In het jaarverslag 2002 van Electrabel, gepubliceerd in mei 2003, vinden we op pagina 23 volgende passage terug:
"Na de Kamer van Volksvertegenwoordigers keurde in januari 2003 ook de Senaat een wetsontwerp goed over de sluiting van de kerncentrales na veertig jaar dienst. Electrabel heeft haar standpunt duidelijk uitgedrukt. Het nucleaire productiepark, eigendom van Electrabel en SPE, staat vandaag in voor meer dan de helft van de elektriciteitsproductie in België. Dit park stoot geen CO2 uit. Er bestaat geen enkele technische, ecologische of economische reden om de Belgische kerncentrales na veertig jaar dienst stapsgewijs te sluiten tussen 2015 en 2025. Het is niet realistisch te geloven dat deze energie kan worden gecompenseerd door de beheersing van de vraag en de ontwikkeling van hernieuwbare energieën. Tenslotte heeft deze politieke beslissing een negatieve impact op de slagkracht en het concurrentievermogen van de Belgische ondernemingen".
Het belangrijkste woord in deze passage is "beheersing"! Je kunt die nucleaire capaciteit wel vervangen door zonne- en windenergie doch je kunt die capaciteit niet controleren omdat je geen impact hebt op zon of wind waardoor je onherroepelijk op black-outs afstevent.
Sinds 2003 verkondig ik dezelfde boodschap: we kunnen niet zonder onze kerncentrales zonder het risico te lopen in het donker te moeten zitten en onze economie plat te leggen.
Dat wisten Verhofstadt & co uiteraard ook en ik blijf van mening dat Verhofstadt, Vande Lanotte en Reynders deze wet opzettelijk lieten stemmen zodat Suez onze kerncentrales "gratis" in de schoot geworpen kreeg. Vlak na de wet op de kernuitstap is men bij Suez een versnelling hoger geschakeld met de voorbereidingen om Electrabel volledig in te palmen. Electrabel CEO Willy Bosmans zag hier de gevaren van in voor de Belgische economie en hij probeerde op het hoogste niveau om steun te verzamelen om dit te verhinderen. Daarom stuurde Suez begin 2004 spionnen van de Franse staatsveiligheid naar Electrabel om er voor te zorgen dat mogelijke lekken tijdig gedicht zouden worden.
Toen Willy Bosmans ondervond dat hij, net als Philippe Bodson voor hem, in België op geen steun moest rekenen bij onze corrupte politici liet hij zich op pensioen sturen en in ruil voor zijn zwijgen zal Suez hem wellicht vele miljoenen euro's geschonken hebben.
Toen Suez in augustus 2005 het belachelijk lage bod op Electrabel lanceerde, werden de Belgische journalisten uitzinnig van vreugde. In koor bezongen ze de hoge prijs die Suez betaalde voor de Electrabel aandelen en werd er voor gezorgd dat kritische stemmen niet gehoord werden. Als je dan toch aan bod kwam, werd er wel voor gezorgd dat je overkwam als een halve gare.
Als enige Belg bestreed ik Suez tussen 2005 en 2012 in de Belgische rechtbanken en in feite gaf het Hof van Beroep mij over gans de lijn gelijk behalve over mijn standpunt dat het Hof van Beroep bevoegd was om Suez te dwingen een hogere prijs te betalen. Het arrest van het Hof van Beroep was eerlijk en correct omdat de Belgische wetgeving op dit domein een lachertje was. In 2012 kreeg ik van het Hof van Cassatie gelijk, het Hof van Beroep is volgens het Hof van Cassatie wel degelijk bevoegd om bij een uitkoopbod hogere prijs op te leggen aan de bieder. In feite behaalde ik hier een wellicht nooit geziene overwinning tegen een grote multinational en de stompzinnige Belgische politici. Heeft iemand hier ergens iets van gelezen of gehoord?
De Belgische journalisten, elf jaar na de ramp worden ze gewaar dat er ergens iets verkeerd zit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten