1925 - 1926 deel 7

De raad van censoren werd uitgebreid tot een college van censoren dat uit tien leden bestond, maar de bevoegdheden van dit toezichtorgaan bleven onveranderd.
Na de hervorming omvatte de algemene raad de regentenraad, waartoe ook de vier leden van het directiecomité behoorden, en het college van censoren.
De algemene raad stelde voortaan de bezoldiging van de gouverneur en de directeurs vast.
De tantièmes van de directeurs werden afgeschaft om hun commerciële ambities in te tomen.

De algemene vergadering van aandeelhouders stelde de directeurs, regenten en censoren aan.
Uit een brief van minister Francqui aan gouverneur Franck blijkt evenwel dat de gouverneur geacht werd om de kandidatenlijst vooraf met de regering te bespreken.
Om de invloed van de kleine aandeelhouders te beperken, mochten voortaan enkel de bezitters van tenminste dertig aandelen aan de algemene vergadering deelnemen.
Dertig aandelen, tegenover voorheen tien, gaven recht op één stem.

Naar buiten toe versterkte minister Francqui de onafhankelijkheid van de NBB ten opzichte van de politieke wereld.
Zoals dat reeds sedert 1850 het geval was, mochten de directeurs, de regenten of de censoren niet langer een parlementair mandaat bekleden.
Bovendien werd de kredietverlening aan de overheid opnieuw sterk aan banden gelegd.
Toch knabbelde ook de overheid aan de bevoegdheden van de Bank.
Krachtens het Koninklijk Besluit van 26 oktober 1926 gebeurde de uitgifte van de biljetten van vijf en twintig frank voortaan voor rekening van de Staat.
Het was de bedoeling die zogeheten schatkistbiljetten geleidelijk door munststukken te vervangen, iets wat in werkelijkheid slechts gedeeltelijk zou worden bewaarheid.
Daardoor kreeg de biljettenomloop in België tot het einde van de twintigste eeuw een tweeslachtig karakter, een unicum in Europa.
(De Bank, de frank en de euro pagina 119)