Oplichting, willekeur en machtsmisbruik zijn onmiskenbaar de meest typerende woorden voor het tragische spel rond de Nationale Bank. Soms is het bedrog echter zo zichtbaar en openlijk dat de ganse vertoning een beetje zielig wordt.
Reeds jaren voer ik gericht actie tegen de jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro van de Nationale Bank aan de Staat. Enkele dagen geleden gaf ik al aan dat dit jaar de privé aandeelhouders (50% van de aandelen) netto een dividend ontvangen van ongeveer 19,9 miljoen euro terwijl er ongeveer 300 miljoen naar euro naar de Staat gaat (50% van de aandelen). In die 300 miljoen euro zit de hoger vermelde schenking van 24,4 miljoen waarvan alle directeurs al sedert 2012 met het schaamrood op de wangen moeten toegeven dat de Bank die 24,4 miljoen eigenlijk helemaal niet verschuldigd is aan de Staat. Waar komt die 24,4 miljoen euro vandaan?
Het gaat hier over een erfenis van de Tweede Wereldoorlog. Na de Tweede Wereldoorlog werden de rekeningen opgemaakt en nadat men zoveel mogelijk de Belgische Staat had bevoordeeld, bleef de Staat toch nog 35 miljard frank, in die tijd nog veel geld, schuldig aan de Nationale Bank. Die schuld werd het levende bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Belgische politici want, naast het feit dat ze nooit terugbetaald werd, toverde men die schuld om tot een eeuwigdurende bron van inkomsten voor de schuldenaar die in gebreke bleef. Hoe zit de vork aan de steel?
Om de Belgische Staat andermaal flink te bevoordelen moest de Staat slechts 0,1% rente betalen op die schuld van 35 miljard hetgeen uiteraard meebracht dat onze politici niet veel zin hadden om zo'n goedkoop krediet terug te betalen. Je kunt de situatie een beetje vergelijken met één van de gevolgen van de politiek van de ECB vandaag: Waarom zouden politici met begrotingsproblemen zware inspanningen leveren als ze dankzij de ECB quasi gratis geld krijgen?
Van die 35 miljard frank werd uiteindelijk slechts één miljard terugbetaald en het saldo van 34 miljard bleef doodleuk als schuldvordering in de boeken van de NBB staan zodat ze langzaam maar zeker kon wegrotten door de inflatie. Maar toen kwam het Verdrag van Maastricht roet in het eten strooien want volgens dat Verdrag mochten Staten, die wilden toetreden tot de euro, geen schulden hebben bij hun centrale banken. Aangezien België nog voor 34 miljard in het rood stond bij de NBB werd die schuld dus een no pasaran situatie voor ons land naar de euro. Hoe veel was die 34 miljard uit 1948 in koopkrachttermen nog waard in 1991? Dacht je dat onze Belgische politici een eind maakten aan het schandaal en na al die jaren die schuld vereffenden? Dan heb je verkeerd gedacht.
Op 2 januari 1991 sluiten de Belgische Staat en de Nationale Bank een geheim akkoord waarbij die uitstaande schuld werd omgezet in Belgische staatsleningen en waarbij overeengekomen werd dat de Bank jaarlijks 2,9% rente zou betalen aan de Staat. Een schuldeiser die rente moet betalen aan een schuldenaar die in gebreke blijft...... Het zal wel een typisch Belgisch sjoemelverhaal zijn zeker. Waar komt die 2,9% vandaan?
Tot de jongste onteigening zonder compensatie van 2009 gold de schandelijke 3% regel die bepaalde dat alle winsten van de Bank die uitstegen boven de 3% rendement op het vermogen rechtstreeks toekwamen aan de Staat. Deze regel was nog enigszins verdedigbaar op het moment dat inflatie nog niet bestond doch na de Eerste Wereldoorlog ging die vlieger in feite niet meer op. Immers, op het moment dat de inflatie hoger lag dan drie procent kreeg je per definitie een de facto onteigening van de aandeelhouders. Toen Luc Coene en co in 2009 in de gaten kregen dat de rente misschien richting nul ging gaan, werd de oneerlijke 3% regel overboord gegooid en vervangen door een nieuwe regeling waarbij men zelfs bij een extreem lage rente geld naar de Staat kon blijven sluizen.
Terwijl die jaarlijkse schenking van 24,4 miljoen euro in feite nooit had mogen bestaan werd ze na de coup van 2009 gepromoveerd tot schandaal buiten categorie. Na het afschaffen van die drie procent regel was er uiteraard geen enkele reden meer om die 2,9% (3% - 0,1% = 2,9%) op die nooit terugbetaalde schuld te blijven betalen en dit werd de jongste jaren ieder jaar door de directie bevestigd.
De kracht van verandering ging aan dit schandaal een einde stellen en de N-VA was na de verkiezingen van 2014 zelfs zo dapper om het afschaffen van die betaling in het regeerakkoord te laten opnemen. Doch toen de lucratieve postjes eenmaal binnen waren was er bij de N-VA blijkbaar geen ruimte meer voor een beetje fatsoen zodat ook in 2016 onterecht 24,4 miljoen euro aan de Staat geschonken werd.
Zoals hoger aangegeven ligt die 24,4 miljoen euro 22,6% boven het totale nettodividend dat dit jaar aan de privé aandeelhouders uitgekeerd wordt waardoor de situatie uiteraard helemaal absurd wordt. Dergelijke walgelijke praktijken worden goedgekeurd door onze vrienden van de N-VA, zelfstandigenorganisatie Unizo en het Verbond der Belgische Ondernemingen die allemaal zetelen in de Regentenraad. De traditionele Belgische politieke partijen liggen aan de basis van het plunderen van de reserves van de NBB dus hadden zij er alle belang bij dat alles bij het oude bleef om te voorkomen dat de onwaarschijnlijke reeks oplichterspraktijken blootgelegd werden. De N-VA had echter volkomen propere handen in dit schandaaldossier doch na mijn standrechtelijke liquidatie als lid van de N-VA in 2012 was ik er quasi zeker van dat de partij van de verandering vast van plan was om het corrupte spel bij de Nationale Bank voluit mee te spelen. Spijtig genoeg werd mijn vrees bewaarheid.
Weigeren om dergelijke wanpraktijken stop te zetten is zonder enige twijfel niet erg verstandig omdat men hier zondigt tegen één van de basisregels in een samenleving die zegt dat het geen schande is om fouten te maken doch dat het weigeren om fouten recht te zetten misdadig is. Hier betreft het een zaak die zo duidelijk en eenvoudig is dat ze door iedereen kan begrepen worden. De nagel die op termijn onvermijdelijk zijn plaats in de doodskist opeist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten