Dossier: Nationale Bank van België
De malversaties bij de BNB? Het probleem is dat je daarover boeken kunt schrijven. Feit is dat de Raad van Censoren tegen het eind van de 19de eeuw in de jaarverslagen opmerkingen begint te maken over het feit dat de Staat steeds meer beslag legt op de inkomsten van de Bank. Bij de oprichting in 1850 was beleggen in de BNB zonder meer risky business doch na enkele jaren werd het steeds meer een lucratieve bedoening. Extreem belangrijk in dit verhaal is dat je moet begrijpen dat tot en met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog “inflatie” taboe was. Een centrale bank had enkel tot doel om de koopkracht van het geld te bewaken en zodoende moest ontwaarding van haar geld tot elke prijs vermeden worden. De burger had voor de oprichting van de BNB al heel wat nare ervaringen opgedaan met papieren experimenten zoals de Franse assignaten en biljetten uitgegeven door instellingen allerhande die nadien waardeloos werden. Zodoende was de burger niet zomaar bereid om papier in plaats van klinkende munt te aanvaarden. In 1873 zouden politici via wetten het papiergeld van de BNB opwaarderen tot wettig betaalmiddel waardoor je een betaling in BNB biljetten niet meer kon weigeren.
Dankzij het bannen van inflatie was een Belgische frank in 1914 nog steeds evenveel waard als een frank uit 1851. Dit is een extreem belangrijk feit want bij de oprichting van de BNB was heel duidelijk en terecht bepaald dat de Bank geen onderneming was die winstmaximalisatie moest nastreven doch in de eerste plaats oog moest hebben voor het Algemeen Belang. Daarom kregen de aandeelhouders een gegarandeerd eerste dividend van 6% op het kapitaal en een tweede bonusdividend indien de resultaten dat zouden toelaten. Dat creëerde voor de overheid de gelegenheid om in verschillende stappen de beruchte drie procent regel in te voeren die tot 2009 van kracht bleef. Die regel bepaalde dat alle inkomsten, die hoger lagen dan 3% van het vermogen van de Bank, rechtstreeks aan de Staat toekwamen. In tijden van nulinflatie opnieuw een ingreep die, gelet op het Algemeen Belang, verdedigbaar was gelet op de hoge inkomsten die het monopolie op de emissie van bankbiljetten de BNB opleverde. Als na de Eerste Wereldoorlog inflatie ingevoerd wordt, om de oorlogsschulden van de overheden weg te toveren, verandert de situatie uiteraard compleet. Aangezien onze munt sedert het invoeren of toelaten van inflatie meer dan 99% van zijn waarde verloor spreekt het voor zich dat 60 frank uit 1851 niet hetzelfde is dan 1,5 euro in 2018 (in 1851 verdienden de best betaalde arbeiders een kleine veertig frank per maand!). Bij de Nationale Bank werd, met uitzondering van dat eerste dividend, alles aangepast aan de nieuwe situatie na de invoering van inflatie. Zelfs de wedde van de gouverneur, in 1851 nog een decadente 18.500 frank (459 euro) PER JAAR werd in de loop der tijden opgetrokken naar meer dan 500.000 euro. Terwijl de wedde van de gouverneur opgetrokken werd met een factor 1.089 bleef het cruciale eerste dividend voor de aandeelhouders op 1,5 euro. Daarom eis ik sedert 2005 dat het eerste dividend wordt aangepast aan de evolutie van de inflatie waardoor dat eerste dividend ongeveer 600 euro per aandeel zou moeten bedragen. Wedden dat het BNB aandeel hoger noteert dan 3.000 euro als het dividend opgetrokken wordt tot 700 euro per aandeel. Het feit dat het dividend gebruikt wordt om de koers van het aandeel laag te houden is in feite het grootste schandaal in dit verhaal. Jarenlang werden enorme bedragen uit de belaste winsten, die toekwamen aan alle aandeelhouders, versluisd naar allerhande reserves die dan op een gegeven moment toegevoegd werden aan het resultaat en dankzij de befaamde drie-procentregel volledig in de Schatkist terechtkwamen. Zo werd eind van de jaren 1990 een reservefonds opgericht ter dekking van de risico’s van de eigen deviezenreserves van de Bank. Eigen deviezenreserves van de Bank! Kan het nog duidelijker? Op een gegeven moment zat er bijna één miljard euro in die reserve en toen versluisden Verhofstadt & co gans die belaste reserve naar de Schatkist. Walgelijk corrupte Belgische rechters (mijn excuses aan de grote meerderheid correcte magistraten) zagen er geen graten in en de bange pers zweeg in alle talen. Sorry, dat is niet waar. Om het nog een beetje erger te maken blokletterden ze:
NIEUWE NEDERLAAG VOOR AANDEELHOUDERS BNB!
