coene en co in 2009 in de gaten kregen dat de rente misschien richting nul ging gaan, werd de oneerlijke 3% regel overboord gegooid en vervangen door een nieuwe regeling waarbij men zelfs bij een extreem lage rente geld naar de Staat kon blijven sluizen.
Terwijl die jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro in feite nooit had mogen bestaan werd ze na de coup van 2009 gepromoveerd tot schandaal buiten categorie. Na het afschaffen van die drie procent regel was er uiteraard geen enkele reden meer om die 2,9% (3% - 0,1% = 2,9%) op die nooit terugbetaalde schuld te blijven betalen en dit werd de jongste jaren op de algemene vergaderingen van de Bank ieder jaar door de directie bevestigd.
De kracht van verandering ging aan dit schandaal een einde stellen en de N-VA was na de verkiezingen van 2014 zelfs zo dapper om het afschaffen van die betaling in het regeerakkoord te laten opnemen. Doch toen de lucratieve postjes eenmaal binnen waren was er bij de N-VA blijkbaar geen ruimte meer voor een beetje fatsoen zodat ook in 2016 opnieuw onterecht 24,4 miljoen euro aan de Staat geschonken werd.
Zoals hoger aangegeven ligt die 24,4 miljoen euro 22,6% boven het totale netto-dividend dat dit jaar aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt waardoor de situatie uiteraard helemaal absurd wordt. Dergelijke walgelijke praktijken worden goedgekeurd door alle traditionele partijen inclusief veranderingspartij N-VA, zelfstandigenorganisatie Unizo en het Verbond der Belgische Ondernemingen die allemaal zetelen in de Regentenraad. De traditionele Belgische politieke partijen liggen aan de basis van het plunderen van de reserves van de NBB en zodoende hebben zij er alle belang bij dat alles bij het oude blijft om te voorkomen dat de onwaarschijnlijke reeks oplichterspraktijken blootgelegd wordt. De N-VA had echter volkomen propere handen in dit schandaaldossier doch blijkbaar moesten fatsoen en eer wijken voor machtshonger. Weigeren om dergelijke wanpraktijken stop te zetten is zonder enige twijfel niet erg verstandig omdat men hier zondigt tegen één van de basisregels in een samenleving die zegt dat het geen schande is om fouten te maken doch dat het weigeren om fouten recht te zetten misdadig is. Hier betreft het een zaak die zo duidelijk en eenvoudig is dat ze door iedereen kan begrepen worden. Dit wordt zonder twijfel één van de spreekwoordelijke nagels die op termijn onvermijdelijk hun plaats in de doodskist zullen opeisen. Vorige maand las ik een boek waarin een wenende Winston Churchill, na zijn pijnlijke verkiezingsnederlaag in 1945, mijmerend tegen zijn secretaresse zei: “Ik heb er geen spijt van, mijn naam zal in de geschiedenis vermeld worden”. De privé aandeelhouders van de Nationale Bank zullen er zorg voor dragen dat de namen van alle onafhankelijke directeurs en regenten van de Bank gepast zullen vermeld worden in de geschiedenisboeken als de mensen die uit eigenbelang en machtshonger de reserves van de Bank geplunderd hebben om oneerlijke, onbekwame politici een beetje meer speelruimte te bezorgen.
Op pagina 77
van het jaarverslag wordt de parabel van de schande als volgt voorgesteld:
“24,4 miljoen euro: Jaarlijks aan de Staat gestort bedrag
ter compensatie van de meeruitgaven die voor de Staat voortvloeien uit de
conversie van de geconsolideerde schuld tegenover de Bank in verhandelbare
effecten. De meerkosten voor de Staat
van die in 1991 uitgevoerde conversie zijn gelijk aan het verschil tussen de 3%
die hij aan de Bank liet, overeenkomstig de toenmalige verdelingsregel en de
forfaitaire toelage van 0,1% die de Staat tot dan toe verschuldigd was op zijn
geconsolideerde schuld tegenover de Bank.
Op het bedrag van die schuld, namelijk 34 miljard frank, beloopt dat
verschil 986 miljoen frank, dat is 24,4 miljoen euro”.
A. Aangezien de
directie van de Bank sedert 2012 ieder jaar unaniem verklaart dat de Bank die
24,4 miljoen euro sedert 2009 niet meer verschuldigd is aan de Staat neem ik
aan dat deze discussie gesloten is. Of
zijn er directieleden of regenten die sinds vorig jaar van mening veranderd
zijn?
B. In de verklarende
tekst op pagina 77 wordt duidelijk gesproken over “de toenmalige
verdelingsregeling”. Dit betekent
onherroepelijk dat die verdelingsregeling vandaag niet meer van toepassing
is. Reikt de onafhankelijkheid van de
directie van de Nationale Bank zo ver dat zelfs betalingen, die niet meer
verschuldigd zijn, niet stopgezet kunnen worden?
C. In de
verklarende tekst wordt verwezen naar het verschil tussen de 3%, die de Staat
na de conversie moest betalen op de nooit vereffende schuld, en de symbolische 0,1%
die de Bank jaarlijks mocht binnenrijven.
De meerkost voor de Staat bedroeg in 1991 dus 2,9% of 24,4 miljoen euro. Hoeveel bedroeg die virtuele meerkost voor de
Staat in 2016?
D. Wat was het
gemiddelde rendement dat de Bank ontving op de Belgische staatsleningen in
portefeuille?
E. Wanneer gaat
de Bank deze onzinnige stortingen stopzetten?
F. Heeft de
directie al stappen ondernomen om de sedert 2010 jaarlijks onterecht
uitgekeerde 24,4 miljoen euro terug te vorderen?
G. Sedert 2010
gaat het in het verhaal van die 24,4 miljoen ondertussen over een totaal van
170,8 miljoen euro die onterecht aan de Staat overgemaakt werd. Hoe gaat de Regentenraad dit rechttrekken?
H. Hoeveel
nalatigheidsintresten gaan hierop aangerekend worden?
I.
Indien de Regentenraad zelf niet over het nodige gezond
verstand beschikt lijkt het mij het makkelijkst dat de Regentenraad die 170,8
miljoen plus nalatigheidsintresten afhoudt van de winst die doorgesluisd wordt
naar de Schatkist. Kan de Regentenraad
hierover tijdens de algemene vergadering duidelijkheid verschaffen en het
antwoord opnemen in de notulen?
J. Op pagina 81
van het jaarverslag staat duidelijk vermeld hoe de Regentenraad in alle
onafhankelijkheid de winst verdeelt. Het
mag dan ook geen enkel probleem zijn om deze schandelijke situatie volgend jaar
recht te trekken. Kan de Regentenraad
tijdens de algemene vergadering van maandag 15 mei 2017 hierover een duidelijk
standpunt formuleren of is de onafhankelijkheid van die Regentenraad toch niet
zo totaal als voorgesteld?
K. Rekening
houdend met het feit dat het totale netto-dividend voor de privé aandeelhouders
dit jaar minder dan 20 miljoen euro bedraagt en dat de Staat, naast alle andere
oneerlijke machinaties, zo maar een cadeautje krijgt van 24,4 miljoen euro, 22%
meer dan het totale netto-dividend van de privé aandeelhouders….. Is er binnen de Regentenraad dan geen enkele
onafhankelijke sterveling die aanvoelt dat er hier niets klopt? Wat is het standpunt hieromtrent van regent
Karel Van Eetvelt (Unizo) en van regent Pieter Timmermans (VBO)? Kunnen deze regenten hierover toelichting verschaffen
op de algemene vergadering van de Bank?
vrijdag 21 april 2017
Oproep Algemene Vergadering 15 mei!
Maandag 15 mei staat de jaarlijkse algemene vergadering van de Nationale Bank op het programma.
Dat het aandeel nog steeds op minder dan tien procent van zijn werkelijke waarde noteert is enkel te wijten aan het feit dat onze politici en hun marionetten bij de Nationale Bank er van uit gaan dat de strijd van de privé aandeelhouders vroeg of laat een natuurlijke dood zal sterven. Het feit dat zo weinig aandeelhouders bereid zijn om jaarlijks één dag op te offeren om hun belangen te verdedigen, is spijtig genoeg de hoofdreden waarom deze affaire nu reeds zo lang aansleept. Nochtans is het verschil tussen drieduizend of meer dan vijftienduizend euro per aandeel meer dan de moeite waard om eens uit de luie zetel te komen om de corruptie bij de NBB aan de kaak te stellen.
Daarom opnieuw een dringende oproep aan iedere NBB aandeelhouder om op maandag 15 mei paraat te zijn op de Algemene Vergadering.
Aandeelhouders met aandelen op rekening geven opdracht aan hun financiële instelling om het nodige te doen met het oog op het bijwonen van de Algemene Vergadering van de Nationale Bank.
Aandeelhouders met aandelen op naam bij de NBB volgen de richtlijnen die zij per brief ontvangen hebben.
Sedert het bekendmaken van de resultaten en de winstverdeling over 2016 heb ik op deze blog verschillende heldere analyses gepubliceerd. Een van de belangrijkste elementen, die ik heb vermeld, is zeker het feit dat de jongste vijf jaar niet minder dan 3.760 euro per aandeel in de beschikbare reserves (eigendom van alle aandeelhouders) gepompt werd. De koers noteert vandaag dus 20% beneden het kapitaal dat de jongste vijf jaar in de reserves ingebracht werd. Een aandeel Nationale Bank werd op die manier de jongste vijf jaar alleen 3.760 euro meer waard, de aangroei van de andere 162 jaar krijgt U er gratis bij. Meer dan de moeite om die onwaarschijnlijke onderwaardering mee weg te komen werken.
Hopelijk vind ik U op maandag 15 mei aan mijn zijde en ik ben ervan overtuigd dat U hiermee ook Jaak Van Der Gucht, de jongste jaren zonder meer de belangrijkste strijder voor de rechten van de NBB aandeelhouders, een groot plezier zult doen.
maandag 17 april 2017
Politiek gebrabbel over meerwaardebelasting!
De jongste jaren wordt rond het begrip "meerwaardebelasting" regelmatig een politiek balonnetje opgelaten. Sommigen doen alsof ze tegen zijn doch ze zijn enkel op zoek naar compensaties om vroeg of laat toch akkoord te gaan. Daarom houden ze de discussie gecompliceerd in plaats van heldere taal te gebruiken. Zo vermijden ze dat hun kiesvee begrijpt waarover het gaat.
Het is nochtans heel eenvoudig:
zonder absolute garantie van muntstabiliteit is een meerwaardebelasting regelrechte diefstal. Aangezien onze ECB inflatie probeert te creëren is deze basisvoorwaarde, om een meerwaardebelasting in te voeren, helemaal niet aanwezig.
Inflatie is een allesverterend monster dat langzaam maar zeker de waarde van je vermogen aanvreet. Meestal langzaam doch soms ook snel zoals de devaluatie van de Belgische frank met 85% in 1926.
Een duidelijk voorbeeld is het eerste dividend van de Nationale Bank van België:
In 1852 bedroeg dat dividend 60 frank
Vandaag bedraagt dat dividend 1,5 euro
Tussen 1852 en vandaag verloor onze munt meer dan 99,9% van z'n waarde
De waarde van 60 frank uit 1852 komt overeen met 1.500 euro vandaag.
Voorstanders van een meerwaardebelasting zouden zeggen dat het verschil tussen die 1.500 euro en 60 frank 1.498,5 euro bedraagt en dus belast kan worden terwijl de meerwaarde in werkelijkheid nul euro bedraagt.
Benieuwd welke politieke partij deze eenvoudige logica overneemt om de belachelijke en bedrieglijke discussie te stoppen.
Het is nochtans heel eenvoudig:
zonder absolute garantie van muntstabiliteit is een meerwaardebelasting regelrechte diefstal. Aangezien onze ECB inflatie probeert te creëren is deze basisvoorwaarde, om een meerwaardebelasting in te voeren, helemaal niet aanwezig.
Inflatie is een allesverterend monster dat langzaam maar zeker de waarde van je vermogen aanvreet. Meestal langzaam doch soms ook snel zoals de devaluatie van de Belgische frank met 85% in 1926.
Een duidelijk voorbeeld is het eerste dividend van de Nationale Bank van België:
In 1852 bedroeg dat dividend 60 frank
Vandaag bedraagt dat dividend 1,5 euro
Tussen 1852 en vandaag verloor onze munt meer dan 99,9% van z'n waarde
De waarde van 60 frank uit 1852 komt overeen met 1.500 euro vandaag.
Voorstanders van een meerwaardebelasting zouden zeggen dat het verschil tussen die 1.500 euro en 60 frank 1.498,5 euro bedraagt en dus belast kan worden terwijl de meerwaarde in werkelijkheid nul euro bedraagt.
Benieuwd welke politieke partij deze eenvoudige logica overneemt om de belachelijke en bedrieglijke discussie te stoppen.
donderdag 13 april 2017
De nagel en zijn doodskist!
Oplichting, willekeur en machtsmisbruik zijn onmiskenbaar de meest typerende woorden voor het tragische spel rond de Nationale Bank. Soms is het bedrog echter zo zichtbaar en openlijk dat de ganse vertoning een beetje zielig wordt.
Reeds jaren voer ik gericht actie tegen de jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro van de Nationale Bank aan de Staat. Enkele dagen geleden gaf ik al aan dat dit jaar de privé aandeelhouders (50% van de aandelen) netto een dividend ontvangen van ongeveer 19,9 miljoen euro terwijl er ongeveer 300 miljoen naar euro naar de Staat gaat (50% van de aandelen). In die 300 miljoen euro zit de hoger vermelde schenking van 24,4 miljoen waarvan alle directeurs al sedert 2012 met het schaamrood op de wangen moeten toegeven dat de Bank die 24,4 miljoen eigenlijk helemaal niet verschuldigd is aan de Staat. Waar komt die 24,4 miljoen euro vandaan?
Het gaat hier over een erfenis van de Tweede Wereldoorlog. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rekeningen opgemaakt en nadat men zoveel mogelijk de Belgische Staat had bevoordeeld, bleef de Staat toch nog 35 miljard frank, in die tijd nog veel geld, schuldig aan de Nationale Bank. Die schuld werd het levende bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Belgische politici want, naast het feit dat ze nooit terugbetaald werd, toverde men die schuld om tot een eeuwigdurende bron van inkomsten voor de schuldenaar die in gebreke bleef. Hoe zit de vork aan de steel?
Om de Belgische Staat andermaal flink te bevoordelen moest de Staat slechts 0,1% rente betalen op die schuld van 35 miljard hetgeen uiteraard meebracht dat onze politici niet veel zin hadden om zo'n goedkoop krediet terug te betalen. Je kunt de situatie een beetje vergelijken met één van de gevolgen van de politiek van de ECB vandaag: Waarom zouden politici met begrotingsproblemen zware inspanningen leveren als ze dankzij de ECB quasi gratis geld krijgen?
Van die 35 miljard frank werd uiteindelijk slechts één miljard terugbetaald en het saldo van 34 miljard bleef doodleuk als schuldvordering in de boeken van de NBB staan zodat ze langzaam maar zeker kon wegrotten door de inflatie. Maar toen kwam het Verdrag van Maastricht roet in het eten strooien want volgens dat Verdrag mochten Staten, die wilden toetreden tot de euro, geen schulden hebben bij hun centrale banken. Aangezien België nog voor 34 miljard in het rood stond bij de NBB werd die schuld dus een no pasaran situatie voor ons land naar de euro. Hoe veel was die 34 miljard uit 1948 in koopkrachttermen nog waard in 1991? Dacht je dat onze Belgische politici een eind maakten aan het schandaal en na al die jaren die schuld vereffenden? Dan heb je verkeerd gedacht.
Op 2 januari 1991 sluiten de Belgische Staat en de Nationale Bank een geheim akkoord waarbij die uitstaande schuld werd omgezet in Belgische staatsleningen en waarbij overeengekomen werd dat de Bank jaarlijks 2,9% rente zou betalen aan de Staat. Een schuldeiser die rente moet betalen aan een schuldenaar die in gebreke blijft...... Het zal wel een typisch Belgisch sjoemelverhaal zijn zeker. Waar komt die 2,9% vandaan?
Tot de jongste onteigening zonder compensatie van 2009 gold de schandelijke 3% regel die bepaalde dat alle winsten van de Bank die uitstegen boven de 3% rendement op het vermogen rechtstreeks toekwamen aan de Staat. Deze regel was nog enigszins verdedigbaar op het moment dat inflatie nog niet bestond doch na de Eerste Wereldoorlog ging die vlieger in feite niet meer op. Immers, op het moment dat de inflatie hoger lag dan drie procent kreeg je per definitie een de facto onteigening van de aandeelhouders. Toen Luc Coene en co in 2009 in de gaten kregen dat de rente misschien richting nul ging gaan, werd de oneerlijke 3% regel overboord gegooid en vervangen door een nieuwe regeling waarbij men zelfs bij een extreem lage rente geld naar de Staat kon blijven sluizen.
Terwijl die jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro in feite nooit had mogen bestaan werd ze na de coup van 2009 gepromoveerd tot schandaal buiten categorie. Na het afschaffen van die drie procent regel was er uiteraard geen enkele reden meer om die 2,9% (3% - 0,1% = 2,9%) op die nooit terugbetaalde schuld te blijven betalen en dit werd de jongste jaren ieder jaar door de directie bevestigd.
De kracht van verandering ging aan dit schandaal een einde stellen en de N-VA was na de verkiezingen van 2014 zelfs zo dapper om het afschaffen van die betaling in het regeerakkoord te laten opnemen. Doch toen de lucratieve postjes eenmaal binnen waren was er bij de N-VA blijkbaar geen ruimte meer voor een beetje fatsoen zodat ook in 2016 onterecht 24,4 miljoen euro aan de Staat geschonken werd.
Zoals hoger aangegeven ligt die 24,4 miljoen euro 22,6% boven het totale nettodividend dat dit jaar aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt waardoor de situatie uiteraard helemaal absurd wordt. Dergelijke walgelijke praktijken worden goedgekeurd door onze vrienden van de N-VA, zelfstandigenorganisatie Unizo en het Verbond der Belgische Ondernemingen die allemaal zetelen in de Regentenraad. De traditionele Belgische politieke partijen liggen aan de basis van het plunderen van de reserves van de NBB dus hadden zij er alle belang bij dat alles bij het oude bleef om te voorkomen dat de onwaarschijnlijke reeks oplichterspraktijken blootgelegd werden. De N-VA had echter volkomen propere handen in dit schandaaldossier doch na mijn standrechtelijke liquidatie als lid van de N-VA in 2012 was ik er quasi zeker van dat de partij van de verandering vast van plan was om het corrupte spel bij de Nationale Bank voluit mee te spelen. Spijtig genoeg werd mijn vrees bewaarheid.
Weigeren om dergelijke wanpraktijken stop te zetten is zonder enige twijfel niet erg verstandig omdat men hier zondigt tegen één van de basisregels in een samenleving die zegt dat het geen schande is om fouten te maken doch dat het weigeren om fouten recht te zetten misdadig is. Hier betreft het een zaak die zo duidelijk en eenvoudig is dat ze door iedereen kan begrepen worden. De nagel die op termijn onvermijdelijk zijn plaats in de doodskist opeist.
Reeds jaren voer ik gericht actie tegen de jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro van de Nationale Bank aan de Staat. Enkele dagen geleden gaf ik al aan dat dit jaar de privé aandeelhouders (50% van de aandelen) netto een dividend ontvangen van ongeveer 19,9 miljoen euro terwijl er ongeveer 300 miljoen naar euro naar de Staat gaat (50% van de aandelen). In die 300 miljoen euro zit de hoger vermelde schenking van 24,4 miljoen waarvan alle directeurs al sedert 2012 met het schaamrood op de wangen moeten toegeven dat de Bank die 24,4 miljoen eigenlijk helemaal niet verschuldigd is aan de Staat. Waar komt die 24,4 miljoen euro vandaan?
Het gaat hier over een erfenis van de Tweede Wereldoorlog. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rekeningen opgemaakt en nadat men zoveel mogelijk de Belgische Staat had bevoordeeld, bleef de Staat toch nog 35 miljard frank, in die tijd nog veel geld, schuldig aan de Nationale Bank. Die schuld werd het levende bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Belgische politici want, naast het feit dat ze nooit terugbetaald werd, toverde men die schuld om tot een eeuwigdurende bron van inkomsten voor de schuldenaar die in gebreke bleef. Hoe zit de vork aan de steel?
Om de Belgische Staat andermaal flink te bevoordelen moest de Staat slechts 0,1% rente betalen op die schuld van 35 miljard hetgeen uiteraard meebracht dat onze politici niet veel zin hadden om zo'n goedkoop krediet terug te betalen. Je kunt de situatie een beetje vergelijken met één van de gevolgen van de politiek van de ECB vandaag: Waarom zouden politici met begrotingsproblemen zware inspanningen leveren als ze dankzij de ECB quasi gratis geld krijgen?
Van die 35 miljard frank werd uiteindelijk slechts één miljard terugbetaald en het saldo van 34 miljard bleef doodleuk als schuldvordering in de boeken van de NBB staan zodat ze langzaam maar zeker kon wegrotten door de inflatie. Maar toen kwam het Verdrag van Maastricht roet in het eten strooien want volgens dat Verdrag mochten Staten, die wilden toetreden tot de euro, geen schulden hebben bij hun centrale banken. Aangezien België nog voor 34 miljard in het rood stond bij de NBB werd die schuld dus een no pasaran situatie voor ons land naar de euro. Hoe veel was die 34 miljard uit 1948 in koopkrachttermen nog waard in 1991? Dacht je dat onze Belgische politici een eind maakten aan het schandaal en na al die jaren die schuld vereffenden? Dan heb je verkeerd gedacht.
Op 2 januari 1991 sluiten de Belgische Staat en de Nationale Bank een geheim akkoord waarbij die uitstaande schuld werd omgezet in Belgische staatsleningen en waarbij overeengekomen werd dat de Bank jaarlijks 2,9% rente zou betalen aan de Staat. Een schuldeiser die rente moet betalen aan een schuldenaar die in gebreke blijft...... Het zal wel een typisch Belgisch sjoemelverhaal zijn zeker. Waar komt die 2,9% vandaan?
Tot de jongste onteigening zonder compensatie van 2009 gold de schandelijke 3% regel die bepaalde dat alle winsten van de Bank die uitstegen boven de 3% rendement op het vermogen rechtstreeks toekwamen aan de Staat. Deze regel was nog enigszins verdedigbaar op het moment dat inflatie nog niet bestond doch na de Eerste Wereldoorlog ging die vlieger in feite niet meer op. Immers, op het moment dat de inflatie hoger lag dan drie procent kreeg je per definitie een de facto onteigening van de aandeelhouders. Toen Luc Coene en co in 2009 in de gaten kregen dat de rente misschien richting nul ging gaan, werd de oneerlijke 3% regel overboord gegooid en vervangen door een nieuwe regeling waarbij men zelfs bij een extreem lage rente geld naar de Staat kon blijven sluizen.
Terwijl die jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro in feite nooit had mogen bestaan werd ze na de coup van 2009 gepromoveerd tot schandaal buiten categorie. Na het afschaffen van die drie procent regel was er uiteraard geen enkele reden meer om die 2,9% (3% - 0,1% = 2,9%) op die nooit terugbetaalde schuld te blijven betalen en dit werd de jongste jaren ieder jaar door de directie bevestigd.
De kracht van verandering ging aan dit schandaal een einde stellen en de N-VA was na de verkiezingen van 2014 zelfs zo dapper om het afschaffen van die betaling in het regeerakkoord te laten opnemen. Doch toen de lucratieve postjes eenmaal binnen waren was er bij de N-VA blijkbaar geen ruimte meer voor een beetje fatsoen zodat ook in 2016 onterecht 24,4 miljoen euro aan de Staat geschonken werd.
Zoals hoger aangegeven ligt die 24,4 miljoen euro 22,6% boven het totale nettodividend dat dit jaar aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt waardoor de situatie uiteraard helemaal absurd wordt. Dergelijke walgelijke praktijken worden goedgekeurd door onze vrienden van de N-VA, zelfstandigenorganisatie Unizo en het Verbond der Belgische Ondernemingen die allemaal zetelen in de Regentenraad. De traditionele Belgische politieke partijen liggen aan de basis van het plunderen van de reserves van de NBB dus hadden zij er alle belang bij dat alles bij het oude bleef om te voorkomen dat de onwaarschijnlijke reeks oplichterspraktijken blootgelegd werden. De N-VA had echter volkomen propere handen in dit schandaaldossier doch na mijn standrechtelijke liquidatie als lid van de N-VA in 2012 was ik er quasi zeker van dat de partij van de verandering vast van plan was om het corrupte spel bij de Nationale Bank voluit mee te spelen. Spijtig genoeg werd mijn vrees bewaarheid.
Weigeren om dergelijke wanpraktijken stop te zetten is zonder enige twijfel niet erg verstandig omdat men hier zondigt tegen één van de basisregels in een samenleving die zegt dat het geen schande is om fouten te maken doch dat het weigeren om fouten recht te zetten misdadig is. Hier betreft het een zaak die zo duidelijk en eenvoudig is dat ze door iedereen kan begrepen worden. De nagel die op termijn onvermijdelijk zijn plaats in de doodskist opeist.
zondag 9 april 2017
Historisch perspectief winstverdeling Nationale Bank
Het is van cruciaal belang om het reilen en zeilen bij de Nationale Bank in het juiste historische perspectief te plaatsen omdat de waarden en zekerheden uit 1850 niet overeenstemmen met de realiteit vandaag.
Toen de Bank in 1850 opgericht werd, was inflatie een absoluut taboe. Goud en zilver waren betrouwbare betaalinstrumenten terwijl talloze ongelukken met papiergeld de terechte argwaan van de burger tegenover de papieren experimenten van keizers, koningen en politici stevig overeind hield. Inflatie was zodoende taboe en moest ten alle prijzen bestreden worden. Dit zou zo blijven tot en met de Eerste Wereldoorlog waarna de overheden inflatie en devaluaties gingen gebruiken om hun schulden te neutraliseren.
De geschiedenis zal aantonen dat het beleid van de ECB, om een inflatie van twee procent na te streven, neerkomt op het waardeloos maken van ons geld. Een centrale bank mag eventueel een inflatie van maximaal twee procent gedogen doch mag in geen enkel geval trachten om inflatie te creëren. Inflatie is een moeilijk te controleren monster en de gevolgen van het huidige beleid van de centrale bankiers wereldwijd staat garant voor zware ongelukken waarbij spaarders en gepensioneerden het hardst zullen getroffen worden.
Het is voor iedereen duidelijk dat een centrale bank geen gewoon bedrijf is. Een centrale bank is een onderneming waar het Algemeen Belang automatisch voorrang heeft op winstmaximalisatie. Om de geldhonger van de privé beleggers te beteugelen, bestaat het dividend van de Nationale Bank uit twee delen:
een eerste gegarandeerd dividend van zes procent op het kapitaal;
een tweede dividend dat als een soort van bonus uitgekeerd wordt indien goede resultaten dit toelaten.
Het grote probleem is dat men vergeten is dat eerste dividend van zes procent aan te passen aan de evolutie van de koopkracht sinds men het inflatie taboe vaarwel zei na de Eerste Wereldoorlog. Daardoor bedraagt het eerste dividend bij de Nationale Bank vandaag nog steeds 1,5 euro of dezelfde zestig frank uit 1851 terwijl de vermindering van de koopkracht sinds 1914 meer dan 99,9 procent bedraagt.
Om de zaak in een juist perspectief te plaatsen:
In 1850 stond 60 frank gelijk met bijna twee maandlonen van een mijnwerker;
In 1851 bedroeg de jaarwedde van toenmalig NBB gouverneur de Haussy 18.500 frank!
Huidig gouverneur Jan Smets verdient vandaag, inclusief zijn geheime verloning bij de Bank voor Internationale Betalingen, om en bij de 500.000 euro of twintig miljoen frank.
Terwijl de wedde van de gouverneur steeg met een goede honderdenachtduizend procent steeg het eerste dividend voor de aandeelhouders van de Bank met 0%. Indien het eerste dividend hetzelfde parcours zou hebben afgelegd als de wedde van de gouverneur zou het vandaag meer dan 1.607 euro per aandeel bedragen, een klein beetje meer dan de 1,5 euro die de aandeelhouders ontvangen.
Een burger, die vandaag beroep doet op een vakman, betaalt uiteraard ook meer dan 0,75 euro per maand. Wellicht ligt 0,75 euro per minuut dichter bij de realiteit vandaag.
Dit jaar ontvangen de privé aandeelhouders van de Bank bruto 140 euro per aandeel of 98,55 euro netto. Het totale brutodividend ligt zodoende ongeveer 90% onder het koopkrachtniveau van het eerste dividend uit 1851.
Het probleem is dat we bij de Nationale Bank, na een geschiedenis van 167 jaar over enorme bedragen spreken. Zo roofden de Belgische politici de voorbije twintig jaar meer dan tien miljard euro uit de reserves van de Nationale Bank. Dit komt overeen met meer dan 50.000 euro per aandeel dat de Staat bezit. Let op! Hier spreken we enkel over het geld dat uit de reserves gestolen werd en laten we de enorme bedragen, die op allerlei andere manieren naar de Staat werden versluisd, buiten beschouwing.
"Privé aandeelhouders horen niet thuis in een centrale bank", wordt dikwijls gezegd. Daar kan over gediscussieerd worden doch het is een onweerlegbaar feit dat privé aandeelhouders een zekere bescherming bieden tegen machtsgeile en geldhongerige politici. Mochten de privé aandeelhouders van de Nationale Bank in 2002 niet in het verzet gegaan zijn tegen de onrechtmatige plunderingen van de reserves van de Bank zou er van die reserves vandaag wellicht nog weinig overblijven.
In 1970 was België nog één van de tien rijkste landen ter wereld, vandaag is ons land een met schulden overladen koninkrijk waarin onze politici de jongste 45 jaar zowat al onze reserves verkwanseld hebben om aan de macht te kunnen blijven. Vandaag hebben de Belgen het nog steeds onnoemelijk beter dan de meeste van hun medemensen doch het is een kunstmatige welvaart geworden die gedragen wordt door almaar meer schulden en de liquidatie van onze reserves. Denken we bij dit laatste maar aan de liquidatie van onze goudvoorraad (van 1303 naar 227 ton!), het plunderen van de pensioenreserves bij oa de Nationale Bank en Belgacom, de verkoop van overheidsgebouwen, ASLK, Gemeentekrediet en tal van andere activa.
Eind 1970 had België een totale overheidsschuld van 621 miljard frank (15,39 miljard euro)
Vandaag zitten we, ondanks het verkwanselen van al onze reserves, boven 450 miljard euro.
Als we rekening houden met de door de overheid aangegane verplichtingen zoals pensioenen en dergelijke zit die schuld ver boven de duizend miljard euro.
Op maandag 15 mei kunt U op de algemene vergadering van de Nationale Bank aan de afgevaardigden van alle regeringspartijen uitleggen wat U van deze evolutie vindt.
Toen de Bank in 1850 opgericht werd, was inflatie een absoluut taboe. Goud en zilver waren betrouwbare betaalinstrumenten terwijl talloze ongelukken met papiergeld de terechte argwaan van de burger tegenover de papieren experimenten van keizers, koningen en politici stevig overeind hield. Inflatie was zodoende taboe en moest ten alle prijzen bestreden worden. Dit zou zo blijven tot en met de Eerste Wereldoorlog waarna de overheden inflatie en devaluaties gingen gebruiken om hun schulden te neutraliseren.
De geschiedenis zal aantonen dat het beleid van de ECB, om een inflatie van twee procent na te streven, neerkomt op het waardeloos maken van ons geld. Een centrale bank mag eventueel een inflatie van maximaal twee procent gedogen doch mag in geen enkel geval trachten om inflatie te creëren. Inflatie is een moeilijk te controleren monster en de gevolgen van het huidige beleid van de centrale bankiers wereldwijd staat garant voor zware ongelukken waarbij spaarders en gepensioneerden het hardst zullen getroffen worden.
Het is voor iedereen duidelijk dat een centrale bank geen gewoon bedrijf is. Een centrale bank is een onderneming waar het Algemeen Belang automatisch voorrang heeft op winstmaximalisatie. Om de geldhonger van de privé beleggers te beteugelen, bestaat het dividend van de Nationale Bank uit twee delen:
een eerste gegarandeerd dividend van zes procent op het kapitaal;
een tweede dividend dat als een soort van bonus uitgekeerd wordt indien goede resultaten dit toelaten.
Het grote probleem is dat men vergeten is dat eerste dividend van zes procent aan te passen aan de evolutie van de koopkracht sinds men het inflatie taboe vaarwel zei na de Eerste Wereldoorlog. Daardoor bedraagt het eerste dividend bij de Nationale Bank vandaag nog steeds 1,5 euro of dezelfde zestig frank uit 1851 terwijl de vermindering van de koopkracht sinds 1914 meer dan 99,9 procent bedraagt.
Om de zaak in een juist perspectief te plaatsen:
In 1850 stond 60 frank gelijk met bijna twee maandlonen van een mijnwerker;
In 1851 bedroeg de jaarwedde van toenmalig NBB gouverneur de Haussy 18.500 frank!
Huidig gouverneur Jan Smets verdient vandaag, inclusief zijn geheime verloning bij de Bank voor Internationale Betalingen, om en bij de 500.000 euro of twintig miljoen frank.
Terwijl de wedde van de gouverneur steeg met een goede honderdenachtduizend procent steeg het eerste dividend voor de aandeelhouders van de Bank met 0%. Indien het eerste dividend hetzelfde parcours zou hebben afgelegd als de wedde van de gouverneur zou het vandaag meer dan 1.607 euro per aandeel bedragen, een klein beetje meer dan de 1,5 euro die de aandeelhouders ontvangen.
Een burger, die vandaag beroep doet op een vakman, betaalt uiteraard ook meer dan 0,75 euro per maand. Wellicht ligt 0,75 euro per minuut dichter bij de realiteit vandaag.
Dit jaar ontvangen de privé aandeelhouders van de Bank bruto 140 euro per aandeel of 98,55 euro netto. Het totale brutodividend ligt zodoende ongeveer 90% onder het koopkrachtniveau van het eerste dividend uit 1851.
Het probleem is dat we bij de Nationale Bank, na een geschiedenis van 167 jaar over enorme bedragen spreken. Zo roofden de Belgische politici de voorbije twintig jaar meer dan tien miljard euro uit de reserves van de Nationale Bank. Dit komt overeen met meer dan 50.000 euro per aandeel dat de Staat bezit. Let op! Hier spreken we enkel over het geld dat uit de reserves gestolen werd en laten we de enorme bedragen, die op allerlei andere manieren naar de Staat werden versluisd, buiten beschouwing.
"Privé aandeelhouders horen niet thuis in een centrale bank", wordt dikwijls gezegd. Daar kan over gediscussieerd worden doch het is een onweerlegbaar feit dat privé aandeelhouders een zekere bescherming bieden tegen machtsgeile en geldhongerige politici. Mochten de privé aandeelhouders van de Nationale Bank in 2002 niet in het verzet gegaan zijn tegen de onrechtmatige plunderingen van de reserves van de Bank zou er van die reserves vandaag wellicht nog weinig overblijven.
In 1970 was België nog één van de tien rijkste landen ter wereld, vandaag is ons land een met schulden overladen koninkrijk waarin onze politici de jongste 45 jaar zowat al onze reserves verkwanseld hebben om aan de macht te kunnen blijven. Vandaag hebben de Belgen het nog steeds onnoemelijk beter dan de meeste van hun medemensen doch het is een kunstmatige welvaart geworden die gedragen wordt door almaar meer schulden en de liquidatie van onze reserves. Denken we bij dit laatste maar aan de liquidatie van onze goudvoorraad (van 1303 naar 227 ton!), het plunderen van de pensioenreserves bij oa de Nationale Bank en Belgacom, de verkoop van overheidsgebouwen, ASLK, Gemeentekrediet en tal van andere activa.
Eind 1970 had België een totale overheidsschuld van 621 miljard frank (15,39 miljard euro)
Vandaag zitten we, ondanks het verkwanselen van al onze reserves, boven 450 miljard euro.
Als we rekening houden met de door de overheid aangegane verplichtingen zoals pensioenen en dergelijke zit die schuld ver boven de duizend miljard euro.
Op maandag 15 mei kunt U op de algemene vergadering van de Nationale Bank aan de afgevaardigden van alle regeringspartijen uitleggen wat U van deze evolutie vindt.
De onteigening zonder compensatie van de NBB aandeelhouders
Hoe gingen onze achtbare tegenstrevers tewerk om de privéaandeelhouders van de NBB meermaals te onteigenen zonder compensatie? Dit was een werk van lange adem, de corrupte Belgische politici hebben immers soms ook strategieën voor de lange termijn.
De hold-up :
Begin 1948 zijn de aandelen van de Nationale Bank nog voor de volle honderd procent in handen van privé aandeelhouders. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog grijpen de Belgische politieke partijen echter de macht bij de Nationale Bank. De Staat legt beslag op de oorlogswinsten van de Bank ten belope van 264 miljoen frank en gebruikt 200 miljoen om in te tekenen op 200.000 nieuwe aandelen tegen 1.000 frank per aandeel. De Staat schrijft dus in tegen de uitgifteprijs van het aandeel uit 1850 terwijl ondertussen de frank met meer dan 90 procent devalueerde en de intrinsieke waarde van het aandeel vele malen de inschrijvingsprijs bedraagt. De aandeelhouders krijgen, als bescherming tegen een mogelijk machtsmisbruik van de Staat, de bescherming van de "dubbele meerderheid". In de toekomst zouden bij iedere stemming twee meerderheden nodig zijn: een meerderheid van het aantal neergelegde aandelen die sowieso steeds door de Staat zou worden behaald en een meerderheid van de aandeelhouders, die in principe steeds door de privé aandeelhouders zou moeten behaald worden. Deze vervelende garantie werd in 1993 zonder enige compensatie bij wet afgeschaft worden.
Een goede vijftig jaar geleden begint men de mythe van geïndexeerde obligatie te creëren. De activa van de NBB zijn van de Staat en de aandeelhouders zijn eigenlijk houders van obligaties die een dividend ontvangen dat gekoppeld is aan de inflatie. Dit was een verschrikkelijke leugen doch als men een leugen dikwijls genoeg herhaalt, en degenen die ze bestrijden worden doodgezwegen, gelooft iedereen uiteindelijk dat de leugen de waarheid is.
In 1988 heeft men gemerkt dat zowat iedereen de leugen gelooft en men gaat een stap verder. De NBB mag haar goud verkopen en de meerwaarden op het goud zullen op een "onbeschikbare reserverekening" worden gestort. Deze onbeschikbare reserverekening komt bij de “liquidatie” van de NBB toe aan de Staat. De opbrengsten van deze reserverekening gaat volledig naar de Staat. Ook nu worden de privéaandeelhouders doodgezwegen en wordt de volgende stap van de oplichting voorbereid. Op een bijzonder algemene vergadering wordt via aan gemanipuleerde aandeelhoudersvergadering de dubbele meerderheid behaald door het massaal optrommelen van personeelsleden van de Bank en familieleden van de politieke benoemde directeurs. Het feit dat de pers geen of weinig aandacht besteedde aan heel het gebeuren zorgde er voor dat de nietsvermoedende privé aandeelhouders zwaar in de luren konden worden gelegd.
In 1993 schaft men bij wet en zonder enige compensatie het systeem van "de dubbele meerderheid" af en vanaf nu zijn de minderheidsaandeelhouders volledig overgeleverd aan de grillen van de kortzichtige politici. De protesten van de minderheidsaandeelhouders komen nergens aan bod, klaar voor de feitelijke hold-up dus.
In 1996 wordt het saldo van de “onbeschikbare” reserverekening overgedragen aan de Belgische Staat. Zo raakte België in de eurozone.
Is de NBB sinds 1996 in liquidatie ?
Is de NBB sinds 1996 in liquidatie ?
In 2002 komen de protesten van de minderheidsaandeelhouders eindelijk in de openbaarheid doch dankzij een ijzersterke strategie zijn de regering en de onafhankelijke directeurs van de NBB vast van plan om de kleine garnalen een lesje te leren. Eerst worden de aandeelhouders afgeschilderd als onbetrouwbare speculanten, goudrovers en dergelijke meer zodat de publieke opinie zich resoluut tegen ons keert. De pers laat zich door deze belangrijke en onafhankelijke mensen inpakken. Nadat wij onze argumenten hebben neergelegd bij de rechtbank wijzigt men de wet. De Belgische Staat als aandeelhouder deed hiervoor beroep op de Belgische Staat als wetgever. Made in Belgium ?
In april 2009 wijzigde de Staat andermaal eenzijdig het statuut van de NBB. De “nieuwe winstberekening” voelde aan als een slag in het gezicht van de privéaandeelhouders. Vanaf toen kon de overheid veel meer geld uit de NBB halen. Een nieuwe nationalisering van de winsten van de NBB was een feit.
In april 2011 neemt de NBB “het financieel toezicht” over van de CBFA. De Bank krijgt ondermeer als opdracht het prudentieel toezicht uit te oefenen op de kredietinstellingen, verzekeringsondernemingen en beursvennootschappen. De NBB krijgt er zo een pak bevoegdheden bij die kosten en risico’s met zich meebrengen, allemaal zonder dat de privéaandeelhouders zich hierover kunnen uitspreken.
Vanaf nu een beursgenoteerde toezichthouder dus ?
Na de vele wetswijzigingen zijn de minderheidsaandeelhouders van de NBB ondertussen slachtoffer geworden van vier eenzijdige onteigeningen.
Werkelijk een flagrante schending van "het eigendomsrecht" !
"Alleen kleine geheimen hoeven beschermd te worden.
Grote geheimen worden beschermd door publiek ongeloof ".
( Marshall McLuhan , Canadees media expert, 1911-1980 )
Vanaf nu een beursgenoteerde toezichthouder dus ?
Na de vele wetswijzigingen zijn de minderheidsaandeelhouders van de NBB ondertussen slachtoffer geworden van vier eenzijdige onteigeningen.
Werkelijk een flagrante schending van "het eigendomsrecht" !
"Alleen kleine geheimen hoeven beschermd te worden.
Grote geheimen worden beschermd door publiek ongeloof ".
( Marshall McLuhan , Canadees media expert, 1911-1980 )
Winstverdeling NBB 2016
Over 2016 behaalde de Nationale Bank een nettowinst van 638 miljoen of 88 miljoen euro meer dan over het boekjaar 2015.
De winst werd als volgt verdeeld:
319,1 miljoen euro of 797 euro per aandeel naar de beschikbare reserves;
56,316 miljoen euro als dividend voor de aandeelhouders (50% privé, 50% Staat);
262,8 miljoen euro, het saldo, als geschenk voor de Staat.
De dividendpolitiek wordt al enkele decennia misbruikt om de koers van het aandeel kunstmatig laag te houden. Dit jaar krijgen de privé aandeelhouders netto 19,71 miljoen euro toebedeeld terwijl er meer dan 300 miljoen euro uitgekeerd wordt aan de Staat.
Bij dit alles niet uit het oog verliezen dat de Staat nooit één cent geïnvesteerd heeft in de Nationale Bank, 100% van het kapitaal werd ingebracht door de privé aandeelhouders. Het feit, dat de Staat zich in 1948 exact 50% van de aandelen toegeëigend heeft, verandert daar uiteraard niks aan.
Om het dividend zo laag mogelijk te houden, misbruikt de corrupte Regentenraad reeds vele jaren de reserves doch dat is uiteraard een mes dat aan twee kanten snijdt. Immers, door jaarlijks zoveel mogelijk geld in de beschikbare reserves te pompen stijgt de intrinsieke waarde van het aandeel jaarlijks substantieel. Laat ons even de evolutie tijdens de voorbije vijf boekjaren op een rijtje zetten:
2016: toevoeging beschikbare reserves 797 euro per aandeel;
2015: toevoeging beschikbare reserves 687 euro per aandeel;
2014: toevoeging beschikbare reserves 849 euro per aandeel;
2013: toevoeging beschikbare reserves 592 euro per aandeel;
2012: toevoeging beschikbare reserves 835 euro per aandeel.
Dit maakt dat over de voorbije vijf boekjaren de intrinsieke waarde van het NBB aandeel steeg met 3.760 euro per aandeel!
De koers van het aandeel sloot vrijdag op een kleine 3.000 euro of 20% beneden de 3.760 euro die de jongste vijf jaar toegevoegd werd aan de beschikbare reserves. De reden hiervoor ligt uitsluitend bij de willekeur en het machtsmisbruik die de politici en hun marionetten bij de NBB tentoongespreid hebben. Nu zijn willekeur en machtsmisbruik twee zaken die nog nooit in de geschiedenis ongestraft gebleven zijn en ook nu zullen zij, die zich hieraan bezondigd hebben, daarvoor vroeg of laat de tol betalen.
De werkelijke intrinsieke waarde van het NBB aandeel ligt vandaag ver boven de dertigduizend euro per aandeel en dit maakt dit aandeel aantoonbaar het goedkoopste aandeel ter wereld.
In de loop van de namiddag kom ik uitgebreid op de winstverdeling over 2016 terug en zal ik het ook netjes in een correct historisch perspectief plaatsen.
De winst werd als volgt verdeeld:
319,1 miljoen euro of 797 euro per aandeel naar de beschikbare reserves;
56,316 miljoen euro als dividend voor de aandeelhouders (50% privé, 50% Staat);
262,8 miljoen euro, het saldo, als geschenk voor de Staat.
De dividendpolitiek wordt al enkele decennia misbruikt om de koers van het aandeel kunstmatig laag te houden. Dit jaar krijgen de privé aandeelhouders netto 19,71 miljoen euro toebedeeld terwijl er meer dan 300 miljoen euro uitgekeerd wordt aan de Staat.
Bij dit alles niet uit het oog verliezen dat de Staat nooit één cent geïnvesteerd heeft in de Nationale Bank, 100% van het kapitaal werd ingebracht door de privé aandeelhouders. Het feit, dat de Staat zich in 1948 exact 50% van de aandelen toegeëigend heeft, verandert daar uiteraard niks aan.
Om het dividend zo laag mogelijk te houden, misbruikt de corrupte Regentenraad reeds vele jaren de reserves doch dat is uiteraard een mes dat aan twee kanten snijdt. Immers, door jaarlijks zoveel mogelijk geld in de beschikbare reserves te pompen stijgt de intrinsieke waarde van het aandeel jaarlijks substantieel. Laat ons even de evolutie tijdens de voorbije vijf boekjaren op een rijtje zetten:
2016: toevoeging beschikbare reserves 797 euro per aandeel;
2015: toevoeging beschikbare reserves 687 euro per aandeel;
2014: toevoeging beschikbare reserves 849 euro per aandeel;
2013: toevoeging beschikbare reserves 592 euro per aandeel;
2012: toevoeging beschikbare reserves 835 euro per aandeel.
Dit maakt dat over de voorbije vijf boekjaren de intrinsieke waarde van het NBB aandeel steeg met 3.760 euro per aandeel!
De koers van het aandeel sloot vrijdag op een kleine 3.000 euro of 20% beneden de 3.760 euro die de jongste vijf jaar toegevoegd werd aan de beschikbare reserves. De reden hiervoor ligt uitsluitend bij de willekeur en het machtsmisbruik die de politici en hun marionetten bij de NBB tentoongespreid hebben. Nu zijn willekeur en machtsmisbruik twee zaken die nog nooit in de geschiedenis ongestraft gebleven zijn en ook nu zullen zij, die zich hieraan bezondigd hebben, daarvoor vroeg of laat de tol betalen.
De werkelijke intrinsieke waarde van het NBB aandeel ligt vandaag ver boven de dertigduizend euro per aandeel en dit maakt dit aandeel aantoonbaar het goedkoopste aandeel ter wereld.
In de loop van de namiddag kom ik uitgebreid op de winstverdeling over 2016 terug en zal ik het ook netjes in een correct historisch perspectief plaatsen.
Abonneren op:
Posts (Atom)