Terug in de geschiedenis: In 1927 waren de reserves van de BNB zodanig aangegroeid dat politici schrik kregen dat de privé aandeelhouders het vroeg of laat weleens in hun hoofd zouden kunnen halen om in vereffening te gaan waardoor al die reserves verdeeld zouden worden onder die vermaledijde BNB privé-aandeelhouders. Daarom stemde het parlement in 1927 een wet die bepaalde dat een belangrijk deel van de reserves van de BNB aan de Staat toebehoorden en dat die reserves verplicht moesten worden uitgekeerd indien de BNB het monopolie op het emissierecht verloor. Het emissierecht is echter absoluut en bijgevolg publiceerde de ECB op haar website dat de ECB binnen de eurozone de enige instantie is die over het emissierecht beschikte. Sinds de invoering van de euro kan de BNB op het vlak van emissie niks meer uitrichten en enkel de orders uit Frankfurt uitvoeren hetgeen de logica zelve is. De BNB heeft zonder enige twijfel haar emissierecht afgestaan aan de ECB waardoor de wet van 1927 zich aandiende: de reserves moesten uitgekeerd worden. Na vier jaar voorbereiding en nadat politici en BNB weigerden te praten, restte Deminor geen andere keuze dan in juni 2002 naar de rechter te stappen met een waterdicht dossier. Op 2 augustus 2002 stemde het parlement echter een nieuwe wet die de zaken totaal veranderde. Vertaald in lekentaal: Je speelt de finale van de wereldbeker en je staat bij de rust drie-nul voor; Tijdens de rust bepaalt de FIFA dat de doelpunten uit de eerste helft geannuleerd worden en dat je tegenstrever, gelet op zijn zwakte, met nul-vijf aan de tweede helft mag beginnen. In geen enkele rechtstaat wordt getolereerd dat, in een lopende procedure, de wetgeving wordt veranderd in het voordeel van één der partijen en dat was hier overduidelijk het geval. De minderheidsaandeelhouders dus naar het Grondwettelijk Hof en dat corrupte vehikel, gevuld met ex-politici en schatplichtige lakeien, besliste in eer en geweten dat de wet van 2 augustus 2002 geen nieuwe wet was doch een “interpretatieve wet” die uitlegt wat de Belgishe volksvertegenwoordigers in 1927 bedoelden met de term “emissierecht” in het licht van de invoering van de euro en dat er zodoende geen vuiltje aan de lucht was. Een groter voorbeeld van het genie van onze politici bestaat er niet! Ze definieerden in 1927 de term emissierecht in functie van de invoering van de euro zeventig jaar later! Daar sta je dan als benadeelde burger! Only in Belgium zei Guy Vrhfstdt en hij benoemde zijn kabinetschef Luc Coene tot nieuwe vice-gouverneur van de BNB.
In de vorige editie had ik het reeds over het goud van de Bank en de manipulaties die ertoe geleid hebben dat men na verloop van tijd over de officiële goudreserves van de Belgische Staat orakelde. Dat dit een gigantische leugen is blijkt uit de feiten. Als de BNB een ton goud verkoopt dan gaat de boekwaarde van dat goud naar de bankrekening van de BNB hetgeen aantoont dat de Bank wel degelijk de eigenaar is. De (fictieve) “meerwaarde” van dat goud verdwijnt in een ONBESCHIKBARE reserverekening. Als er dan voldoende geld op die onbeschikbare reserverekening staat worden er speciale wetten gemaakt die de onbeschikbare reserves overhevelen naar de Schatkist. Het mooie van het verhaal is dat men het gros van het BNB goud verkocht met als argument dat goud niks opbrengt en dat is absoluut correct! Goud brengt niks op, het behoudt zijn waarde. Als goud inderdaad geen rendement oplevert bepaalt de logica dat er ook geen meerwaarde kan gerealiseerd worden en ook dit is een waarheid als een koe. De situatie is klaar en duidelijk: meer dan 80% van de goudreserves van de BNB werd, rekening houdend met de inflatie, met verlies verkocht. Het overhevelen van ruim negen miljard euro aan onbeschikbare reserves naar de Schatkist was dan ook een hold-up om “U” tegen te zeggen. Samen met het overhevelen van andere reserves werd meer dan 50.000 euro per aandeel in handen van de Staat in de Schatkist gepompt. Gelet op alle speciale regelgevingen met onder andere belastingen, roerende voorheffing enzovoort had hiervan minstens 12.500 euro netto moeten uitgekeerd worden aan de privé aandeelhouders! 37.500 euro per aandeel, voor een partner die nooit een cent in de BNB geïnvesteerd heeft, en 12.500 euro voor de mensen die het kapitaal aangebracht hebben: Veel was niet genoeg, ze moesten het allemaal hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten